Η Γαλλική πρόταση για την αντικατάσταση των ληξιπρόθεσμων Ελληνικών ομολόγων, που κατέχουν ιδιώτες επενδυτές, με νέους μεγαλύτερης διάρκειας τίτλους (η ακριβής διαδικασία και οι όροι θα εξειδικευτούν), αποτελούσε μόνιμη αναφορά μας εδώ και πολύ καιρό. Αν και αυτή η επιλογή αποτελεί την πιο ήπια μορφή επέμβασης στην εξέλιξη του Ελληνικού χρέους, αφού επί της ουσίας δεν περιορίζει τον όγκο του, δίνει όμως μια σημαντική ευκαιρία στη χώρα, χωρίς να προκληθεί πιστωτικό επεισόδιο (χρεοκοπία), για να δημιουργήσει τις ανάλογες συνθήκες που θα έφερναν την ταχύτερη «απελευθέρωση» από το βραχνά των ελλειμμάτων. Κατά πόσο μπορούμε να εκμεταλλευτούμε αυτή τη θετική εξέλιξη ή απλά θα αναβάλουμε για λίγο μοιραία γεγονότα, θα εξαρτηθεί από την ικανότητα μας να αντιπαρέλθουμε τους περιορισμούς της σημερινής πολιτικής.Ανάλογα με τη διάρκεια των νέων εκδόσεων (πιθανότατα 30 χρόνια), τη γκάμα των επιτοκίων και τον ακριβή όγκο των ανταλλασόμενων ομολόγων, θα υπάρξει μια άμεση μείωση των ανά έτος καταβαλλόμενων τόκων από το Ελληνικό κράτος (μένει να υπολογιστεί το ακριβές ποσό). Το αποτέλεσμα θα είναι η γρηγορότερη μείωση του ελλείμματος που, υπό συνθήκες, θα επέτρεπε και την έξοδο μας στις αγορές σε πολύ πιο σύντομο χρονικό διάστημα.
Ποιες είναι αυτές οι συνθήκες; Τα αυτονόητα που αυτή η κυβέρνηση αδυνατεί να προωθήσει εδώ και πάνω από ένα χρόνο. Ανάπτυξη, περιορισμό της κρατικής σπατάλης, φορολογική μεταρρύθμιση.
Ανάμεσα στην μετονομασία του ΤΕΜΠΜΕ, τον ασαφή αναπτυξιακό νόμο (που αποκλείει πλειάδα δραστηριοτήτων), την «εξαφάνιση» των δημοσίων επενδύσεων (ως μέσο συγκράτησης του ελλείμματος) και την αδυναμία αξιοποίησης κοινοτικών πόρων (ΕΣΠΑ, ΕτΕπενδύσεων), χάνονται μεγάλες δυνατότητες ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και στήριξης δυναμικών κλάδων της αγοράς.
Με την ευκολία των άκριτων συνεχών οριζόντιων περικοπών εισοδημάτων, η σύγκρουση με την κρατική διαφθορά και τη σαπίλα των κάθε λογής προμηθειών, η αναδιοργάνωση του δημοσίου με όρους σύγχρονου μάνατζμεντ, η υπέρβαση πελατειακών και συνδικαλιστικών αγκυλώσεων έχουν παραπεμφθεί στις καλένδες. Σημαντικές πηγές σπατάλης ακόμα δεν αγγίζονται, μεταθέτοντας τα βάρη στους συνήθεις «υπόπτους».
Ο φορολογικός εκσυγχρονισμός δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που αφορά αποκλειστικά τις πολυεθνικές και τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Κυρίως απευθύνεται στον μικρομεσαίο που οδηγείται καθημερινά στον αφανισμό κάτω από το βάρος της υπεροφορολόγησης. Η μείωση των συντελεστών (άμεσων φόρων και ΦΠΑ) και των ασφαλιστικών εισφορών σε συνδυασμό με ένα απλό, ξεκάθαρο και αυστηρό σύστημα ελέγχου, μπορεί να απελευθερώσει επενδυτικές και καταναλωτικές δυνάμεις που τελικά θα αποδώσουν και αυξημένα έσοδα για το κράτος.
Είναι δεδομένο ότι αυτές αν αυτές οι απαραίτητες συνθήκες δεν εκπληρωθούν, η όποια μετακύλιση χρέους δεν θα αρκεί για να περιορίσει, σε βάθος χρόνου, τη δυναμική εξέλιξης του. Οι θυσίες των Ελλήνων αποδεικνύονται ήδη σε μεγάλο βαθμό άσκοποι, ακριβώς επειδή λείπουν αυτού του τύπου οι αντίρροπες στην ύφεση πολιτικές. Αν και η αναμενόμενη συμφωνία με τους ιδιώτες επενδυτές δεν συνοδευτεί από άμεση υιοθέτηση τέτοιων προτάσεων, το πιθανότερο είναι και αυτή η θετική εξέλιξη να αποδειχτεί ένα παροδικό γλυκό όνειρο στο Μνημονιακό εφιάλτη μας!!
