Δύο είναι τα μεγάλα ερωτήματα που κυριαρχούν στην Ευρώπη για το μέλλον της Ελλάδος.Το πρώτο είναι τι κάνει η κυβέρνηση με την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της, μετά τη διαπίστωση της τρόικα για αποκλίσεις στους στόχους και για αποτυχία των πολιτικών της και ενόψει του Μνημονίου 2.
Το δεύτερο, είναι τι κάνει ο Αντώνης Σαμαράς, σε τι συμφωνεί, σε τι διαφωνεί, πώς θα πεισθεί να συναινέσει στο Μνημόνιο 2.
Το πρώτο είναι πολιτική αποτυχία του ΠΑΣΟΚ και του Πρωθυπουργού.
Το δεύτερο είναι πολιτική επιτυχία της Νέας Δημοκρατίας και του Αρχηγού της.
Τι γίνεται λοιπόν, όταν η κυβέρνηση αποτυχαίνει και χάνει εμφανώς την εμπιστοσύνη του κόσμου, των βουλευτών της και των εταίρων της και η Αξιωματική Αντιπολίτευση εμφανίζεται ως το «κλειδί» για τη λύση.
Τα πράγματα είναι απλά. Φεύγει η κυβέρνηση και έρχεται η αντιπολίτευση. Αυτή είναι η μόνη πολιτική και δημοκρατική λύση. Πώς επιτυγχάνεται; Μόνο με εκλογές. Και οι εκλογές, είναι η κορυφαία έκφραση της λαϊκής βούλησης, της λαϊκής κυριαρχίας, που αποφασίζει ποιος κυβερνάει, με ποιον κυβερνάει, (μόνος ή με συνασπισμό).
Από την άλλη πλευρά, πέρα από το άμεσο και επείγον πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό αδιέξοδο, στη χώρα μας υφίσταται και θέμα πολιτειακών θεσμών και συνταγματικών κατοχυρώσεων.
Αν περιμένουμε από την επόμενη Βουλή, ακόμη και αν είναι Συντακτική, να αποφασίσει τότε τις ριζικές πολιτειακές αλλαγές, θα είναι πολύ αργά. Με τη δυναμική της επανεκλογής, πολλοί βουλευτές και κόμματα θα ξανασκεφθούν αν το συμφέρον τους συμβαδίζει με το εθνικό συμφέρον!Σήμερα, όλοι είναι φοβισμένοι και έτοιμοι να δεχθούν (σχεδόν) τα πάντα, για το εθνικό συμφέρον. Διότι, σήμερα, είναι συνυφασμένο με το δικό τους μέλλον.
Παράλληλα, λοιπόν, με τις εκλογές, την ίδια ημέρα να πραγματοποιηθεί και δημοψήφισμα. Διπλή κάλπη. Έχει συμβεί και αλλού.
Έτσι, ο λαός στην πρώτη κάλπη να κληθεί να αποφασίσει ποιος ή ποιοι θα τον κυβερνήσουν και θα διαπραγματευθούν με την τρόικα και στη δεύτερη κάλπη, αν συμφωνούν με ένα ΝΑΙ ή ΟΧΙ στα κουτάκια για τις πολιτειακές και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις.
Το δημοψήφισμα, που υπερέχει της Βουλής, θα δεσμεύσει την επόμενη Συντακτική Βουλή για το πλαίσιο της Αναθεώρησης, τουλάχιστον για τις πλέον θεμελιώδεις διατάξεις της. Το δημοψήφισμα δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως «αντίβαρο» των εκλογών, αλλά ως ενισχυτικό και συμπληρωματικό, για να αλλάξει η Ελλάδα σελίδα.
Η Επιτροπή Συνταγματικής Αναθεώρησης της Νέας Δημοκρατίας, που λογικά θα είναι το πρώτο κόμμα στην επόμενη Βουλή (ανεξαρτήτως πολύ πιθανής αυτοδυναμίας), έχει ήδη προχωρήσει σε προτάσεις που αλλάζουν τη χώρα, προτάσεις που, λίγο-πολύ, μεταφέρονται και προς τα ΜΜΕ, από βουλευτές-μέλη της.
