"...καὶ περιέλαβε Σαμψὼν τοὺς δύο κίονας τοῦ οἴκου, ἐφ᾿ οὓς ὁ οἶκος εἱστήκει, καὶ ἐπεστηρίχθη ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἐκράτησεν ἕνα τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ καὶ ἕνα τῇ ἀριστερᾷ αὐτοῦ. καὶ εἶπε Σαμψών· ἀποθανέτω ψυχή μου μετὰ τῶν ἀλλοφύλων· καὶ ἐβάσταξεν ἐν ἰσχύϊ, καὶ ἔπεσεν ὁ οἶκος ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας καὶ ἐπὶ πάντα τὸν λαὸν τὸν ἐν αὐτῷ· καὶ ἦσαν οἱ τεθνηκότες, οὓς ἐθανάτωσε Σαμψὼν ἐν τῷ θανάτῳ αὐτοῦ, πλείους ἢ οὓς ἐθανάτωσεν ἐν τῇ ζωῇ αὐτοῦ." Παλαιά Διαθήκη, Κριτές 16: 29-30.
Κατάλαβες το "Δόγμα Σαμψών"; Πρόκειται για μια μορφή στρατηγικής "αποτροπής" για χώρες που τελούν υπό καθεστώς απειλής της...
υπόστασής τους: αν με "πειράξετε" η ζημιά που θα προκαλέσω - ισχυρίζεται η απειλούμενη χώρα - θα έχει τόσο μεγάλο κόστος για εσάς, όσο και για μένα βέβαια, που καλύτερα να το "ξεχάσετε"... . Ονομάστηκε έτσι από τον γνωστό βιβλικό ήρωα Σαμψών ο οποίος, όπως μας ενημερώνει το απόσπασμα που παραθέτουμε πιο πάνω, γκρέμισε το οικοδόμημα που τον κρατούσαν οι "αλλόφυλοι" εξολοθρεύοντας τόσο αυτούς όσο όμως και τον εαυτό του. Και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο της εν λόγω επιλογής: η αξιόπιστη αποτροπή δομείται πάνω στην αξιόπιστη πρόκληση αυτοκαταστροφής η οποία όμως συνοδεύεται και από τη σχετική πρόκληση καταστροφής των αντιπάλων.
Ας έρθουμε τώρα στο ελληνικό ζήτημα. Και μπαίνουμε απ' ευθείας στο θέμα, αφού πλέον και η "θεσμική" Ευρώπη, ομολογεί ωμά και απροκάλυπτα ότι ανταλλάσει οικονομική βοήθεια έναντι εθνικής κυριαρχίας, γιατί αυτό μας είπε ο κ. Γιούνκερ όταν μας υπενθύμισε τα περί: "δραστικού περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας των Ελλήνων".
Ποια είναι τα δεδομένα, συνοπτικά:
Κατάλαβες το "Δόγμα Σαμψών"; Πρόκειται για μια μορφή στρατηγικής "αποτροπής" για χώρες που τελούν υπό καθεστώς απειλής της...
υπόστασής τους: αν με "πειράξετε" η ζημιά που θα προκαλέσω - ισχυρίζεται η απειλούμενη χώρα - θα έχει τόσο μεγάλο κόστος για εσάς, όσο και για μένα βέβαια, που καλύτερα να το "ξεχάσετε"... . Ονομάστηκε έτσι από τον γνωστό βιβλικό ήρωα Σαμψών ο οποίος, όπως μας ενημερώνει το απόσπασμα που παραθέτουμε πιο πάνω, γκρέμισε το οικοδόμημα που τον κρατούσαν οι "αλλόφυλοι" εξολοθρεύοντας τόσο αυτούς όσο όμως και τον εαυτό του. Και αυτό είναι το κρίσιμο σημείο της εν λόγω επιλογής: η αξιόπιστη αποτροπή δομείται πάνω στην αξιόπιστη πρόκληση αυτοκαταστροφής η οποία όμως συνοδεύεται και από τη σχετική πρόκληση καταστροφής των αντιπάλων.
Ας έρθουμε τώρα στο ελληνικό ζήτημα. Και μπαίνουμε απ' ευθείας στο θέμα, αφού πλέον και η "θεσμική" Ευρώπη, ομολογεί ωμά και απροκάλυπτα ότι ανταλλάσει οικονομική βοήθεια έναντι εθνικής κυριαρχίας, γιατί αυτό μας είπε ο κ. Γιούνκερ όταν μας υπενθύμισε τα περί: "δραστικού περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας των Ελλήνων".
