Δυο Λόγια Για Την Ανωνυμία Των Blogs: Δεν Υπάρχει

Το πρόβλημα με τη συκοφαντία στα blogs δεν είναι η ανωνυμία. Είναι η μη αποτελεσματική αστυνομία.

Όπως γίνεται με τα περισσότερα πράγματα, εδώ στην Ελλάδα καθόμαστε και ασχολούμαστε με θέματα που σε πιο εξελιγμένες χώρες είναι λυμένα, είναι μη-θέματα, λες και πρόκειται για πολύπλοκα και πολυδαίδαλα μυστήρια που χρειάζονται την άμεση επέμβαση του κράτους-σωτήρα. Όπως το πανεπιστημιακό άσυλο, ας πούμε. Ή το Άρθρο 16 του Συντάγματος. Ή τα blogs. A, τα blogs. Τα οποία στο μυαλό του μέσου πολιτικού/νοικοκυραίου είναι “κάτι στο ίντερνετς” πολύ κακό και ανεξέλεγκτο, και στο μυαλό του μέσου κακομοίρη που πληρώνει broadband το πεδίο δόξης που του αξίζει, σαν στα όνειρα που βλέπει τον εαυτό του Τράγκα.


To θέμα της “ανωνυμίας” των blogs ανακινήθηκε τώρα επειδή κάποιο από αυτά τα “φτηνά” ειδησεογραφικά έγραψε κάτι για την Άννα Διαμαντοπούλου, και δεν μπορούνε να βρούνε ποιος το ‘γραψε, οπότε σύμφωνα με το δημοσίευμα των “ΝΕΩΝ” “κυβερνητικά στελέχη” λένε πως “κάτι πρέπει να γίνει” και αυτό το κάτι, λέει, θα πρέπει να είναι κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό το αδιανόητο που έκαναν στην Ιταλία, όπου παρουσιάστηκε νόμος που αναγκάζει τους bloggers να δηλώσουν τα στοιχεία τους ή να τους το κλείσουν -λες και είναι καρτοκινητά δηλαδή (έτσι γράφουν τα ΝΕΑ, τουλάχιστον -στην πραγματικότητα στόχος του νόμου είναι οι ISPs, που αναλαμβάνουν την ευθύνη για ό,τι κάνουν οι χρήστες του Ίντερνετ).

Πράγμα, όπως καταλαβαίνεις, τόσο ανείπωτα βλακώδες και ανεφάρμοστο (και καθολικά κατάπτυστο από τον υπόλοιπο τεχνολογικά εξελιγμένο κόσμο, βεβαίως), σαν να προσπαθείς να σβήσεις τη φωτιά με γραφειοκρατία. Θα κάνω μια απόπειρα να εξηγήσω το γιατί όσο πιο ψύχραιμα μπορώ:

Λέγοντας και γράφοντας λόγια μπορείς να κάνεις κακό. Μπορείς να συκοφαντήσεις, ας πούμε, να διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις, να προσβάλεις, ό,τι θες μπορείς να κάνεις. Γι’ αυτό, βέβαια, θα αντιμετωπίσεις τις συνέπειες που προβλέπονται από το νόμο. Είτε γράψεις “Η Διαμαντοπούλου τα παίρνει και παραιτείται” στην εφημερίδα, είτε σε έναν τοίχο, είτε σε ένα μπλογκ, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Η κάθε Διαμαντοπούλου δικαιούται να κάνει μήνυση σ’ αυτόν που το έγραψε, και οι αρχές είναι υποχρεωμένες να προσπαθήσουν να τον εντοπίσουν για να πάρει το θέμα το δρόμο της δικαιοσύνης. Η διαφορά είναι στην ευκολία: Οι αρχές μπορούν να βρουν ποιος έγραψε κάτι σε μια εφημερίδα σχετικα εύκολα, αλλά αυτός που γράφει στους τοίχους είναι πιο δύσκολο να εντοπιστεί. Οπότε το πρόβλημα με τα blogs είναι στην ουσία του το εξής:

Τα δύο τελευταία χρόνια μόνο στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος της Ασφάλειας Αττικής έχουν κατατεθεί περισσότερες από 600 μηνύσεις από πολίτες, οι οποίοι συκοφαντήθηκαν μέσα από ανώνυμα μπλογκ. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έγινε δυνατό να βρεθεί ο συντάκτης των ηλεκτρονικών δημοσιευμάτων για τα οποία έχει γίνει μήνυση.

