Ευρώ ή δραχμή; Ευρωμονόδρομος ή πορεία σε ένα δύσβατο μονοπάτι αγνώστου διαρκείας (λίγων μηνών; λίγων ετών;) και έξοδος από το τούνελ;
του Στρατή Μαζίδη
Το νόμισμα είναι από τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, όχι όμως το βασικότερο. Η δραχμή, το ευρώ, το δολάριο, το καπίκι δε θα....
λύσουν κανένα πρόβλημα αν δεν τελειώνουμε μια και καλή με ορισμένες παθογένειες.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, υπάρχουν ΔΕΚΟ που πρέπει να κλείσουν. Τελεία και παύλα.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, υπάρχουν κερδοφόροι αλλά και καίριοι οργανισμοί που ΔΕΝ πρέπει να ξεπουληθούν όπως ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, ο ΟΠΑΠ.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα πρέπει να καταρτιστεί ένα οργανόγραμμα του δημοσίου τομέα, να προβλεφθούν οι απαιτούμενες θέσεις, να γίνουν όσες μετατάξεις μπορούν και όσοι περισσεύουν, 1000; 10000;100000; να πάνε σπίτι τους.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα πρέπει να καταργηθεί η μονιμότητα. Άλλωστε ο συνεπής δημόσιος υπάλληλος δε θα έχει τίποτε να φοβηθεί.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα πρέπει να περιοριστεί η γραφειοκρατία με τα δεκάδες πιστοποιητικά και βεβαιώσεις.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα πρέπει να πάμε σε ένα χαμηλό κυπριακό σταθερό φορολογικό σύστημα ΠΟΥ ΟΜΩΣ θα είναι αμείλικτο απέναντι στους παραβάτες.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα πρέπει να τελειώσει το πάρτυ των δήμων με τους πελάτες-ψηφοφόρους-εργαζομένους, τις αλόγιστες σπατάλες, τη στασιμότητα στη δημιουργία εσόδων και τις …απευθείας αναθεσούλες.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα πρέπει ο ιδιώτης επιχειρηματίας που χρωστά εκατοντάδες εκατομμύρια στο κράτος να αποδώσει τα του καίσαρος τω καίσαρι.
Είτε με ευρώ είτε με δραχμή, θα πρέπει κάποιοι να κρεμαστούν στο Σύνταγμα και να μείνουν εκεί για παραδειγματισμό.
Αυτό οφείλουμε να το ξεκαθαρίσουμε καθώς πολλοί καλοβλέπουν τη δραχμή ως ένα μέσο παράτασης του πάρτυ. Όπως πολλοί αποβλέπουν στον ίδιο σκοπό με το ευρώ. Με λίγα λόγια θα πρέπει να γίνουμε σοβαρό κράτος. Κι όταν είσαι σοβαρός τότε είτε δραχμή έχεις είτε φωτοτυπίες, οι ξένοι θα σε εμπιστευθούν, θα έρθουν να επενδύσουν. Αυτό είναι η απάντηση όσων μας συγκαταλέγουν στη συμμορία της δραχμής (γιατί τολμάμε να το σκεπτόμαστε) ότι κανείς δε θα εμπιστεύεται τη χώρα και θα βρεθούμε σε διεθνή απομόνωση. Δεν κάνει το όνομα ενός χαρτιού την εμπιστοσύνη αλλά το πως κινείσαι και τι πράττεις. Αν είσαι σοβαρός ή καραγκιόζης.
Η χώρα μας τρία χρόνια τώρα άραγε απολαμβάνει κάποιας εμπιστοσύνης; Τη δανείζει κανείς; 35οο δεν είχε φτάσει το spread; Μήπως το ευρωμάρκο μας βοήθησε σε αυτό; Άραγε συνωστίζονται οι ξένοι επενδυτές; Αφού είμαστε αναξιόπιστοι. Αφού δεν κάνουμε τίποτε.
Θα αναρωτηθεί κανείς, αν τα κάνουμε όλα αυτά γιατί να φύγουμε από το ευρώ;
Για πολλούς λόγους.
Πρώτος και καλύτερος η εθνική μας ανεξαρτησία για την οποία έδωσαν τη ζωή τους οι πρόγονοί μας. Κάτι που δεν μπορεί να υπάρξει όταν το νόμισμα και τις σχετικές αποφάσεις δεν τις λαμβάνεις ο ίδιος. Αν φυσικά θέλουμε να είμαστε ραγιάδες που εργάζονται για την ευημερία της Γερμανίας, τότε παραμένουμε ως έχουμε.
Δεύτερος και πολύ βασικός, οι δομές μας. Μπήκαμε στο ευρώ αλλά δεν προσαρμοστήκαμε σε αυτό. Απλά αρπάξαμε τα χαμηλότοκα δάνεια. Η χώρα μας μπορεί να απογειωθεί αναπτυξιακά σε τομείς όπου το εθνικό νόμισμα θα της δώσει συγκριτικό πλεονέκτημα υποτιμώντας τόσο όσο χρειάζεται για να είσαι ανταγωνιστικότερος.
