Ακούστε λοιπόν όλη την ιστορία ………Η μητέρα μου είχε μόνο ένα μάτι. Την μισούσα γι’ αυτό… Ήταν μεγάλη η ντροπή που ένιωθα. Μαγείρευε στο σχολείο που πήγαινα για να στηρίξει την οικογένεια μας.
Θυμάμαι μια ημέρα όταν ήμουνα ακόμα στο δημοτικό σχολείο, που πέρασε η μητέρα μου να με χαιρετήσει. Με έφερε σε τόσο δύσκολη θέση….
Πώς θα μπορούσε να κάνει αυτό σε μένα; Την αγνόησα, της έριξα ένα απεχθές βλέμμα και έτρεξα έξω και μακριά της. Την επόμενη ημέρα στο σχολείο ένας από τους συμμαθητές μου είπε, «ρε, η μάνα σου έχει μόνο ένα μάτι!»
Ήθελα να πεθάνω… Ήθελα, επίσης, η μητέρα μου να εξαφανιστεί. Όταν την είδα της είπα: Γιατί θέλεις μόνο να με κάνεις ρεζίλι; Γιατί δεν μπορείς απλά να πεθάνεις;
Η μητέρα μου δεν απάντησε … Δεν σκέφτηκα ούτε για μια στιγμή τι έλεγα της μητέρας μου επειδή ήμουν πολύ θυμωμένος μαζί της. Φυσικά και δεν με ενδιέφεραν καθόλου τα δικά της συναισθήματά .
Ήθελα τόσο πολύ να φύγω μακριά από εκείνο το σπίτι, και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Ευτυχώς είχα την ευκαιρία να πάω για σπουδές στο εξωτερικό και να είμαι μακριά της…
Μετά τις σπουδές μου εγώ παντρεύτηκα. Αγόρασα δικό μου σπίτι και ήμουν ευχαριστημένος με τη ζωή μου, τα παιδιά μου και τις ανέσεις μου. Μια μέρα, η μητέρα μου ήρθε να με επισκεφτεί. Δεν με είχε δει εδώ και χρόνια και έτσι δεν είχε συναντήσει ποτέ τα εγγόνια της.
Όταν άνοιξα την πόρτα, μόλις την είδαν τα παιδιά μου γελούσαν που την είδαν με ένα μάτι…
Εγώ της φώναζα γιατί μας επισκέφτηκε έτσι ξαφνικά και απρόσκλητα… πως τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο.
Θυμάμαι ότι, όχι μόνο φώναζα αλλά ούρλιαζα: «Πώς τολμάς να έρθεις στο σπίτι μου και να φοβίσεις έτσι τα παιδιά μου!»
Φύγε από δω! ΤΩΡΑ! «
Και σε αυτό, η μητέρα μου ήσυχα απάντησε, «Ω, ζητώ συγγνώμη. Μπορεί να ήλθα σε λάθος διεύθυνση», και εξαφανίστηκε από τα μάτια μας.
Μια μέρα, ήρθε στο σπίτι μου μια επιστολή για ένα σχολικό reunion. Για να πάω, είπα ψέματα στη γυναίκα μου ότι θα πήγαινα σε ένα επαγγελματικό ταξίδι. Μετά την συνάντηση με τους παλιούς συμμαθητές μου, πήγα στην παλιά παράγκα που μεγάλωσα, μόνο από περιέργεια.
Οι γείτονές μου είπαν ότι η μητέρα μου είχε πεθάνει πριν λίγες ημέρες. Ούτε καν δάκρυσα για τον θάνατο της.
Κάποιος γείτονας μου έδωσε ένα γράμμα της μητέρας μου που ήταν για μένα.
Η επιστολή της μητέρας μου:«Πολυαγαπημένε μου γιε,
Οι σκέψεις μου είναι πάντα μαζί σου. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φοβήθηκαν τα παιδιά σας όταν με είδαν.
Ήμουν τόσο ευτυχισμένη όταν άκουσα ότι θα ερχόσουνα στη πόλη μας για την επανένωση με τους παλιούς συμμαθητές σου. Δυστυχώς, εγώ μπορεί να μην είμαι σε θέση να κατέβω από το κρεβάτι για να σε δω.
Λυπάμαι που ήμουν πάντα μια ντροπή για σένα από τότε που ήσουν μικρό παιδί.
Έχω κάτι να σου πω αγαπητό μου παιδί.
Όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα τρομερό ατύχημα και έχασες το ένα σου μάτι.
Ως μητέρα, δεν θα μπορούσα να ζήσω και να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι… Γι’ αυτό και σου έδωσα το δικό μου.
Ήμουν τόσο περήφανη για τον γιο μου που έβλεπε έναν ολόκληρο νέο κόσμο για μένα, στη θέση μου, με το δικό μου μάτι.
Με όλη την αγάπη μου σε σένα γιε μου,
Η μητέρα σου.»
