Το ενδεχόμενο πάντως να
τελειώσει η μέρα, χωρίς να έχουν δώσει τα χέρια οι ηγέτες της Ε.Ε., είναι ένα σενάριο το οποίο η κυβέρνηση δεν θέλει καν να το συζητά. Υποστηρίζει δηλαδή ότι: «κάποια λύση είναι προτιμότερη από καμία λύση». Η άποψη αυτή, ως διπλωματικός ελιγμός, ίσως να ακούγεται σωστή. Άλλωστε, το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, είναι να αρχίσει τα τελεσίγραφα και τις μπλόφες.
Ωστόσο, μία μεσοβέζικη λύση θα οδηγήσει την ευρωζώνη στο ίδιο αδιέξοδο μετά από λίγους μήνες και τότε ίσως να είναι χειρότερα. Όπως έχει ειπωθεί από πολλούς, όσο γρηγορότερα πάρει ανάσα η περιφέρεια της ευρωζώνης, τόσο φθηνότερα θα κοστίσει σε όλους το σχέδιο σωτηρίας. Υπάρχουν πολλές «κάποιες» λύσεις, αλλά ελάχιστες είναι αυτές που θα ηρεμήσουν τις αγορές. Το γιατί είναι σημαντικό να αμβλυνθούν οι πιέσεις των αγορών, είναι προφανές. Για πάρα πολλά χρόνια η Ελλάδα θα συνεχίσει να αδυνατεί να καλύπτει με δικούς της πόρους τις τοκοχρεολυτικές της υποχρεώσεις, εκτός κι αν καταφέρει να πετύχει πρωτογενή πλεονάσματα της τάξης των 30 – 40 δισ. ευρώ το χρόνο, το οποίο φαντάζει εξαιρετικά απίθανο. Συνεπώς, οι δανειακές μας ανάγκες θα συνεχίσουν να είναι μεγάλες και το ζητούμενο είναι να τις χρηματοδοτούμε από την επενδυτική κοινότητα και όχι από τους εταίρους μας. Διότι ο διακρατικός δανεισμός εμπεριέχει το στοιχείο της περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας.
Χωρίς αμφιβολία, η έκδοση ευρωομολόγου αποτελεί για την κυβέρνηση, ίσως, την καλύτερη λύση από αυτές που έχουν πέσει στο τραπέζι. Η ελληνική πλευρά υποστηρίζει ότι ο ισχυρός πυρήνας της ευρωζώνης, που έχει εξαιρετικά υψηλή πιστοληπτική αξιολόγηση, μπορεί να δανειστεί φθηνά από τις αγορές και στη συνέχεια να τοποθετήσει αυτά τα κεφάλαια σε ένα Ταμείο, από το οποίο θα μπορούν να δανείζονται τα κράτη – μέλη που αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρηματοδότησης από τις αγορές. Αντιδρούν οι αποκαλούμενοι «πλούσιοι» και «πειθαρχημένοι» της ευρωζώνης, διότι αφενός φοβούνται ότι σε μία τέτοια περίπτωση ενδέχεται να επιδεινωθεί η αξιολόγησή τους και να δανείζονται ακριβότερα και αφετέρου δεν τους αρέσει μία τόσο εύκολη και ήπια λύση για τις χώρες που επέδειξαν δημοσιονομική ανευθυνότητα.
Η πρόταση για επιμήκυνση των ομολόγων με μείωση του επιτοκίου, αλλά χωρίς κούρεμα του κεφαλαίου, συγκαταλέγεται επίσης στις λύσεις που θα μπορούσαν να καταστήσουν βιώσιμο το δημόσιο χρέος και να διασφαλίσουν την ομαλή ροή κεφαλαίων προς τις τράπεζες και την πραγματική οικονομία. Το δύσκολο σ’ αυτήν την περίπτωση είναι να δεχτούν οι ομολογιούχοι να μειωθεί το επιτόκιο. Διότι, μόνο με μείωση του επιτοκίου, ακόμα και στο 50%, θα υπάρξει δημοσιονομικό όφελος για την οικονομία.
Η συμμετοχή των ιδιωτών, δηλαδή η επιμήκυνση των ομολόγων αλλά με κούρεμα του κεφαλαίου ώστε να αναλάβουν και οι επενδυτές το κόστος των επιλογών τους, αποτελεί μεν την πάγια πρόταση της Γερμανίας, αλλά συναντά τη σφοδρή αντίσταση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία φοβάται για τις αντοχές των πιστωτικών ιδρυμάτων που κατέχουν ελληνικά ομόλογα.
Τέλος, η επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά, όπου πωλούνται στο 50% - 60% της αξίας τους, θα αποτελούσε τη λεγόμενη «μαγική» λύση αφού, με τη σύμφωνη γνώμη του κατόχου του ομολόγου, «εξαφανίζεται» ένα μεγάλο μέρος του χρέους. Όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι μόλις μία τέτοια κίνηση γίνει αντιληπτή από τους ιδιώτες, η τιμή των ομολόγων θα ξαναπλησιάσει το 90% της αξίας τους και συνεπώς το όφελος θα είναι πολύ μικρό.
Σε κάθε περίπτωση, το στοίχημα για την ευρωζώνη δεν είναι να σώσει την Ελλάδα. Αυτό μπορεί να το κάνει μέσα σε λίγα 24ωρα και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Η μεγάλη πρόκληση είναι να αποφευχθεί η επέκταση της κρίσης σε χώρες που μπορούν να τινάξουν στον αέρα το ευρώ. Το ιστορικό χρέος της ευρωζώνης είναι να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα για την πολιτική και οικονομική ενοποίηση, διότι μόνο η νομισματική δεν φτάνει.
Πηγή:www.capital.gr