Ποια είναι τα δεδομένα, συνοπτικά:
- Η Ευρώπη όχι μόνο δεν επιθυμεί να "διασώσει" την ελληνική οικονομία - ούτε και καμιά άλλη βέβαια! - αλλά στην παρούσα φάση δεν είναι και σε θέση να το πράξει.
- Κανένα σχέδιο που να καθιστά βιώσιμο το ελληνικό χρέος δεν έχει εμφανισθεί μέχρι στιγμής.
- Οι ευρωπαϊκές τράπεζες - οι οποίες θυμίζω το 2008 βρέθηκαν στα όρια της κατάρρευσης και διασώθηκαν με χρήματα του ευρωπαίου φορολογούμενου - όχι μόνο δεν μπορούν να "αντέξουν" μια ενδεχόμενη ελληνική αναδιάρθρωση του χρέους, με οποιαδήποτε μορφή κι αν αυτή εκφραστεί, αλλά παραμένουν προσηλωμένες στον αρχικό τους στόχο να εγγράψουν στους ισολογισμούς τους υπεραξίες προερχόμενες από την αγορά φθηνών ελληνικών, πορτογαλικών κλπ περιουσιακών στοιχείων, τα οποία όμως εμπεριέχουν πραγματική εσωτερική αξία. Αυτό το σημείο αποτελεί και τον κεντρικό πυρήνα ολόκληρου του "ευρωπαϊκού σχεδίου διάσωσης" όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του Νότου. Για να το θέσω απλούστερα: Πως ξεκίνησε το πανηγύρι της κρίσης; Όταν στις ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι είχαν χρηματοδοτήσει ακίνητα πολύ χαμηλής αξίας με τεράστια δάνεια και αυτά τα δάνεια τα είχαν "πουλήσει" ως τίτλους - αντλώντας ρευστότητα - σε όλο τον κόσμο και κυρίως στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Όταν οι ευρωπαϊκές τράπεζες ανακάλυψαν με τη σειρά τους ότι είχαν επενδύσει τεράστια ποσά σε ακίνητα πολύ χαμηλής αξίας, εμφανίζοντας τεράστιες "τρύπες" στους ισολογισμούς τους, τότε τα κράτη αποφάσισαν να "καλύψουν" τις "τρύπες" με ρευστότητα. Ρευστότητα προερχόμενη από τους φορολογούμενους οι Ευρωπαίοι, με εκτύπωση "φρέσκου χρήματος" οι Αμερικανοί. Όμως, κι εδώ είμαστε τώρα, αυτό το χρήμα δεν μπορεί να μετακινηθεί. Δεν μπορεί να επενδυθεί. Αν μετακινηθεί θα εμφανιστεί και πάλι η "τρύπα". Οπότε τι έκαναν; Πολύ απλά, οδήγησαν σε "κρίση ρευστότητας" τις χώρες που ήταν υπερεξαρτημένες από δανεισμό (βλέπε Ελλάδα) ώστε οι χώρες αυτές να οδηγηθούν σε ραγδαία πώληση των αξιών τους με αποτέλεσμα στο "τέλος της ημέρας" οι ευρωπαϊκές τράπεζες να εγγράψουν τις σχετικές υπεραξίες. Αγοράζουν, ας πούμε, μια παραλία, μια ΔΕΚΟ ή κάτι τελος πάντων, στο ένα εικοστό της πραγματικής αξίας, καλύπτοντας τελικά τη χασούρα από τα περίφημα subprimes.
Τι λέει τώρα ο κ. Γιούνκερ; Πολύ απλά, ότι η έννοια της "εθνικής κυριαρχίας" συρρικνώνεται προκειμένου να μην ασκηθεί κανένα δικαίωμα από εκείνα που περιβάλλουν τα κυρίαρχα κράτη. Ένα όμως από τα δικαιώματα που εντάσσονται στη σφαίρα της εθνικής κυριαρχίας είναι και εκείνο του διακανονισμού της αποπληρωμής των κρατικών χρεών. Όπως διαπιστώνεις, στην παρούσα φάση, δεν διαπραγματεύεται η Ελλάδα την αναδιάρθρωση του χρέους της. Υπάρχει το "Γαλλικό", το "Γερμανικό" αλλά όχι το Ελληνικό Σχέδιο rollover, όπως θα ήταν το φυσιολογικό για ένα κυρίαρχο κράτος. Ο κ. Γιούνκερ λοιπόν μας λέει - μας ενημερώνει καλύτερα - ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε οποιαδήποτε προσπάθεια άσκησης εθνικής κυριαρχίας επί του ελληνικού χρέους και να υποταχθούμε στο ευρωπαϊκό σχέδιο αμαχητί.
