Δεν μπαίνω στην ουσία να εξετάσω τι είναι «επιλεκτική χρεοκοπία» και
ποιες συνέπειες θα έχει για τη χώρα και για τους πολίτες. Αφενός επειδή δεν τα ξέρω καλά και… δεν θέλω να τα ξέρω καλύτερα, και αφετέρου επειδή εμείς εδώ λεξιλογούμε και οπωσδήποτε δεν οικονομολογούμε. Αν κάποιος θέλει και μπορεί να εξηγήσει, τα σχόλια είναι ανοιχτά· εγώ θα σταθώ στη διάκριση που έκανε ο κ. Βενιζέλος.
Εννοώ την αναφορά ότι η φράση «επιλεκτική χρεοκοπία» τρομάζει –και προφανώς αυτό που τρομάζει είναι η λέξη «χρεοκοπία», όχι η «επιλεκτική»!- ενώ στα αγγλικά, το default, επειδή δεν το καταλαβαίνουμε κι επειδή δεν μας φέρνει αποτρόπαιες εικόνες στο μυαλό, δεν μας τρομάζει.
Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο αυτό, ακόμα και μέσα στην ίδια γλώσσα: θα έχετε π.χ. προσέξει ότι τώρα πια για κανέναν δεν διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι “απέθανε”: διαβάζουμε ότι έφυγε, απεβίωσε ή, αν είναι ιερωμένος, εκοιμήθη. (Για τον ευφημισμό αυτό είχε γράψει ακόμα και ο Παπαδιαμάντης, άρα δεν είναι νέο φαινόμενο, ούτε οφείλεται στην πολιτική ευπρέπεια).
Συγγενικό είναι και το φαινόμενο του ευπρεπισμού σε ρήματα που μας φαίνονται μπανάλ, σαν το παίρνω (που μερικοί το αντικαθιστούν σχεδόν πάντοτε με το λαμβάνω), το βγαίνω (εξέρχομαι), το μπαίνω (εισέρχομαι) κτλ.
Μερικοί, όταν χρησιμοποιούν μια λέξη που τους φαίνεται όχι και πολύ καθώς πρέπει κι όταν δεν βρίσκουν τρόπο να την αποφύγουν, την κλείνουν σε εισαγωγικά· δηλαδή μεταχειρίζονται τα εισαγωγικά σαν λαβίδα ή σαν γάντια για να μην πιάσουν με γυμνά χέρια “βδελυρές” λέξεις ή χρήσεις, όπως είχα γράψει κάποτε σε μια συζήτηση στο στέκι του Τιπούκειτου, του ορκισμένου εχθρού των περιττών εισαγωγικών.
Και βέβαια, τον παλιό τον καιρό οι λόγιοι που αναφέρονταν σε άσεμνα θέματα προτιμούσαν να τα διατυπώνουν στα λατινικά ή στα αρχαία ελληνικά –χαρακτηριστικό είναι ότι ο Γίββων, στο έργο του για την Παρακμή και πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, άφηνε στο πρωτότυπο, στα ελληνικά δηλαδή, όλα τα πονηρά αποσπάσματα, π.χ. από τα απόκρυφα του Προκοπίου σχετικά με τα όργια της Θεοδώρας. Λένε μάλιστα για κάποιον καθηγητή της Οξφόρδης, ότι πλήρωσε αδρά κάποιους ελληνομαθείς να του μεταφράσουν τα ελληνικά αποσπάσματα και ότι απογοητεύτηκε οικτρά μιας και περίμενε πολύ πιο καυτά επεισόδια!
Ο οξφορδιανός εκείνος έκλαιγε τα λεφτά του· αναρωτιέμαι αν εμείς θα κλάψουμε όταν μας μεταφράσουν το selective default στη χειροπιαστή γλώσσα της πραγματικότητας.
Αναρτήθηκε από τον/την sarant
