Η γλώσσα των αληθινών αριθμών - η ύβρις της Γερμανίας
Του Νίκου Κοτζιά
Σύμφωνα
με την ειδική διεθνή εταιρεία συμβούλων δανειοδοτήσεων, TFMA, τα 8
δισεκατομμύρια Ευρώ της επόμενης δόσης, για την οποία μας εκβιάζουν, θα
διανεμηθούν ως εξής: 19% θα πάνε στο ελληνικό δημόσιο. 23% σε έλληνες
κατόχους ομολόγων, κύρια ελληνικές τράπεζες. 18% στην ΕΚΤ. Τέλος, το
υπόλοιπο 40% θα πάει σε αλλοδαπούς επενδυτές, κύρια σε....
Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες.
Με
άλλα λόγια, η Ελλάδα βρίσκεται εκβιαζόμενη για μια δόση δανείων τα
οποία κατά το 81% θα επιστραφούν ως τοκοχρεολύσια στους δανειστές, ενώ
το ελληνικό δημόσιο
θα λάβει το 19%. Πρόκειται για τον πλήρη παραλογισμό: μας εκβιάζουν οι
δανειστές μας που θα λάβουν τα 4/5, αντί να τους «εκβιάζουμε» εμείς που
θα τους τα δώσουμε μόλις τα λάβουμε! Τα ίδια και χειρότερα συμβαίνουν τα
δύο τελευταία έτη. Το 2009 και το 2010, το 86,4% των δανείων που έχουμε
λάβει χρησιμοποιήθηκαν για πληρωμή τοκοχρεολυσίων.
Η
τρέλα δεν είναι μόνο ότι πληρώνουμε χρέη που δεν είναι όλα νόμιμα, αλλά
ότι μας εκβιάζουν προκειμένου να «αποκτήσουμε» τη δυνατότητα
αποπληρωμής τους! Δίνουμε κυριαρχία. Ευνουχίζουμε κανόνες Δημοκρατίας.
Πήγαμε σε βαθιά ύφεση. Ένα εκατομμύριο άνεργοι. Και όλα αυτά για να
έχουμε «το δικαίωμα» να τους πληρώνουμε δανειζόμενοι με βαρείς όρους.
Η
ακολουθούμενη από Βερολίνο και Βρυξέλλες τακτική, είναι η ίδια με
εκείνη που ασκήθηκε απέναντι στην νικημένη Γερμανία μετά τον πρώτο
παγκόσμιο πόλεμο. Τότε, οι Γάλλοι και άλλοι σύμμαχοι τους, σε αντίθεση
με τις αντιλήψεις των ΗΠΑ, επεδίωξαν να τιμωρήσουν και πειθαρχήσουν την
Γερμανία με μέτρα που την οδήγησαν σε μεγάλη ανεργία, ύφεση και
υπερχρέωση. Οι αποζημιώσεις που υποχρεώθηκε η Γερμανία να πληρώσει για
τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 325 σημερινά δισεκατομμύρια ευρώ. Η
αποπληρωμή τους τέλειωσε μόλις το 2010! Το χρέος αυτό, αποτέλεσε δε,
σημαντική αιτία υπονόμευσης της δημοκρατίας στην Γερμανία και επέτρεψε
την κυριαρχία του ναζισμού.
Οι
αμερικάνοι, όπως και οι Γάλλοι, διδάχθηκαν από τη λάθος αντιμετώπιση
της Γερμανίας και για αυτό μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αντί να
επιλέξουν την ουσιαστική διάλυση της Γερμανίας, όπως ήταν η αρχική τους
σκέψη, στήριξαν τελικά τη σταθερότητά της συμβάλλοντας στο «οικονομικό
θαύμα» της Γερμανίας. Η διαφορά συμπεριφοράς των νικητών ανάμεσα στον Α’
και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν ότι είχαν, πλέον, αντιληφθεί, ότι η
λύση δεν ήταν η τιμωρία, δεν ήταν η πειθάρχηση της Γερμανίας με
εξοντωτικά μέτρα, αλλά η ενσωμάτωσή της σε ένα συνολικότερο σύστημα. Η
ανάγκη υποστήριξης της ανάπτυξή της. Το συμπέρασμα που εξήγαγαν, ότι για
τα λάθη της ηγεσίας της Γερμανίας, ορθότερα τα εγκλήματά της, δεν
έπρεπε να τιμωρηθεί ο γερμανικός λαός ως σύνολο, αλλά κύρια οι ηγέτες
της.
Σε
αντίθεση, όμως, με ότι θετικό συνέβη για τη Γερμανία μετά το 1945, παρά
τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξε, η Γερμανία απαιτεί σήμερα την
συλλογική τιμωρία του ελληνικού λαού, ενώ διευκολύνεται στα
αυτοκρατορικά της σχέδια από την ηγεσία της χώρας που ευθύνεται για ότι
συνέβη. Αυτό δείχνει ότι οι ελίτ της Γερμανίας εγκλωβισμένες σε έναν
βαθύ οικονομικό εθνικισμό έχουν πλήρως τυφλωθεί και δεν έχουν διδαχτεί
ούτε καν από την ίδια ιστορία.
