Σχεδόν σε κάθε γενική συνέλευση των αγανακτισμένων στη Πλατεία Συντάγματος, τίθεται ένα επαναλαμβανόμενο ερώτημα: “τι θα κάνουμε σε περίπτωση επίθεσης από τα ΜΑΤ;” “Τίποτα”, απαντούν ομόφωνα οι συγκεντρωμένοι. Δείγμα της πολιτικής ωριμότητας του κινήματος, τα μέλη του έχουν καταλάβει ότι η μαζικότητα και οι συμπάθειες που έχει κερδίσει σε πλατύτερες μάζες, οφείλονται στην βασική επιλογή άρνησης της βίας,που έκαναν από την πρώτη μέρα.
Από την “πολιορκία” της Βουλής έως τον χθεσινό προπηλακισμό του Γ.Πεταλωτή, ορισμένες πράξεις τις τελευταίες μέρες, που γίνονται στο όνομα του κινήματος των αγανακτισμένων, δίνουν ευκαιρίες στους αντίπαλους για την κατασυκοφάντηση του. Η πρώτη αναγορεύθηκε σε βασικό θέμα τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων σχεδόν ένα 24ωρο μετά, δίνοντας αφορμή για ερωτήματα του τύπου “μα τι είναι τέλος πάντων αυτοί οι αγανακτισμένοι”. Οσο για τον προπηλακισμό του κ. Πεταλωτή, θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι δημόσιες διαμαρτυρίες εναντίον ή και οι αποδοκιμασίες πολιτικών είναι μέσα στους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Αλλά η εκτόξευση πετρών και διάφορων αντικειμένων, όπως και ο αποκλεισμός των “αντιπάλων” δεν είναι. Θυμίζει άλλες εποχές και δημιουργεί εμφυλιοπολεμικό κλίμα, χώρια ότι καλλιεργείται το έδαφος για κάθε είδους προβοκάτσιες.
Η περίπτωση της Κέρκυρας είναι εδώ χαρακτηριστική. Τα προχθεσινά γεγονότα παρουσιάστηκαν σαν μια ακόμη επίθεση και μάλιστα με πέτρες εναντίον Ελλήνων και ίδιως ξένων βουλευτών, ενώ όπως αποκάλυψε το Tvxs τα πράγματα εξελιχθηκαν τελείως διαφορετικά. Σύμφωνα με την μαρτυρία ενός μέλος των αγανακτισμένων του νησιου, οι δημοσιογράφοι, παρά την στάση των παρόντων πολιτικών που δεν έδιναν έκταση στο επεισόδιο, «προσπαθούσαν να δημιουργήσουν από μόνοι τους θέμα».
Την άλλη μέρα το θέμα είχε ήδη δημιουργηθεί, καθώς διογκώθηκε από τα ΜΜΕ και τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, που φρόντισε μάλιστα να τονίσει ότι την υποτιθέμενη επίθεση με πέτρες δέχθηκαν Ευρωπαίοι βουλευτές, οι οποίοι συζητούσαν θέματα μετανάστευσης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.... δεν είχαν καμία σχέση με το χρέος και τα ελλείμματά μας..., σε μία εποχή βέβαια, που χρειαζόμαστε και την προβολή της χώρας μας και τον τουρισμό μας». Με αφορμή λοιπόν κάποιο άλλο περιστατικό, η αγανακτισμένη κυβέρνηση θα στείλει τα ...αγανακτισμένα ΜΑΤ εναντίον του κινήματος των αγανακτισμένων, με την ανοχή μιας μερίδας αγανακτισμένης κοινής γνώμής. Και κάτι τέτοιο, όποια μορφή κι αν πάρει η αντίδραση στην αστυνομική βία, θα έθετε σε δοκιμασία την ίδια την ύπαρξη του κινήματος, την ώρα που αναπτύσσεται σε όλη την Ελλάδα.
Ο φόβος για προβοκάτσια είναι ακόμη μεγαλύτερος, επειδή η κυβέρνηση αδυνατεί να καταλάβει τις αιτίες της όλης κατάστασης. Ο πρωθυπουργός σχολίασε προχθές ως εξής το κίνημα των αγανακτισμένων : «Όσοι διαδηλώνουν όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά σε τόσες πλατείες ανά τον κόσμο, απευθύνονται σε εθνικά συστήµατα δηµοκρατίας, τα οποία σήµερα είναι αδύναµα, πολύ πιο αδύναµα από ό,τι παλιά. Πέρα δηλαδή από τις ενδογενείς τους ατέλειες, που πρέπει και αυτές να αλλάξουν για να αντιµετωπιστούν, αιχµαλωτίζονται από παγκόσµιες εξουσίες και από τις αδυναµίες ενός παγκόσµιου ή περιφερειακού συστήµατος». Και τότε γιατί δεν πολιορκούν το Κοινοβούλιο της Πορτογαλίας ή δεν ρίχνουν αυγά στον Ισπανό κυβερνητικό εκπρόσωπο;
Η απάντηση είναι ότι στην Ελλάδα, όπου η καταστροφή που έχουν προκαλέσει είναι μεγαλύτερη και τα αδικήματα τους πιο σκαστά, κανένας από τους υπεύθυνους της χρεοκοπίας δεν έχει τιμωρηθεί. Γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να κουκουλώσει τα σκάνδαλα με τις διάφορες αξιοθρήνητες Εξεταστικές Επιτροπές. Αντί λοιπόν να παίζει τον ρόλο του κοινωνιολόγου που αναλύει τα φαινόμενα της πλατείας υπό την σκοπιά της παγκοσμιοποίησης και των αγορών, ο κ.Παπανδρέου θα έπρεπε στείλει κάποιους στη φυλακή. Μόνο έτσι, και όχι με θνησιγενείς και καθυστερημένες εξαγγελίες και νέων νόμων για αδικήματα πολιτικών, θα μπορούσαν να περισωθούν τα πράγματα. Αν και τώρα μάλλον είναι, έτσι κι αλλιώς, πολύ αργά.
