Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΝΕΙ ό,τι μπορεί για να χαντακώσει τη χώρα. Θα τα είχε καταφέρει, αν δεν συναντούσε αντίσταση από ισχυρές αντιπολιτευτικές φωνές και μια χούφτα νέων ανθρώπων που ξέρουν να κολυμπούν μακριά από το ναυάγιο του «Τιτανικού» που «προφήτεψε» κάποτε κορυφαίος υπουργός. Δεκατρία «χρυσά» κορίτσια επέστρεψαν...... θριαμβεύτριες από τη Σανγκάη, ανεβάζοντας στο πρώτο σκαλί του βάθρου όλη την Ελλάδα. Πίσω από τα δημόσια συγχαρητήρια και τα χειροκροτήματα, ωστόσο, κρύβεται ένας τιτάνιος, προσωπικός αγώνας. Χωρίς κρατική βοήθεια, χωρίς ούτε καν τη δυνατότητα να έχουν κολυμβητήριο που να πληροί τις απαραίτητες προδιαγραφές, οι αθλήτριές μας κατάφεραν το αδύνατο. Να ξεπεράσουν τα εμπόδια μιας μίζερης χώρας και να πετύχουν τον προσωπικό τους άθλο.
Ο «Ε.Τ.» έχει επανειλημμένως προβάλει μέσα από τις σελίδες του τα νέα παιδιά που σημειώνουν πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διακρίσεις, στηριζόμενα αποκλειστικά και μόνο στις δυνάμεις τους. ΠΡΙΝ ΛΙΓΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ήταν η διεθνής πρωτιά της 30χρονης βιολόγου από το ΑΠΘ, Αναστασίας Παπαδοπούλου, η έρευνα της οποίας είχε απορριφθεί από το υπουργείο Παιδείας. Ανάλογα παραδείγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς, υπάρχουν πολλά. Σαν εκλάμψεις ευτυχίας που φωτίζουν στιγμιαία την εθνική κατάθλιψη του Μνημονίου, των λουκέτων και των περικοπών. Αρκούν όμως οι μεμονωμένες νίκες για να δώσουν την αίσθηση του νικητή σε ένα ολόκληρο λαό που καθημερινά παλεύει για την επιβίωση του; Η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να απαντήσει, προφανώς γιατί είναι ιδιαιτέρως απασχολημένη να κλείνει τις κοινωνικές δομές τη μία μετά την άλλη: Σχολεία, δημοτικά κολυμβητήρια, παιδικούς σταθμούς, οτιδήποτε λειτουργεί ως φυτώριο για να ανθήσουν τα νέα μυαλά. Αν ο Τζον Κένεντι ζούσε σήμερα και έβλεπε τις αθλήτριες της εθνικής ομάδας πόλο, δεν θα αναρωτιόταν τι κάνουν για την πατρίδα τους, αλλά τι (δεν) έκανε η πατρίδα τους για εκείνες.
EΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