Κάτι που πολλοί (και bloggers) δεν έχουν καταλάβει είναι ότι ανωνυμία στο Ίντερνετ δεν υφίσταται. Όταν ανοίγεις ένα blog σε μια δωρεάν υπηρεσία συμφωνείς υποχρεωτικά με τους όρους χρήσης που θέτει η εταιρία και οι οποίοι έχουν συνταχθεί με βάση τους νόμους της χώρας στην οποία βρίσκεται. Αν συκοφαντήσεις από το blog σου στο Blogspot η Δίωξη μπορεί ωραιότατα να ζητήσει από το Google (στο οποίο ανήκει) όλα τα στοιχεία (πχ την IP) που χρειάζονται για να βρει από ποιον υπολογιστή έγινε η ανάρτηση. Αν θέλεις να τα κάνεις προσεκτικά και κρυφά από Ιnternet καφέ ή με χακεριές, η Δίωξη θα σε ψάξει αναλόγως -είναι σαν να γράφεις τη συκοφαντία σου στον τοίχο και μετά να πετάς το σπρέι σε κάδο δυο περιοχές παραδίπλα για να μη τον βρουν και ταυτοποιήσουν τα δαχτυλικά αποτυπώματα. Αν, δε, παρακάμψεις τις δωρεάν υπηρεσίες και φτιάξεις ένα δικό σου blog σε πληρωμένο server (όπως κάνω εγώ), είναι πολύ πιο εύκολο για τις αρχές να σε βρουν (γιατί μεταξύ άλλων κάπως έχεις πληρώσει -κι αυτά τα στοιχεία μπορούν να ζητηθούν). Το να νομίζεις ότι δικαιούσαι να είσαι εντελώς ανώνυμος στο Ίντερνετ και να μη σε βρει κανείς ποτέ είναι εντελώς άκυρο, είναι σαν να νομίζεις ότι δικαιούσαι να περπατήσεις στην πλατεία Συντάγματος κλέβοντας τσάντες χωρίς να σε κοιτάξει κανείς. Μπορείς να περιμένεις ότι δεν θα σε βρουν γράφοντας ανώνυμα, αλλά από τη στιγμή που συκοφαντήσεις ή ανεβάσεις παράνομο υλικό είσαι fair game για τις αρχές -όπως και στην εκτός-Ίντερνετς πραγματικότητα δηλαδή.

Οπότε το μόνο που χρειάζεται να κάνει το κράτος είναι να προσφέρει καλύτερη αστυνόμευση -ακριβώς όπως ισχύει και στην εκτός-Ίντερνετς πραγματικότητα. Να εξασφαλίσει ό,τι χρειάζεται η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος για να κάνει καλύτερα τη δουλειά της. Δεν χρειάζονται βλακώδεις, αμφιλεγόμενοι και, μην κοροϊδευόμαστε, μη εφαρμόσιμοι νόμοι.

PS: Πες ότι ψηφίζεται αυτή η γελοιότητα. Εμένα το site μου (που έχει το όνομά μου φαρδύ-πλατύ στο domain, βέβαια) είναι hosted σε server στην Αμερική και, φυσικά, αν ψηφιστεί τέτοιος βλακώδης νόμος δεν πρόκειται να αφιερώσω ούτε δευτερόλεπτο για να το “δηλώσω” οπουδήποτε. Έχετε τη δικαιοδοσία να μου το κλείσετε επειδή “δεν το δήλωσα”; Είστε σίγουροι; Επίσης, πού μπαίνει η διακριτική γραμμή στο blog και μη-blog; Θα πρέπει να δηλώσουμε και το Yupi.gr; Θα πρέπει όλα τα (εκατοντάδες;) χιλιάδες websites στην Ελλάδα να δηλώνονται σε κάποια υπηρεσία; Η οποία θα στελεχώνεται με φρεσκο-διορισμένους υπαλλήλους εκτός ΑΣΕΠ, να υποθέσω;
http://www.georgakopoulos.org/