Υπό τον τίτλο «Η ελληνική κρίση ξεσκεπάζει το ελάττωμα της Ευρωζώνης» η εφημερίδα Wall Street Journal
εξετάζει γιατί οι Ευρωπαίοι ηγέτες, ενώ μπορεί να έχουν τη θέληση να
αποτρέψουν την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ, δεν έχουν τον τρόπο…
«Ο
συγγραφέας Norman Angell είχε γράψει το 1910 ότι τα κράτη είναι τόσο
οικονομικά αλληλένδετα που ένας πόλεμος θα μπορούσε να καταστρέψει τόσο
τον...
νικητή όσο και τον ηττημένο. Υπό
αυτές τις συνθήκες, έλεγε, κανένα έθνος δε θα είναι τόσο ανόητο να
ξεκινήσει μία σύρραξη», αναφέρει ο αρθρογράφος Stephen Fidler.
Ωστόσο τέσσερα χρόνια μετά, οι ευρωπαϊκές χώρες ενεπλάκησαν σε έναν τρομερό πόλεμο.
Με
την ίδια λογική, οι προειδοποιήσεις για τις τραγικές οικονομικές
συνέπειας μιας πιθανής εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη- που
ενδεχομένως προκληθεί από μία πτώχευση- θα απέτρεπαν τους «συνετούς»
πολιτικούς να ακολουθήσουν αυτό το μονοπάτι.
«Θα
ήταν μία οικονομική καταστροφή όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για τα
υπόλοιπα 16 μέλη της Ευρωζώνης» λέει ο επικεφαλής οικονομολόγος Willem
Buiter της Citigroup.
«Θα
πυροδοτούσε (μία έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ) αλυσιδωτές αντιδράσεις
στις τράπεζες σε όλες τις χώρες και τα αποτελέσματα θα ήταν επιβλαβή
για όλο τον κόσμο» καταλήγει.
«Αλλά αν και μία έξοδος χώρας- μέλους του ευρώ, μοιάζει ανεπιθύμητη, είναι και αναπόφευκτη;» αναρωτιέται ο Fidler.
Οι
κυβερνήσεις της ευρωζώνης έχουν ήδη υποπέσει σε πολλά σφάλματα,
επικίνδυνα για τη πορεία του κοινού νομίσματος ενώ το ενδεχόμενο μιας
ελληνικής πτώχευσης θεωρείται όλο και πιο πιθανό.
Εάν η εμπιστοσύνη εξακολουθήσει να φθίνει, μια χώρα θα μπορούσε να οδηγηθεί εκτός της ζώνης του ευρώ.
Πάντως ειδικοί λένε ότι υπάρχουν ακόμα λύσεις για να αποφευχθεί ο πανικός, όπως η παροχή «γενναίων» πακέτων βοήθειας.
Οι περισσότερο πειστικές λύσεις βασίζονται σε δύο δεδομένα:
- στην οικονομική δύναμη της Γερμανίας
- και στην ΕΚΤ
Και
εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα: Δεν υπάρχει, με εξαίρεση την ΕΚΤ, μία
οργάνωση στην ευρωζώνη που παράλληλα με τους θεσμούς, θα αντιμετωπίζει
μια τέτοια κρίση σε ένα κράτος, ούτε η συγκέντρωση της εξουσίας για να
καταστεί αυτό δυνατό.
Η
Κομισιόν από την άλλη, έχει λίγη ανεξάρτητη δύναμη, γιατί τα μεγαλύτερα
κράτη της Ευρώπης το θέλουν έτσι. Το Ευρωκοινοβούλιο δεν μπορεί να
δράσει χωρίς τη σύμπνοια των 27 κρατών- μελών.
Ακόμα και όταν υπάρχει όμως δράση, αυτή είναι πολύ αργή.
Η οικονομική κρίση δε, έφερε στο φως την έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στις χώρες της ευρωζώνης.
Ο
μοναδικός οργανισμός που μπορεί να παρέμβει και να βάλει ένα τέλος στον
πανικό- όχι όμως να κάνει τις απαραίτητες μακροπρόθεσμες διορθώσεις-
είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία μπορεί να φέρει απεριόριστα
κεφάλαια, χωρίς όρους.
Περιορίζεται
ωστόσο από ανησυχίες ότι δεν πρέπει να θεωρηθεί υποταγμένη στις
κυβερνήσεις, ή άμεσος χρηματοδότης τους και από τις ανησυχίες για τον
πληθωρισμό.
