Τα αποτελέσματα της πρόσφατης δημοσκόπησης της Public Issue, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, σηματοδοτούν μια καμπή στο πολιτικό σκηνικό αυτού του τόπου. Η επιρροή των δυο μεγάλων κομμάτων αγγίζει μόλις το 35% του εκλογικού σώματος, γεγονός πρωτοφανές για το πολιτικό σύστημα. Η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων είναι ολοκληρωτική, ενώ την ίδια στιγμή, πάνω από δύο εκατομμύρια άνθρωποι κινητοποιούνται ανεξάρτητα από τους υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς.
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι δεν αντέχουν άλλο να καταστρέφεται η ζωή τους για να επιβιώσουν οι τράπεζες. Αρνούνται να δεχτούν να πληρώσουν αυτοί για να σωθεί ένα άθλιο και χρεοκοπημένο σύστημα.
Από την πρώτη μέρα που ξέσπασε αυτό το κίνημα στις πλατείες, μέχρι σήμερα, τουλάχιστον 1.500.000 κόσμος έχει περάσει μόνο από το Σύνταγμα. Οι 500.000 που κατέβηκαν στην τελευταία συγκέντρωση στην Αθήνα, μαζί με τις δεκάδες συγκεντρώσεις σε πολλές πόλεις της χώρας, δεν οργανώθηκαν από κανένα κόμμα. Κάθε άλλο. Οι ηγεσίες των κομμάτων στην αρχή αμήχανα, όχι μόνο ενοχλήθηκαν αλλά σαμποτάρισαν αυτές τις κινητοποιήσεις και προσδοκούσαν στην αποτυχία τους. Αισθάνονται ότι χάνουν την ισχύ τους και το ρόλο ύπαρξής τους. Πώς είναι δυνατόν συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών να πραγματοποιούνται χωρίς τη συμβολή και τη σφραγίδα των κομμάτων;
Ποτέ στην ιστορία της Ελλάδας δεν κράτησε μια κινητοποίηση χωρίς κόμματα, ενάντια στο σύστημα, τόσες πολλές μέρες. Η κοινωνία διακατέχεται από μια μεγάλη επιθυμία να αυτοκυβερνηθεί και αυτή η θέλησή της είναι η μεγαλύτερη εγγύηση για την πραγματοποίηση της άμεσης δημοκρατίας στις μέρες μας.
Η πολιτική δεν είναι επιστήμη που χρειάζεται ειδικούς γνώστες της για να την ασκήσουν. Πολιτική σημαίνει έκφραση του λαού και όχι των ειδημόνων αντιπροσώπων του.
Η αντιπροσώπευση είναι εξ ορισμού αντίθετη με την άμεση δημοκρατία. Στην άμεση δημοκρατία δεν αναγνωρίζεται σε κανένα άτομο, οργάνωση ή κόμμα το δικαίωμα να θεσπίζει νόμους, να παίρνει αποφάσεις και να τις εκτελεί, να κυβερνά και να δικάζει αντί για τους πολίτες. Δημοκρατία σημαίνει δήμος, κράτος πολιτών και όχι κομμάτων ή αντιπροσώπων του.
Όχι απλά δεν χρειάζονται τα κόμματα για τη λειτουργία της δημοκρατίας αλλά σήμερα είναι και επικίνδυνα για τη λειτουργία της. Τα κόμματα είναι δεμένα με την ύπαρξη του ολιγαρχικού συστήματος. Μπαίνει, λοιπόν, σε αμφισβήτηση ο ρόλος και η αναγκαιότητά τους, απειλούνται να μπουν στο περιθώριο, ο κόσμος να τα αγνοήσει κι έτσι να αυτοκαταργηθούν, γι’ αυτό και τρέφουν μίσος για την άμεση δημοκρατία.
Η πολιτική κυριαρχία των κομμάτων μέχρι τώρα εμφανιζόταν σαν φυσική και αναπόφευκτη. Κάθε κόμμα πίστευε ότι οφείλει να ασκήσει εξουσία μέσα από τις εκλογές και έτσι ήταν δεδομένο γι’ αυτό, ότι οι πολίτες-ψηφοφόροι του τού έχουν μεταβιβάσει εσαεί το δικαίωμά τους στην εξουσία. Από την άλλη, κάθε πολίτης-ψηφοφόρος πίστευε ότι τα κόμματα είναι οι φυσικοί φορείς της εξουσίας και ότι με την παραχώρηση αυτού του δικαιώματος στους αντιπροσώπους του, ο ίδιος κυβερνά. Αυτή η αυταπάτη γίνεται σήμερα κατανοητή μ’ έναν οδυνηρό τρόπο από την κοινωνία και έτσι η αμφισβήτηση της πολιτικής κυριαρχίας των κομμάτων είναι ένα φυσικό επακόλουθο.
Η εξουσία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός κόμματος. Η εναλλαγή στην εξουσία των πολιτών και όχι των κομμάτων είναι η έκφραση της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Οι άνθρωποι δεν θεωρούν πλέον τους θεσμούς που τους είχε επιβάλει το πολιτικό σύστημα δίκαιους. Οι κανόνες δικαίου δεν ρυθμίζονται από τους ίδιους αλλά από την εκάστοτε κρατική εξουσία. Ήταν δοσμένοι και αμετάβλητοι, κομμένοι και ραμμένοι για να εξυπηρετούν την ολιγαρχία και το σύστημά της.
