Της Αθηνάς Παπαδοπούλου
Υπάρχει
μια τούρκικη ρήση, που λέει πως, όταν ο Θεός έπλασε τους ανθρώπους,
έκανε τον Έλληνα ανώτερο και καλύτερο σε πολλά επίπεδα από τους άλλους.
Έτσι κάποια στιγμή ο Έλληνας έφτασε να γίνει δυνάστης και να υποδουλώσει
τον γείτονά του, τον Τούρκο. Εκείνος ο κακόμοιρος, που υπέφερε κάτω από
το ζυγό της σκλαβιάς, παραπονέθηκε στο Θεό και του ζήτησε να
εξισορροπήσει τα πράγματα. Κι ο Θεός… έπλασε ακόμα έναν Έλληνα!
Στο
ίδιο πνεύμα κινείται και η ιταλική παροιμία «Τέσσερις Έλληνες, πέντε
καπεταναίοι», θέλοντας να δείξει, πως ο εχθρός του Έλληνα τελικά είναι ο
ίδιος ο Έλληνας. Δε σας αρέσει; Μα είναι αλήθεια! Οι διχόνοιες ήταν
ανέκαθεν η μάστιγα του ελληνικού λαού. Τα αρχηγιλίκια, η δοξομανία, τα
συμπλέγματα και οι αγκυλώσεις του φαίνεσθαι, που έβαζαν στην άκρη το
είναι.
Καθ’
όλη τη διάρκεια της ελληνικής ιστορίας δεν έλειψαν οι φιλονικίες κι οι
έριδες. Από τον Τρωικό Πόλεμο, με τον Αγαμέμνονα και τον Αχιλλέα, μέχρι
τον Εθνικό Διχασμό, το Συμμοριτοπόλεμο και τη σημερινή κατάντια. Ο
κόρακας τελικά βγάζει κοράκου μάτι, αν είναι Έλληνας!
Τα
ψέματα τέλος! Όσο και να κατηγορούμε άλλους για τα χάλια μας, πρέπει να
παραδεχτούμε πως, αν δεν το επιτρέπαμε εμείς, αν στεκόμασταν όλοι
ενωμένοι – όπως κάναμε στο παρελθόν απέναντι στον κοινό εχθρό – κανείς
δε θα είχε τη δύναμη να μας διαβρώσει. Κανένα βρώμικο σχέδιο ξένων
συμφερόντων δε θα μας αλλοίωνε. Όμως όχι! Προτιμούμε να πέφτουμε στην
παγίδα που επιδέξια μας στήνουν, για να μας κυβερνούν με το "διαίρει και
βασίλευε", και να τρωγόμαστε αναμεταξύ μας. Για οτιδήποτε! Για τα
κόμματα, για τα γήπεδα, για τις θρησκείες, για τις ιδεολογίες, για το
ποιο κανάλι θα δούμε στην τηλεόραση, για το τι φαγητό θα φάμε το
μεσημέρι… Η φαγωμάρα είναι το εθνικό μας σπορ!
Η
Ελλάδα τελικά νοσεί από τον ίδιο τον Έλληνα. Όμως κάπου εδώ είναι και
το παράδοξο της υπόθεσης. Γιατί εμείς είμαστε το δηλητήριο, αλλά εμείς
και το αντίδοτο. Κανείς δεν γνωρίζει τον εαυτό του καλύτερα από τον
Έλληνα, μιας και το «γνώθι σαυτόν» ήταν προϊόν και επίκεντρο της ελληνικής σοφίας. Καμίας άλλης! Ας κοιτάξουμε, λοιπόν, μέσα μας κι ας αναλογιστούμε: Τι
είναι υπεράνω όλων; Τι είναι αυτό που έχουμε όλοι ως πρωταρχικό στόχο;
Τι είναι πιο σημαντικό από τους μικροεγωισμούς του καθενός και τα
κοκοριλίκια; Η ΠΑΤΡΙΔΑ! ΤΟ ΕΘΝΟΣ!
Με γνώμονα αυτό, ας παραμερίσουμε τις όποιες διχόνοιες κι ας
επικεντρώσουμε στο Ύψιστον! Όχι για ‘μας, όχι για το γείτονά μας, αλλά
για τη Μητέρα Πατρίδα!
Θα
κλείσω με κάποιους στίχους από τον Εθνικό μας Ύμνο, τους οποίους θα
πρέπει να βάλουμε όλοι καλά μέσα μας, αν θέλουμε να δούμε προκοπή, και
να καταλάβουμε πως κόντρες και έριδες στον Αγώνα δε χωράνε. Κανείς μας
δεν περισσεύει. Ιδού οι στίχοι, λοιπόν, γραμμένοι δυο αιώνες περίπου
πριν κι όμως τόσο επίκαιροι...:
ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερὴ
καθενὸς χαμογελάει,
"πάρ' τό", λέγοντας, "καὶ σύ".
145.- Κειο τὸ σκῆπτρο πού σας δείχνει
ἔχει ἀλήθεια ὡραῖα θωριά.
Μὴν τὸ πιάστε, γιατί ρίχνει
εἰσὲ δάκρυα θλιβερά.
146.- Ἀπὸ στόμα ὀποῦ φθονάει,
παλληκάρια, ἂς μὴν πωθεῖ,
πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει
τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.
147.- Μὴν εἰποῦν στὸ στοχασμό τους
τὰ ξένα ἔθνη ἀληθινά:
"Ἐὰν μισοῦνται ἀνάμεσό τους
δὲν τοὺς πρέπει ἐλευθεριά".
http://vergianni.blogspot.com/2011/11/blog-post_5041.html
