Από την στιγμή που η ανταγωνιστικότητα της χώρας βρίσκεται 5 θέσεις κάτω από την Ναμίμπια και 16 θέσεις κάτω από τα Σκόπια και απειλείται ανταγωνιστικά μόνο από την Γκάμπια και την Γκαμπόν είναι αδιάφορο το φαινόμενο ότι στα Πανεπιστήμια μας έχουμε 180.000 «αιώνιους» φοιτητές έναντι των 170.000 που φοιτούν κανονικά.
Ποιος ο λόγος να αποφοιτήσουν άλλωστε;
Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η χώρα μας είναι σκέτη κατάθλιψη.
Εκείνη την κατάθλιψη που δεν θέλει πολλά να μετατραπεί σε απογοήτευση και να αγγίξει τα όρια της σχιζοφρένειας όταν ακούς γύρω σου αιθεροβάμονες της κυβέρνησης αλλά και τις αντιπολίτευσης να σου μιλάνε για αναπτυξιακές προοπτικές και ανασχεδιασμό της οικονομίας.
Με παίδεψαν πάλι οι ανησυχίες αυτές παρακολουθώντας, τις προηγούμενες ημέρες, τους έντονους προβληματισμούς ομιλητών, στην εκδήλωση της Ελληνικής Εταιρείας Διοικήσεως Επιχειρήσεων, σε συνδυασμό, από την μία πλευρά, με τα στοιχεία (χρησιμοποιήθηκαν και από τους ομιλητές) που συνθέτουν τις δυνατότητες της Ελλάδας στο παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι (σύμφωνα με τις εκθέσεις του World Economic Forum, του ΟΟΣΑ, της Στατιστικής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Διεθνούς Διαφάνειας) και από την άλλη με τα πρόσφατα στοιχεία (Καθημερινή) για την «πρωτιά» των 180.000 αιωνίων Ελλήνων φοιτητών των πανεπιστημίων έναντι των 170.000 κανονικών φοιτούντων καθώς και των 70.000 επίσης «αιωνίων» των ΤΕΙ που προκάλεσαν αναστάτωση... στην κυβέρνηση.
Σκέφθηκα λοιπόν ότι όσο ανθυγιεινό και να είναι το φαινόμενο αυτό και οικονομικά και κοινωνικά τι νόημα έχει η παρατήρηση και η ανάλυσή του από την στιγμή που η πολιτεία, η κυβέρνηση αλλά και η αντιπολίτευση δεν έχουν χειροπιαστές απαντήσεις που να φέρνουν σε δύσκολη θέση τους φοιτητές.
Μπορεί άραγε η κυβέρνηση να πει στους 170.000 κανονικούς φοιτητές τελειώστε τουλάχιστον εσείς κανονικά τις σπουδές γιατί η οικονομία ξεπερνάει την κρίση (που προκάλεσαν το κράτος και οι πολιτικοί με τις σπατάλες και τα πελατειακά τους συστήματα) και τώρα θα οδηγηθούμε σε ανάπτυξη;
Πως θα τολμήσει να το πει όταν υπάρχει η τελευταία έκθεση (Σεπτεμβρίου) του World Economic Forum που τους απαντά ότι από τις 148 χώρες, της στατιστικής της, καταλαμβάνουμε την 96η θέση σε ανταγωνιστικότητα, την τελευταία θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και απέχουμε μόνο 10 θέσεις από την Βολιβία που είναι στην 106η;
Πως μπορείς να πείσεις τον φοιτητή ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσει για το μέλλον όταν η πατρίδα του κατέχει την προτελευταία 147η θέση, παγκοσμίως, ως προς το μακροοικονομικό περιβάλλον; Ποιο είναι το μέλλον του;
Αλλά και για την ένταξή του στην κοινωνία δεν έχουν επιχειρηματολογία οι πολιτικοί και ευρύτερα η ελληνική πολιτεία όταν η χώρα μας κατέχει την 102η θέση (στις 148 χώρες) ως προς την αποδοτικότητα Δημοσίου, την διαφθορά, και την υπερβάλλουσα κρατική παρεμβατικότητα.
Πρέπει μάλιστα να σκύβουν το κεφάλι και όχι να κομπάζουν οι πολιτικοί για τις αδυναμίες απορρόφησης όχι μόνο επιστημονικού αλλά και εργατικού δυναμικού αφού η αγορά εργασίας μας από πλευράς αποδοτικότητας κατέχει την 127η θέση παγκοσμίως, και στην παροχή κινήτρων για εργασία βρισκόμαστε στην 137η θέση.
Πως μπορείς άλλωστε να μιλάς για ευκαιρίες και κίνητρα σε επιχειρηματίες (ώστε να αισιοδοξήσουν και οι νέοι επιστήμονες) όταν σου ρίχνουν στα μούρα ότι ως προς το επενδυτικό περιβάλλον η χώρα κατέχει την 142η θέση (στις 148), ενώ στην σπατάλη κρατικών κονδυλίων κατέχουμε την 140η και ως προς αποτελεσματικότητα του δικαστικού μας συστήματος την 138η θέση ανάμεσα σε 148 χώρες;
Με βάση δε τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η χώρα μας είναι η τελευταία στην ΕΕ σε δαπάνες για επιστημονική έρευνα και ανάπτυξη και έχει τον χαμηλότερο δείκτη καινοτομίας στην Ευρώπη ενώ διαπρέπουμε στην διαφθορά και μάλιστα με αισθητή διαφορά από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μας λέει ακόμη ότι παρά τις περικοπές αμοιβών στον δημόσιο τομέα, το γραφειοκρατικό κόστος στην Ελλάδα, (ως ποσοστό του ΑΕΠ), είναι υπερδιπλάσιο από το αντίστοιχο στην ΕΕ.
Γνωρίζω τον αντίλογο σε όλα αυτά ή τουλάχιστον μέρος του αντίλογου.
Ότι στον χώρο των φοιτητών έχουμε και κηφηναριό στηριγμένο σε κομματικές διασυνδέσεις, στα κομματικά πενταράκια, και στην τελματωμένη παιδεία. Και ότι για όλα τα άλλα φταίει η αλλοπρόσαλλη πολιτική του δικομματισμού που μονοπώλησε πολιτικά τον τόπο για 40 χρόνια.
Τα γνωρίζουμε όλα αυτά και ας πούμε ότι συμφωνούμε. Αλλά τι κάνουμε;
Όπως όλα δυστυχώς δείχνουν θα μείνουμε μόνο με τον αντίλογο και ίσως και στην οργισμένη αντίδρασή μας, στις όποιες προσεχείς εκλογές, χωρίς όμως να επιμεριστούμε (όλοι) τις ευθύνες μας για τον ορατό κίνδυνο της χώρας να μείνει στον παγκόσμιο χάρτη ως χώρα γερόντων συνταξιούχων συμπεριλαμβανομένων και των σημερινών φοιτητών. Γιατί μάθαμε ότι για όλα φταίει μόνο το κράτος-πατερούλης γιατί εμείς είμαστε μόνο φορολογούμενοι και ψηφοφόροι. Τίποτε άλλο.
capital.gr
