Η λεξούλα που ηχεί σε χιλιάδες στόματα. ΠΩΣ?
Στη κοινοβουλευτική δημοκρατία κι εφόσον αυτό που θέλεις να διώξεις από την εξουσία είναι ένα κυβερνών κόμμα που αποδείχτηκε είτε ανίκανο να χειριστεί τις υποθέσεις του κράτους, είτε παραπλάνησε τους πολίτες (άλλα υποσχέθηκε άλλα έκανε) είτε γίνεται επικίνδυνο για τη ασφάλεια και την ανεξαρτησία της πατρίδας, ο λαός απαιτεί να μπορεί να αποφασίσει εκ νέου με εκλογές ποιον θα επιλέξει.Εδώ όμως ζούμε μια νέα ιδιόμορφη κατάσταση η οποία δεν είναι
καθόλου απλή. Το μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση όπου οι υπογράφοντες έδωσαν υποσχέσεις και εγγυήσεις γραπτές για τα λεφτά που θα εισπράξουν. Οι πιστωτές δεν δανείζουν με την ιδέα πως αν φύγει το ΠΑΣΟΚ και έρθει η ΝΔ θα τα ανατρέψει όλα, γι αυτό άλλωστε μας έσπασαν τα νεύρα με τον εκβιασμό της μεγαλύτερης δυνατόν συναίνεσης από όλα τα κόμματα.
Επίσης η δανειακή σύμβαση πηγαίνει πολύ μακρύτερα από ένα απλό δανεισμό. Δίνονται εγγυήσεις προκειμένου να εισπραχθούν οι δόσεις οι οποίες έχουν επιπτώσεις πάνω στις δομές της ελληνικές κοινωνίας, καθορίζουν νέους νόμους εργασιακούς, ασφαλιστικούς, συνταξιοδοτικούς, διαπραγματεύονται τη πώληση μεγάλων φιλέτων του δημοσίου και παραχώρηση ακόμα και εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Άρα έχουμε κατοχή. Άσχετα με το αν αυτή η κατοχή συνέβη με οικονομικές συμφωνίες, παραβίαση συντάγματος, εγκάθετη κυβέρνηση κι όχι άμεση ένοπλη επίθεση από άλλο κράτος, συνέβη. Όμως εδώ ακριβώς υπάρχει και το πρόβλημα της δύσκολης απάντησης στο ΠΩΣ θα απαλλαχτούμε. Πως θα μπορέσει ο ελληνικός λαός να παλέψει για τα δικαιώματά του και την ελευθερία του τα οποία παραβιάζονται ασύστολα.
Αν κάποιο κράτος μας είχε επιτεθεί ένοπλα η απάντηση είναι άμεση. Η χώρα μπαίνει σε πόλεμο και πάνε οι φαντάροι μας μπροστά. Και αν ακόμα ηττηθούμε στις μάχες, ένοπλη αντίσταση και όλη η γνωστή ιστορία που έχουμε ζήσει επανειλημμένα στη μακρόχρονη και βασανισμένη ιστορία μας.
Όμως εδώ έχουμε μια επίθεση οικονομικού πολέμου, καθοδηγούμενη από μια παγκόσμια συμμαχία διαφόρων χρηματοπιστωτικών οργάνων, σε συνεργασία με διάφορα κράτη συμμάχους μας , τα οποία όμως επίσης λογοδοτούν στους διεθνείς κερδοσκόπους και στα πανίσχυρα λόμπι του πλανήτη (δηλαδή και οι συμμαχικοί λαοί είναι υπό κατοχή) σε ένα λαό άοπλο, αμέτοχο στις υπογραφές που γίνονται πάνω στη πλάτη του, απόντα από τις πιο σημαντικές αποφάσεις που θα καθορίσουν το μέλλον του και των παιδιών του και εγκλωβισμένο μέσα σε υποτιθέμενες συμφωνίες που γίνονται στα πλαίσια νόμιμων διεθνών συμφωνιών και συνεργασιών σε ένα απόλυτα ειρηνικό καθεστώς όπως αυτό που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είδατε πως ακόμα κι όταν δεκάδες νομικοί, επιστήμονες, οικονομολόγοι, φώναζαν πως υπάρχει παραβίαση του συντάγματος το Συμβούλιο της Επικρατείας έκανε μια σύσκεψη και είπε μια χαρά είναι. Καμιά παραβίαση του Συντάγματος δεν βλέπουμε.
Το πως λοιπόν γίνεται εξαιρετικά δύσκολο.
Διότι οι έλληνες βρίσκονται εγκλωβισμένοι μεταξύ ΑΝΗΘΙΚΗΣ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ και ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΚΗΡΥΞΗΣ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ.
Όλοι λοιπόν φωνάζουν για μια λύση πολιτική και ειρηνική. Μια ειρηνική λύση σε κατάσταση επίθεσης. Δηλαδή ένα είδος λευκής σημαίας και ξεκίνημα διαπραγματεύσεων.
Ποια πολιτική δύναμη όμως αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα έχει την ικανότητα, τις γνώσεις και το ηθικό έρεισμα, να πάρει τα ηνία μιας τέτοιας πολύπλοκης κατάστασης και να πατήσει πόδι στο διεθνές τραπεζικό καρτέλ κάνοντας στην ουσία μια οικονομική επανάσταση, με κυρίαρχο σκοπό την ευημερία του ελληνικού λαού, τη διαφύλαξη της εθνικής κυριαρχίας, και την ανάπτυξη του κράτους, χωρίς να έχει στο μυαλό ύποπτες σκοπιμότητες, χωρίς να παίζει βρώμικα παιχνίδια, χωρίς να αποσκοπεί σε δικό της όφελος και με πρόγραμμα τέτοιο που να δίνει εφικτές και άμεσες λύσεις.