Με ποιο τρόπο τώρα σχετίζεται ο κ. Σαμαράς με όλο αυτό το θέμα; Ο κ. Σαμαράς ζητά επαναδιαπραγμάτευση επί των όρων του Μνημονίου. Ζητά επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές και γενικώς προβάλλει μια προοπτική όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να διαμορφώσει ένα πιο ομαλό πλαίσιο εφαρμογής των δανειακών συμβάσεων. Πίσω όμως από την επαναδιαπραγμάτευση - η οποία ενδεχομένως να "κρύβεται" και στο μυαλό ορισμένων κυβερνητικών στελεχών - κρύβεται το "δόγμα Σαμψών". Δηλαδή η Ελλάδα ως μη έχουσα άλλη δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών, θα μπορούσε να αφήσει να εννοηθεί ότι στην περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία με τους δανειστές θα μπορούσε να εξετάσει και άλλες λύσεις. Λύσεις αυτοκαταστροφικές - σε κάποιο βαθμό - για την ίδια αλλά και με μεγάλο κόστος για τους πιστωτές της χώρας. Υπό μια προϋπόθεση: να ασκεί το δικαίωμα της επιλογής, στο πλαίσιο άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στην περίπτωση αυτή η επαναδιαπραγμάτευση θα ήταν εφικτή, διότι η Ελλάς θα μπορούσε να μετάσχει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων κομίζουσα μια αξιόπιστή "αντι-απειλή" απέναντι στις "απειλές" των δανειστών της. Μετά όμως το "σχόλιο" του κ. Γιούνκερ, αλλά και τις πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με το Μεσοπρόθεσμο οι οποίες διαμορφώνουν το μελλοντικό σκηνικό, η χώρα δεν μπορεί να προσέλθει σε μια τέτοια διαπραγμάτευση διότι πολύ απλά δεν μπορεί να αντιτάξει μια ισόρροπη διαπραγματευτική επιλογή όπως επιτάσσει ως προϋπόθεση το "δόγμα Σαμψών".
Συμπέρασμα;
Η Ευρώπη μίλησε:Με ποιο τρόπο τώρα σχετίζεται ο κ. Σαμαράς με όλο αυτό το θέμα; Ο κ. Σαμαράς ζητά επαναδιαπραγμάτευση επί των όρων του Μνημονίου. Ζητά επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές και γενικώς προβάλλει μια προοπτική όπου η Ελλάδα θα μπορούσε να διαμορφώσει ένα πιο ομαλό πλαίσιο εφαρμογής των δανειακών συμβάσεων. Πίσω όμως από την επαναδιαπραγμάτευση - η οποία ενδεχομένως να "κρύβεται" και στο μυαλό ορισμένων κυβερνητικών στελεχών - κρύβεται το "δόγμα Σαμψών". Δηλαδή η Ελλάδα ως μη έχουσα άλλη δυνατότητα αποπληρωμής των χρεών, θα μπορούσε να αφήσει να εννοηθεί ότι στην περίπτωση που δεν επιτευχθεί συμφωνία με τους δανειστές θα μπορούσε να εξετάσει και άλλες λύσεις. Λύσεις αυτοκαταστροφικές - σε κάποιο βαθμό - για την ίδια αλλά και με μεγάλο κόστος για τους πιστωτές της χώρας. Υπό μια προϋπόθεση: να ασκεί το δικαίωμα της επιλογής, στο πλαίσιο άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Στην περίπτωση αυτή η επαναδιαπραγμάτευση θα ήταν εφικτή, διότι η Ελλάς θα μπορούσε να μετάσχει σε τραπέζι διαπραγματεύσεων κομίζουσα μια αξιόπιστή "αντι-απειλή" απέναντι στις "απειλές" των δανειστών της. Μετά όμως το "σχόλιο" του κ. Γιούνκερ, αλλά και τις πρόσφατες εξελίξεις σχετικά με το Μεσοπρόθεσμο οι οποίες διαμορφώνουν το μελλοντικό σκηνικό, η χώρα δεν μπορεί να προσέλθει σε μια τέτοια διαπραγμάτευση διότι πολύ απλά δεν μπορεί να αντιτάξει μια ισόρροπη διαπραγματευτική επιλογή όπως επιτάσσει ως προϋπόθεση το "δόγμα Σαμψών".