Γιατί οι τουρίστες να επιλέγουν την Κροατία, την Αίγυπτο, τη Βουλγαρία και την Τουρκία; Διαθέτουν Ιόνιο; Κρήτη; Αιγαίο; Ολυμπο;
Για ποιο λόγο να εισάγουμε γερμανικό λάδι από το Μαρόκο όταν είμαστε γεμάτοι ελιές; Η ΠΑΣΕΓΕΣ προ μηνών δήλωνε πως αυτή η παρατημένη αγροτική παραγωγή μπορεί να καλύψει το 92% των αναγκών. Γιατί να μην καταστούμε και πάλι εξαγωγική δύναμη από το να εισάγουμε λεμόνια Αργεντινής; Να εκμεταλλευθούμε αυτό που ονομάζεται ενέργεια. Τον αέρα και τον ήλιο. Με τόσο ήλιο και αέρα τα νησιά μας δε θα έπρεπε να είχαν ήδη αγγίξει την ενεργειακή τους αυτάρκεια.
Και επιτέλους να αποκτήσουμε ξανά Εθνική Αμυνα ώστε να χαρούμε το χρυσό μας, το όσμιό μας, τα πετρελαία μας και το φυσικό αέριό μας.
Πριν τρία χρόνια η επιστροφή στη δραχμή τρόμαζε περισσότερο. Πλέον με 3000 θύματα, με 1500000 ανέργους, με μισθούς πείνας, δεν έχουμε πολλά να χάσουμε.
Μπορεί ο κος Γεωργιάδης να απαντούσε στον κο Κατσανέβα στο kontra channel πως όσοι θέλουν τη δραχμή επιθυμούν να γίνουμε Βουλγαρία και Ρουμανία αλλά εγώ θα του απαντήσω πως υπάρχει το πρότυπο της Νορβηγίας, της Δανίας, της Σουηδίας, της Ελβετίας, του Ηνωμένου Βασιλείου.
Το τι θα επιλέξουμε εξαρτάται από εμάς. Αν έχουμε όραμα, αλληλεγγύη, πίστη και αντέχουμε τον πόνο, πάμε για πάνω. Τα καλά κόποις κτώνται.
Αν είμαστε Γεωργιάδηδες που βολευτήκαμε στο σύστημα και θέλουμε μια Ελλάδα όχι πρωτοπορούσα, όχι ανεξάρτητη αλλά ένα από τα τελευταία βαγόνια του γερμανικού συρμού, τότε πράγματι θα καταλήξουμε όχι απλά Βουλγαρία αλλά Μπαγκλαντές. Και λίγο παρακάτω θα απασφαλίσουν το κλείδωμα και θα αφήσουν το βαγόνι μας να εκτροχιαστεί. Τα γράφαμε ήδη τον Απρίλιο στο “Δραχμοφοβία και ευρωκαταστροφή”
Έχουμε στο κορμί μας μια τεράστια πληγή. Σαπίζουμε μέρα με τη μέρα. Μας την ξύνουν και ερεθιζόμαστε περισσότερο. Υφιστάμεθα ένα διαρκές μαρτύριο. Μας καταδιώκει η αβεβαιότητα. Πού είναι ο πάτος; Πού βρίσκεται το σημείο μηδέν; Μας υπόσχονται επιστροφή σε αυτό που ήμασταν πριν ξεκινήσει η κρίση και αυτό μετά από 10 χρόνια με τη διαφορά πως όσοι επιζήσουμε θα είμαστε εξαθλιωμένοι.
Από την άλλη υπάρχει η λύση της άμεσης χειρουργικής επέμβασης. Δε θα είναι εύκολο. Τρομάζει. Ίσως πάρει πολλές ώρες. Ίσως αργήσουμε να σηκωθούμε και να περπατήσουμε ξανά. Όμως θα το κάνουμε. Μόνοι μας. Δίχως πατερίτσες.
Οι σημερινοί 30ρηδες-40ρηδες βλέπουμε κυριολεκτικά τη ζωή μας να χάνεται για τα λάθη της περασμένης γενιάς που μας κατέστρεψε. Τουλάχιστον, ας εξασφαλίσουμε το αύριο των παιδιών μας σε μια χώρα πραγματικά ελεύθερη, αδέσμευτη και ευημερούσα.
Το πρόβλημά μας δεν είναι οι δυσκολίες. Είναι το τι θέλουμε. Δυσκολίες αντιμετώπισε κι ο Οδύσσεας στο ταξίδι του γυρισμού. Κατάφερε όμως να φτάσει στην Ιθάκη.
http://www.oparlapipas.com/2012/11/blog-post_4860.html