Αυτό που δεν έχει ακόμη συζητηθεί και πρέπει, είναι η αλλαγή του πολιτεύματος, από «Προεδρευομένη Δημοκρατία» σε «Προεδρική Δημοκρατία».
Όχι μόνο να γυρίσουμε πίσω στο αρχικό Σύνταγμα του 1975, όπου ο Πρόεδρος είχε αυξημένες αρμοδιότητες, αλλά να πάμε πιο πέρα και να υιοθετήσουμε ένα Σύνταγμα γαλλικού τύπου, που είναι πιο κοντά στην ελληνική νοοτροπία. Δηλαδή, Πρόεδρο εκλεγόμενο άμεσα από το λαό, σε απευθείας καθολική ψηφοφορία, για μια πενταετία (όπως σήμερα) και Πρωθυπουργό και κυβέρνηση που θα ορίζονται από τον Πρόεδρο, με βάση την πλειοψηφία των κομμάτων στη Βουλή, από την οποία θα λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης, για πενταετή (όχι τετραετή) θητεία.
Έτσι, ανοίγει ο δρόμος στην πολιτική για όλους τους Έλληνες, πέρα και πάνω από πολιτικούς και κομματικούς μηχανισμούς, κάτι που κυριαρχεί σήμερα και έχει καταστήσει τη χώρα έρμαιο ενός πρωθυπουργοκεντρικού κράτους, χωρίς καμιά πλέον προοπτική.
Συνοπτικά, οι βασικές διατάξεις ενός δημοψηφίσματος θα μπορούσαν να είναι οι ακόλουθες:
Ερώτημα ΝΑΙ ή ΌΧΙ:
- Σε επόμενη Συντακτική Βουλή.
- Στην Προεδρική Δημοκρατία (άμεση εκλογή του Προέδρου από το λαό)
- Στη μείωση των βουλευτικών εδρών σε 200. 100 με λίστα και 100 με σταυρό προτίμησης
- Στο ασυμβίβαστο Βουλευτή-Υπουργού
- Στο ασυμβίβαστο Περιφερειάρχη-Δημάρχου, με την ιδιότητα του δημοσίου υπαλλήλου.
- Στο ασυμβίβαστο Βουλευτή-Δημοσίου Υπαλλήλου, συμπεριλαμβανομένων των Πανεπιστημιακών
- Στην εγκαθίδρυση Συνταγματικού Δικαστηρίου με προληπτική αρμοδιότητα για τη συνταγματικότητα νόμων, και τον έλεγχο όλων των εκλογικών διαδικασιών, τις δαπάνες των κομμάτων και των πολιτικών και αυτοδιοικητικών αιρετών αρχόντων
- Στην κατάργηση κάθε προνομίου Βουλευτών και Υπουργών για ποινικά αδικήματα (ποινική ευθύνη)
- Στην κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων (κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις)
- Στην κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου (όπως ερμηνεύεται και εφαρμόζεται σήμερα)
- Στην κατάργηση του αποκλειστικά δημόσιου χαρακτήρα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης
- Στον περιορισμό της θητείας των βουλευτών
- Σε μόνιμο εκλογικό νόμο
- Στο «πόθεν έσχες» βουλευτών (χωρίς περιορισμούς στις μετακινήσεις και τις αποδοχές, διότι δεν προέρχονται όλοι οι βουλευτές από πλούσιες οικογένειες)
- Στην ενίσχυση των δημοψηφισμάτων
- Στην υιοθέτηση Χάρτας Αστικών, Πολιτικών, Οικονομικών, Κοινωνικών, Περιβαλλοντικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του πολίτη, προσαρτώμενης στο νέο Σύνταγμα.
Ας τολμήσουμε λοιπόν τη διπλή ψήφο. Συγχρόνως, εκλογές και δημοψήφισμα άμεσα.
Εδώ που φθάσαμε, άλλη λύση δεν υπάρχει. Μόνο με εκλογές και δημοψήφισμα για πολιτειακές αλλαγές μπορεί να αποσυμφορηθεί η συσσωρευμένη αγανάκτηση των πολιτών και να ενισχυθεί η θέση της «μετεκλογικής» Ελλάδας απέναντι στην Ευρώπη και στον κόσμο.
