Σε μια πρωτοφανή στα χρονικά της μεταπολίτευσης «επιχείρηση φόβου» έχει επιδοθεί η κυβέρνηση, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να κάμψει τις ισχυρές αντιδράσεις που προκαλεί η αντιλαϊκή πολιτική του Μνημονίου και προπάντων να αναχαιτίσει το κίνημα των «Αγανακτισμένων».
Προσπάθεια στην οποία πρωτοστατούν εκδοτικά συγκροτήματα και Μέσα Ενημέρωσης που έχουν αναλάβει εργολαβικά να «προωθήσουν» τις επιταγές της «τρόικας» και παράλληλα να... επαναφέρουν στην τάξη όσους διαφωνούν ή, «πολύ χειρότερα», αντιδρούν στην εφαρμογή των μέτρων.
Αίσθηση και ποικίλα σχόλια προκάλεσαν...
οι αναφορές του Γ. Παπανδρέου την Παρασκευή από το βήμα της Βουλής, ο οποίος μιλώντας για τις διαμαρτυρίες των πολιτών στις πλατείες της χώρας υπαινίχθηκε «εθνικούς κινδύνους» που ελλοχεύουν σε περίπτωση που κάποιοι καταφέρουν να «ποδηγετήσουν» τους διαδηλωτές. Υπερβαίνοντας τα εσκαμμένα, έφθασε στο σημείο να παραλληλίσει ευθέως τη σημερινή κατάσταση στη χώρα με αυτήν που επικρατούσε στον Εμφύλιο Πόλεμο, αλλά και νωρίτερα, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Τουρκοκρατία! Ισχυρίσθηκε δε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η χώρα «απειλείται» από το κίνημα των «Αγανακτισμένων» και ότι υπάρχει κίνδυνος ενός νέου εμφυλίου!
Απώτερος στόχος της κινδυνολογίας να «τρομάξει» τους πολίτες, έτσι ώστε να ανακοπεί το ρεύμα των αγανακτισμένων που κατευθύνεται στις πλατείες και σταδιακά να εκφυλισθεί. Το πλέον εντυπωσιακό της παρέμβασης του πρωθυπουργού στη Βουλή είναι ότι εμμέσως παρομοίασε τον εαυτό του με τον Ελ. Βενιζέλο, που παρά την προσφορά του στην Ελλάδα ορισμένοι τον συκοφάντησαν και τον υποχρέωσαν να αποσυρθεί από την πολιτική. Αλλά και με τον Ι. Καποδίστρια, τον οποίο, όπως σημείωσε, δολοφόνησαν επειδή... έκανε μεταρρυθμίσεις! Με άλλα λόγια, ο κ. Παπανδρέου δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να απειληθεί κάποια στιγμή η ζωή του λόγω του ότι... προσπαθεί να σώσει τη χώρα. Αν όλα αυτά δεν είναι αποτέλεσμα σύγχυσης και προϊόν πανικού, το πιθανότερο είναι ότι έχει χάσει προ πολλού την αίσθηση της πραγματικότητας.
Στην «επιχείρηση φόβου» η κυβέρνηση έχει «συμπαραστάτες» της, όπως προαναφέραμε, μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης, που... ανησυχούν ότι σε μια κοινωνική έκρηξη θα θιγούν άμεσα και τα δικά τους συμφέροντα. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του εκδότη Στ. Ψυχάρη στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής, ο οποίος αναφερόταν στον κίνδυνο «διασάλευσης της τάξης» και συνακόλουθης «συνταγματικής εκτροπής»! Παράλληλα διατύπωνε υπαινιγμούς για το ενδεχόμενο να δρομολογηθούν εξελίξεις πέρα από τα δημοκρατικά πλαίσια. Σημείωνε μεταξύ άλλων: «Τι θα συμβεί αν ξεκινήσει η επανάσταση; Ανάκτορα θερινά ή έστω και χειμερινά δεν υπάρχουν πλέον. Μια ουσιαστική διασάλευση της δημόσιας τάξης θα οδηγήσει αφεύκτως στη βίαιη ανατροπή ή σε ένοπλη καταστολή. Στην κοινωνία υπάρχουν και άτομα που θέλουν τη γενική ανατροπή. Δεν μπορούν προφανώς να την επιβάλουν διότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ΔΕΝ θέλει. Ωστόσο υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να προκληθεί τέτοια διασάλευση της τάξης, που θα δικαιολογούσε έκτακτα μέτρα. Δηλαδή εκτροπή από τη συνταγματική τάξη. Αυτό θέλουν;»
Από την πλευρά της η «Καθημερινή» δημοσίευσε επιστολή του Ν. Λιναρδάτου, υφυπουργού της περιόδου Μητσοτάκη, ο οποίος παραλλήλιζε τη σημερινή κατάσταση στη χώρα με εκείνη που επικρατούσε παραμονές του Εμφυλίου Πολέμου το 1944. Προκαλώντας γενική ανατριχίλα, ζητούσε επειγόντως τη λήψη μέτρων που παραπέμπουν ευθέως σε απολυταρχικά, δικτατορικά καθεστώτα, προκειμένου να αναχαιτισθεί το κίνημα των «Αγανακτισμένων»! Με... πρώτο και καλύτερο την ενεργοποίηση του άρθρου 11, παράγραφος 2, του Συντάγματος. Τι προβλέπει ακριβώς; «Οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν με αιτιολογημένη απόφαση της αστυνομικής αρχής, γενικά, αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια, σε ορισμένη δε περιοχή, αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής...» Σε περίπτωση δε που αυτό δεν έλυνε το πρόβλημα, κατά τον κ. Λιναρδάτο, θα έπρεπε η Πολιτεία να εφαρμόσει το άρθρο 48 και η χώρα να τεθεί σε «κατάσταση πολιορκίας»!
Ακραίες σκέψεις ανθρώπων που δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας και παραμένουν νοσταλγοί μεθόδων του απώτερου παρελθόντος, που έχουν καταδικασθεί τόσο από τους πολίτες όσο και από την ίδια την Ιστορία.
πηγη
