Η
χαρά του καιροσκόπου είναι ο πατριωτισμός. Πατριωτισμός, ναι, αυτή η
έννοια περί ποιος την έχει μεγαλύτερη…την αγάπη για την πατρίδα σε σχέση
με τον άλλον. Υπό μια σημαία μπορούν να μπουν οι εργαζόμενοι, οι
τραπεζίτες, οι πολιτικοί, οι αριστεροί και οι δεξιοί. Πολλές φορές, ο πατριωτισμός, χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης προκειμένου να καμφθούν οι αντιστάσεις. Όπως σε περιόδους πολέμου, γίνονται εγκλήματα τα οποία αργότερα τα βαφτίζουν “υπακοή σε εντολές”, έτσι και η περιβόητη αγάπη για την πατρίδα, αποτελεί σήμερα, το πρόσχημα της ανοχής στα πιο αντιλαϊκά και απάνθρωπα μέτρα οικονομικής λιτότητας. Για το “καλό της χώρας” πρέπει να αποδείξεις ότι αντέχεις όλες τις θυσίες, για τις οποίες άλλοι αποφάσισαν ότι θα κάνεις. Είδες αντίφαση;
Ενώ η θυσία αποτελεί πράξη ανιδιοτέλειας και πραγματικής αγάπης, στην περίπτωση του πατριωτισμού ταυτίζεται με την υποταγή στην σημαία. Με την παράδοση στο κράτος.
Το να αγαπά κανείς την χώρα του, για την φύση, την ιστορία και την κουλτούρα της, δεν είναι κακό. Και ούτε είναι λογικό, οποιονδήποτε εκφράζει συναισθήματα τέτοια να τον χαρακτηρίζεις εθνικιστή. Κινδυνεύεις να γίνεις το ίδιο δογματικός μ’ αυτό που κατηγορείς. Όμως, πως να εξηγήσεις τα παραληρήματα και τις νευρώσεις ανθρώπων, οι οποίοι είναι έτοιμοι να…σκοτώσουν όσους δεν προσκυνούν την σημαία; Οι ίδιοι δεν δέχονται όρους όπως “εθνικιστές”, “φασίστες” κτλ, αντιθέτως προβάλουν την ψυχοπαθολογία τους στους άλλους, με το να τους χαρακτηρίσουν πχ “ανθέλληνες”. Μάλιστα ταυτίζουν τον λόγο περί ταξικής δομής της κοινωνίας -αναπόφευκτα- με την αριστερά και με ότι συμβαίνει με τον δικό τους νου, σε αντιπατριωτικά συναισθήματα.
Στην περίπτωσή μας, πολιτικοί σαλτιπάγκοι σαν τον Καρατζαφέρη και τον Άδωνη Γεωργιάδη, πουλάνε εθνικοφροσύνη και πατριωτικά σουβενίρ, μόνο και μόνο για να μαντρώσουν απογοητευμένους και φοβισμένους. Και φυσικά απαίδευτους. Η χυδαιότητα τέτοιων προσώπων περικλείεται στην λογική “για όλα φταίνε οι ξένοι”, αλλά ποτέ δεν κριτικάρουν ούτε τις δομές, ούτε τις ανισότητες. Εύκολα μπορούν να υπογράφουν μνημόνια παράδοσης της χώρας αρκεί οι κατακτητές να είναι λευκοί, Ευρωπαίοι και πλούσιοι.
Η επίκληση του πατριωτικού συναισθήματος, είναι η πιο εύκολη λύση για όποιον θέλει να χρησιμοποιήσει ένα σύμβολο για να προπαγανδίσει. Ο πατριωτισμός σε καλεί να λάβεις μέρος σε μια μεγάλη κοινότητα, όπου όλοι είμαστε “αδέλφια” και ενωμένοι. Το δικό σου καλό ταυτίζεται μ’ αυτό την κοινότητας, αρκεί εσύ να την υπηρετείς. Στην πατριωτική εκδοχή, δεν υπάρχουν τάξεις, μόνο έθνος. Έτσι η κυρίαρχη τάξη, δεν χρειάζεται να λογοδοτεί, αφού “όλοι μια οικογένεια είμαστε”. Μόνο που η άρχουσα τάξη είναι ο κηδεμόνας και θέλει πάση θυσία, να μας κρατήσει στην βρεφική ηλικία για να την έχουμε ανάγκη. Εκεί, γίνεται η χρήση της αγάπης για την πατρίδα, δηλαδή του μπιμπερό. Υπό την σημαία οφείλεις να σκύβεις και να υπομένεις, ότι και αν σου κάνει ο κηδεμόνας. Αν δεν το κάνεις, τότε δεν αγαπάς την πατρίδα. Βλέπεις όσο εσύ βύζαινες, η άρχουσα τάξη, συνέδεσε την αγάπη, με τον εαυτό της. Γι’ αυτό μετά μπορεί να μιλά και εξ’ ονόματος του λαού. Και ψυχολογικά να το εξηγήσουμε, ο άνθρωπος θέλει να ανήκει σε μια ομάδα.
Οι “πατριώτες” μπορούν ευκολότερα να λαϊκίσουν για να γίνουν πιστευτοί. Να σημειωθεί εδώ, πως στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, οι εθνικιστικές ομάδες και τα πατριωτικά συναισθήματα, φουντώνουν, όχι επειδή αυξάνεται η αγάπη του καθενός για την χώρα του, αλλά επειδή μέσα στην γενικευμένη ανασφάλεια, πολλοί αναζητούν καταφύγιο σε έννοιες και σύμβολα που τους είναι οικεία. Έτσι ταυτίζουν -οι καιροσκόποι- τον εθνικισμό με πόλεμο κατά της παγκοσμιοποίησης, γενικά και αόριστα. Το έκανε και ο δικός μας, ο Καρατζαφέρης, ο οποίος ενώ μιλούσε για σιωνισμό και πουλούσε αντιαμερικανισμό, εύκολα αγκάλιασε Ισραηλινούς και Αμερικάνους, αμφότερους ως συμμάχους.
Ο
πατριωτισμός είναι εμμονή, αντίστοιχη του φετιχισμού. Η σημαία
μετατρέπεται στο αντικείμενο λατρείας, το οποίο λειτουργεί ως “θρίαμβος”
μπροστά στην απειλή του ευνουχισμού. ,Μόνο που ο ευνουχισμός έχει
πραγματοποιηθεί από πριν και είναι στην σκέψη. Ο πατριωτισμός δεν
χαρακτηρίζεται από ανεκτικότητα σίγουρα, έτσι ακόμη και αυτοί που
ανήκουν στο ίδιο έθνος, λογίζονται ως προδότες, αν δεν πολεμούν τον
κοινό εχθρό της πατρίδας.Κανείς βέβαια δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει τι σημαίνει η έννοια “πατρίδα”. Ο απατεώνας, συμφεροντολόγος, για να επιβληθεί, θα καταπιέσει τις αντίθετες φωνές, προβάλλοντας το επιχείρημα πως η αντίθετη γνώμη δεν εξυπηρετεί το συμφέρον της πατρίδας, έτσι ούτε των πολλών. Το τέχνασμα είναι προφανές, όμως οι άνθρωποι σε μεγάλο βαθμό έχουν ανάγκη από κηδεμόνες και από “Μεγάλες Ιδέες”. Ο τόπος που γεννήθηκες, ήταν καθαρά τυχαίο γεγονός, αφού θα μπορούσες να γεννηθείς σε οποιοδήποτε μέρος του πλανήτη. Οι καιροσκόποι όμως φυτρώνουν παντού.
http://strangejournal.wordpress.com/