Συμπέρασμα;
- Απευθυνόμενη στο κ. Σαμαρά και συναφώς σε όποια πολιτική δύναμη προσδοκά κάποιου είδους επαναδιαπραγμάτευση, αποκλείει κάθε τέτοια προοπτική. Το πρόγραμμα πρέπει να εφαρμοστεί με σκοπό την κατάρρευση των αξιών και τη συνακόλουθη μετεγγραφή τους σε ευρωπαϊκά χρηματοπιστωτικά οχήματα.
- Οι Ευρωπαίοι δεν επεξεργάζονται κανένα άλλο δανειοδοτικό ή χρηματοδοτικό σχήμα που θα μπορούσε πράγματι να βγάλει την Ελλάδα από τη στενωπό.
Σε αυτό το άρθρο δεν θα προχωρήσω σε περαιτέρω ανάλυση των συνεπειών τόσο για τη χώρα μας όσο και για την Ευρώπη, αυτής της εμμονής της ευρωπαϊκής ελίτ.
Πράγματι η Ελλάδα έχει ανάγκη από βαθειές μεταρρυθμίσεις. Προσωπική μου και πολλάκις καταγραφείσα άποψη είναι πως ο δημόσιος τομέας πρέπει να συρρικνωθεί και εκεί προσδιορίζεται το μείζον θέμα του ζητήματος. Επίσης, είναι σαφές ότι το σύνολο των δαπανών πρέπει να εξορθολογισθεί, συμπεριλαμβανομένων και των παροχών και των ασφαλιστικών δεδομένων. Και βεβαίως, είναι δεδομένο ότι δεν οφελεί κανέναν -πλην των προνομιούχων - το κράτος να ασκεί οιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα μέσω των ΔΕΚΟ ή όποιου άλλου οχήματος "υποκρύπτει" κρατική επιχειρηματικότητα.
Εντούτοις, δεν θεωρώ ότι η διαδικασία αυτή του μετασχηματισμού μπορεί να εκτελεσθεί αποτελεσματικά ερήμην της κοινωνίας, με έξωθεν παρεμβάσεις και με χρονικές επιδιώξεις που δεν συντονίζονται με τα συμφέροντα της χώρας. Επίσης, το κόστος ενός "ταχέως μετασχηματισμού" από μια "σοβιετικού" τύπου οικονομία όπως είναι η ελληνική σε οικονομία της ελεύθερης αγοράς θα είναι τόσο μεγάλο - όπως μας δίδαξε η πτώση του Τείχους και σημειώναμε σε προηγούμενο άρθρο μας - ώστε αποτελεί ερώτημα αν η ελληνική κοινωνία είναι σε θέση να το καταβάλλει χωρίς σημαντικές συνέπειες.
Υπάρχει διέξοδος από έναν τόσο σφικτό εναγκαλισμό; Ας κρατήσουμε κάτι και γι' αύριο...!
Πράγματι η Ελλάδα έχει ανάγκη από βαθειές μεταρρυθμίσεις. Προσωπική μου και πολλάκις καταγραφείσα άποψη είναι πως ο δημόσιος τομέας πρέπει να συρρικνωθεί και εκεί προσδιορίζεται το μείζον θέμα του ζητήματος. Επίσης, είναι σαφές ότι το σύνολο των δαπανών πρέπει να εξορθολογισθεί, συμπεριλαμβανομένων και των παροχών και των ασφαλιστικών δεδομένων. Και βεβαίως, είναι δεδομένο ότι δεν οφελεί κανέναν -πλην των προνομιούχων - το κράτος να ασκεί οιαδήποτε επιχειρηματική δραστηριότητα μέσω των ΔΕΚΟ ή όποιου άλλου οχήματος "υποκρύπτει" κρατική επιχειρηματικότητα.
Εντούτοις, δεν θεωρώ ότι η διαδικασία αυτή του μετασχηματισμού μπορεί να εκτελεσθεί αποτελεσματικά ερήμην της κοινωνίας, με έξωθεν παρεμβάσεις και με χρονικές επιδιώξεις που δεν συντονίζονται με τα συμφέροντα της χώρας. Επίσης, το κόστος ενός "ταχέως μετασχηματισμού" από μια "σοβιετικού" τύπου οικονομία όπως είναι η ελληνική σε οικονομία της ελεύθερης αγοράς θα είναι τόσο μεγάλο - όπως μας δίδαξε η πτώση του Τείχους και σημειώναμε σε προηγούμενο άρθρο μας - ώστε αποτελεί ερώτημα αν η ελληνική κοινωνία είναι σε θέση να το καταβάλλει χωρίς σημαντικές συνέπειες.
Υπάρχει διέξοδος από έναν τόσο σφικτό εναγκαλισμό; Ας κρατήσουμε κάτι και γι' αύριο...!
(από tyxaios)