Αν κάποιος ξέρει μια τέτοια δύναμη που να γίνει άμεσα κυβέρνηση με τις επόμενες κιόλας εκλογές παρακαλώ ας μας την υποδείξει να ξεστραβωθούμε.
Αν δεν υπάρχει καμιά τέτοια πολιτική δύναμη τότε τι?
Υπάρχουν έλληνες αυτή τη στιγμή που δοκιμάζονται τόσο άγρια που θα μπορούσαν να πολεμήσουν με σφεντόνες ή και με τα χέρια. Υπάρχει τέτοια λαϊκή αγανάκτηση που φουντώνει σιγά σιγά που ανάβουν διάφορα φυτίλια δεξιά κι αριστερά. Όμως… έχουμε πόλεμο? Έχουμε Λουδοβίκους? Έχουμε τσάρους? Έχουμε δικτατορία? Πως μπορεί να περάσει το συναίσθημα κινδύνου σκλαβιάς στο σύνολο των πολιτών όταν ένα μεγάλο μέρος ακόμα σκέφτεται πως αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι μερικές «άτυχες επιλογές» της κυβέρνησης και μια ανάγκη «μικρών επιδιορθώσεων» σε κάποια προσεχή συμφωνία.
Σε ένα πόλεμο υπάρχει ένας κοινός εχθρός. Και οι συνεργάτες των κατακτητών είναι δοσίλογοι και μαυραγορίτες. Σε αυτόν εδώ τον ιδιόρρυθμο πόλεμο έχουμε υπολογίσει άραγε πόσοι είναι οι δοσίλογοι, πόσοι οι μαυραγορίτες και τι ποσοστό του πληθυσμού καταλαμβάνουν? Γιατί κάτι μου λέει ότι είναι λίγο πιο πολυπληθείς από εκείνους που μου διηγιόταν ο πατέρας μου κατά τη γερμανική κατοχή…. Και τον κουκουλοφόρο που καταδίδει με το δάχτυλο ένα πατριώτη στους γερμανούς τον αναγνωρίζουν όλοι σαν δοσίλογο. Τον κουστουμάτο που στοιχηματίζει παίζοντας στο χρηματιστήριο πάνω στις τύχες των συμπατριωτών του, τον θεωρούμε δοσίλογο? Τον μαυραγορίτη που έπαιρνε χρυσαφικά για να δώσει ένα μπουκάλι λάδι τον θεωρούσαν ένα σίχαμα. Τους ανάλογους μαυραγορίτες σήμερα που κλέβουν τα λεφτά των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων και των γέρων και τα δίνουν στους διεθνείς προϊσταμένους τους για να τους πουν μπράβο τους θεωρούμε σιχάματα?
Ξέρετε είναι πολύ εύκολο στις πλατείες να φωνάζουμε ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ. Όμως η παραβολή από την πραγματικότητα έχει μεγάλη απόσταση. Και μάλιστα τη στιγμή που αν στρέψει κανείς τα μάτια λίγο πιο εκεί από τη πλατεία θα δει πως η ζωή συνεχίζεται χωρίς άγχος με λουόμενους να μαυρίζουν πίνοντας δροσερά κοκτέιλ, με ένα άλλο είδος νεολαίας που αγχώνεται τι να φορέσει το βράδυ στο μπαράκι και ανθρώπους που ούτε κατάλαβαν τίποτα και ούτε έχουν διάθεση να καταλάβουν. Σε αυτό τον ακήρυχτο πόλεμο η δυστυχία που εξαπλώνεται σιγά σιγά σαν αρρώστια σε διάφορα στρώματα του πληθυσμού προς το παρόν για πολλούς είναι απλά μια είδηση στη τηλεόραση αν κοιτάζουν ειδήσεις και όχι κάποιο ριάλιτυ.
Αν έβγαινα στο δρόμο αυτή τη στιγμή και ρώταγα το κόσμο, προτιμάς καλοπέραση έστω και υπό κατοχή, ή ελευθερία αλλά με μεγάλες στερήσεις? Τι θα μου απάνταγαν άραγε οι περισσότεροι? Ο έλληνας πολίτης του 21ου αιώνα τι ορίζει σαν ηθική, σαν αρετή τελικά?
Αυτό το ΠΩΣ μας στοιχειώνει όλες αυτές τις μέρες. Κι όσο συνεχίζει να μένει αναπάντητο παραμονεύει ο κίνδυνος μιας νέας κατοχής από μια μεγάλη αυτοκρατορία και τότε ίσως χρειαστούν άλλα 400 χρόνια για να αποτινάξουμε το ζυγό και κάτι μου λέει πως αν δεν γίνει κάτι άμεσα αυτός εδώ ο ζυγός θα είναι και ο τελευταίος που θα γνωρίσει η ανθρωπότητα πριν τη τελική καταστροφή της, και όχι δεν θα είναι μετά από 400 χρόνια αλλά πολύ – πολύ νωρίτερα….
http://alithinapsemata.wordpress.com/