Τώρα όμως αμφισβητούν την οικονομική και πολιτική διακυβέρνηση, δεν ανέχονται την υπάρχουσα διαφθορά και σήψη και αναζητούν τους τρόπους μέσα από τη δική τους αυτο-οργάνωση για να γεννηθούν νέοι θεσμοί, νέοι νόμοι κοινωνικά δίκαιοι και ένα οικονομικό σύστημα που θα τους επιτρέψει επιτέλους να ζήσουν. Γιατί το ποιο θα είναι το οικονομικό μοντέλο που θα γεννηθεί αλλά και το ποιοι θα είναι οι κανόνες δικαίου που θα το πλαισιώσουν είναι κάτι που αφορά την απόφαση όλων των πολιτών και όχι των κομμάτων.
Τα κόμματα εκτός από το κράτος ελέγχουν τα συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση, τις πρυτανικές αρχές καθώς και όλους τους συλλόγους. Η άμεση δημοκρατία είναι αντίθετη με την αντιπροσώπευση που υπάρχει σ’ αυτά και έτσι η λειτουργία της θα αποδεσμεύσει τα συνδικάτα, τους δήμους και κάθε μορφή οργάνωσης από την εξουσία των κομμάτων και ο έλεγχος ουσιαστικά θα γίνεται από τον ίδιο το λαό.
Οι εκπρόσωποι των κομμάτων συγχέουν συνειδητά τη δυναμικότητα της άμεσης δημοκρατίας με το λεγόμενο αυθόρμητο, το οποίο έχει ανάγκη σύμφωνα μ’ αυτούς την «φωτισμένη» ηγεσία με τις ιδέες της για να το κατευθύνει στο «σωστό δρόμο». Αυτό που καθοδηγεί όλα τα κόμματα είναι τα δόγματα και τα αξιώματα και είναι αυτά που προσπαθούν να επιβάλουν στο λεγόμενο αυθόρμητο για να το ελέγξουν. Άλλωστε η λέξη αυθόρμητο είναι ένα ιδεολόγημα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αλλά εξυπηρετεί τις ανάγκες και το λόγο ύπαρξης των κομμάτων.
Όσο για τους αφορισμούς διαφόρων για το απολίτικο κίνημα αυτών που αυτο-οργανώνονται καθημερινά στις πλατείες, εντέχνως κρύβουν, ότι είναι βαθιά πολιτικοποιημένοι, ενάντια σε όλα τα κόμματα και ότι αναζητούν την απεξάρτησή τους απ’ αυτά.
Υπάρχουν ορισμένες φωνές που διαμαρτύρονται και ισχυρίζονται ότι μέσα από την απαγόρευση των κομμάτων στις λαϊκές συνελεύσεις απαγορεύεται και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Εννοούν, βέβαια, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών των κομμάτων τους, μικρών και μεγάλων, που όλοι μας γνωρίζουμε εδώ και δεκαετίες και όχι την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, γιατί αυτό ήδη συντελείται χάρις στην απουσία των κομμάτων από το αναπτυσσόμενο αυτό κίνημα.
Αν θέλετε, λοιπόν, μέσα σε μια νύχτα να διαλύσετε αυτό το κίνημα, επιτρέψτε σε όλα τα μικρά και μεγάλα κόμματα να πάρουν μέρος. Θα γίνει επιτέλους η ελεύθερη διακίνηση των «ιδεών τους». Τα μεγάλα κόμματα θα καπελώσουν τα μικρά, τα μικρά θα διαμαρτύρονται, οι ιδέες τους θα είναι ελεύθερες αλλά αυτό που θα γίνει σίγουρα είναι ότι η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών θα πάψει να υπάρχει και μαζί τους το κίνημα για την άμεση δημοκρατία θα δεχτεί ένα πολύ μεγάλο πλήγμα.
Από τη στιγμή που δεν μπορεί η κομματοκρατία να ελέγξει αυτό το κίνημα, πρέπει και να το πνίξει. Τα κόμματα δεν μπορούν να πιστέψουν και να αποδεχτούν ότι έχει ανοίξει μια καινούργια σελίδα στην ιστορία όπου δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Αυτοί που κινητοποιούνται ξέρουν πολύ καλά τι θέλουν, έχουν πολιτική στόχευση και δεν είναι καθόλου αυθόρμητο αυτό το ξέσπασμά τους, αλλά πολύ συνειδητό. Το πώς θα πραγματοποιηθούν οι στόχοι τους αυτό είναι το ζητούμενο, αλλά θα εξαρτηθεί αποκλειστικά και μόνο από τους ίδιους και από κανένα κόμμα ή μεσσία.
Ο λαός απαιτεί να τελειώνει μ’ αυτό το σύστημα που τον καταστρέφει και ταυτόχρονα εκφράζει την αντίθεσή του σε όλη την κομματοκρατία. Αυτό είναι πολύ σπουδαίο άλμα, τόσο σπουδαίο που έχει αποσυντονίσει τα κόμματα όλων των χρωμάτων και μεγεθών. Το τέλος των κομμάτων και της κομματοκρατίας έχει αρχίσει. Αυτό που ξεκίνησε, ακόμα κι αν πισωγυρίσει προσωρινά, δεν μπορεί να σταματήσει. Είναι σίγουρο ότι τίποτα δεν θα αλλάξει αυτό το γύρισμα της σελίδας στην ιστορία.
ΟΜΑΔΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
