Φυσικά και αποτελεί γνώρισμα, καλύτερα, παθογένεια ...της γονιδιακής εξέλιξης των Ελλήνων, από τα πολύ παλιά χρόνια μέχρι και σήμερα. Το να προσπαθούμε να βιώσουμε χαρά, ή έστω... ικανοποίηση, από τη δυστυχία του διπλανού μας. Μια πραγματικότητα αυταπόδεικτη, αρκεί να κοιτάξει κανείς μέσα του, και μάλιστα… όχι και τόσο βαθιά. Μια πραγματικότητα η οποία ανοίγει παράθυρο επικινδυνότητας για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου, σε σχέση με το πόσο μπορεί να λειτουργήσει όσο αποτελεσματικά θα έπρεπε, το διακύβευμα της ατομικής ευθύνης μπροστά στην κάλπη. Με φόντο το μέλλον του τόπου.
Την πραγματικότητα αυτή, δεν μπορούμε να την αρνηθούμε. Να προσπαθήσουμε να την ελέγξουμε, να την περιορίσουμε σε συγκεκριμένα πλαίσια… ναι. Όχι όμως να την αρνηθούμε. Πόσο μάλλον όταν η γειτονική (σχεδόν) Ισπανία, οδεύει με γοργούς ρυθμούς στο να εξελιχθεί στον παράγοντα που θα… σώσει την Ελλάδα. Μέσω φυσικά της δικής της δυστυχίας.
Τις τελευταίες 48 ώρες, το ευρώ υποχωρεί έναντι του δολαρίου, όχι εξαιτίας της Ελλάδας, αλλά λόγω της προχωρημένης ανησυχίας για την Ισπανία. Το ίδιο συμβαίνει με τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου, και φυσικά με την ψυχολογία των αγορών, που οσφρίζονται… αίμα στην οικονομία της Μαδρίτης που καταρρέει.
Δεν είναι τυχαίο ότι η βρετανική εφημερίδα “Guardian” οργάνωσε δικτυακό δημοψήφισμα για το ποια χώρα θα αποχωρήσει πρώτη από την ευρωζώνη, με την Ισπανία να θεωρείται το ακλόνητο φαβορί, με ποσοστό πάνω από 70%, την ώρα που η Ελλάδα συγκεντρώνει κάτω από 25% και μοιάζει… ξεπερασμένη, ως εστία μόνιμης ανησυχίας για το μέλλον του ευρώ.
Από την πρώτη στιγμή γνωρίζαμε ότι η Ισπανία είναι το “tipping point” της κρίσης χρέους της ευρωζώνης. Το μέγεθος της είναι πρακτικά μη διαχειρίσιμο, τουλάχιστον σύμφωνα με τους οκνηρούς ρυθμούς και τη μη αποφασιστικότητα που έχει αποδειχθεί ότι διακρίνουν την πολιτική ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την κατά τη “Monde”… παιδική χαρά.
Η χθεσινή άρνηση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι να συναινέσει στο πρόγραμμα ανακεφαλαιοποίησης των ισπανικών τραπεζών, που εκπόνησαν οι επιτελείς του Μαριάνο Ραχόι, δείχνει ότι η Φρανκφούρτη, προφανώς σε απευθείας συνεννόηση με το Βερολίνο, δεν θα διστάσει να εξαντλήσει τα περιθώρια με τη Μαδρίτη, όπως ακριβώς έκανε και με την περίπτωση της Αθήνας.
Η Ισπανία φυσικά πληρώνει το τίμημα της αδυναμίας της δικής της πολιτικής ηγεσίας, να κινηθεί εγκαίρως. Και να κινηθεί αποφασιστικά. Το κακό ξεκίνησε με την κυβέρνηση Θαπατέρο, η οποία ήταν πολιτικά ανίσχυρη να λάβει, να δρομολογήσει και να εφαρμόσει τα μέτρα που απαιτούσε η οριακή οικονομική συγκυρία. Και συνεχίστηκε με την κυβέρνηση Ραχόι, που σε αντίθεση με τους ηττημένους Σοσιαλιστές, είχε νωπή λαϊκή εντολή, αλλά εξαιρετικά αδύναμη ηγεσία.
Χωρίς φυσικά κανείς να ξεχνά ότι ο σημερινός πρωθυπουργός της Ισπανίας επέλεξε για τη θέση του υπουργού Οικονομικών της κυβέρνησής του, τον άλλοτε επικεφαλής της Lehman Brothers στη Μαδρίτη. Όπως αποδεικνύεται, οι… γνώσεις του, αποδείχτηκαν χρήσιμες, για να ακολουθήσει η Ισπανία την αντίστοιχη ρότα προς τη χρεοκοπία.
24ωρο:
