του Δημήτρη Μαλλά |
Η συμφωνία της
Cosco με την ΗΡ, αλλά και η πρόθεση της Unilever να ενισχύσει την
παραγωγή προϊόντων της στην Ελλάδα, σίγουρα αποτελούν δύο ενδείξεις ότι
κάτι μπορεί να αλλάξει όσον αφορά στην προσέλκυση νέων επενδύσεων στη
χώρα μας. Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν πρέπει να είμαστε και τόσο
αισιόδοξοι ότι το κλίμα στο εξωτερικό έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό, ώστε
το αποκαλούμενο country risk να μην επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο
αντιμετωπίζουν οι ξένοι επενδυτές τις κινήσεις τους αναφορικά με τις
ελληνικές εταιρείες.
Το αξιοσημείωτο
είναι πως πλέον αρχίζει να διαμορφώνεται μία νέα τάση, κυρίως μεταξύ
των επιχειρήσεων που ξεκίνησαν μεν από την Ελλάδα, αλλά στην πορεία
«υποχρεώθηκαν» να μεταφέρουν την έδρα τους εκτός της χώρας, προκειμένου
να εισαχθούν σε μία αγορά όπως το AIM του Λονδίνου ή το αμερικανικό
Nasdaq, όπως και σε ορισμένες περιπτώσεις να σταματήσουν να έχουν τη
«στάμπα» της ελληνικής εταιρείας.
Η τάση αυτή
είναι της «απόσχισης» των δραστηριοτήτων που σχετίζονται άμεσα με την
Ελλάδα και ενδεχομένως και τα Βαλκάνια. Στη νέα -ή υφιστάμενη- θυγατρική
για την Ελλάδα η μητρική εταιρεία είτε δεν έχει καθόλου συμμετοχή
-τουλάχιστον επισήμως γιατί πάντα υπάρχει και η δυνατότητα ιδιωτικής
τοποθέτησης από τους βασικούς μετόχους- είτε έχει τέτοιο ποσοστό που να
μην ενοποιεί τις ελληνικές δραστηριότητες στα συνολικά αποτελέσματα του
ομίλου.
«Μας κάνει κακό
να κάνουμε οτιδήποτε έχει σχέση με την Ελλάδα» σημείωνε πρόσφατα στον
υπογράφοντα, υψηλόβαθμο στέλεχος εταιρείας που έχει ξεφύγει από τα στενά
όρια της χώρας μας. Αλλο στέλεχος άλλης εταιρείας που επίσης σχεδιάζει
αντίστοιχη κίνηση έλεγε πως είναι αφόρητη η πίεση από τους ξένους
επενδυτές, προκειμένου να μην υπάρχει η λέξη Ελλάδα στην ανακοίνωση των
οικονομικών αποτελεσμάτων του ομίλου.
Αυτό που πρέπει
να επισημανθεί είναι πάντως πως η συγκεκριμένη τάση δεν αποτελεί
αποχώρηση από την Ελλάδα και σε ορισμένες περιπτώσεις συνιστά και
ενίσχυση της θέσης και αύξησης των θέσεων εργασίας. Όμως, δείχνει ποια
είναι η εικόνα που υπάρχει στο εξωτερικό για τη χώρα μας. Βέβαια, θα
πρέπει να τονισθεί ότι ένας βασικός λόγος που οι επενδυτές δεν «θέλουν»
την ενοποίηση των ελληνικών αποτελεσμάτων, είναι και το γεγονός ότι οι
οφειλές που υπάρχουν είναι τέτοιες, που πολλές φορές καθιστούν τα
αποτελέσματα ολίγον πλασματικά.
Μία εταιρεία
μπορεί να έχει τιμολογήσει κάποιο έργο, όμως, η αποπληρωμή του
τιμολογίου έχει πολύμηνη καθυστέρηση και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί
να μη γίνει και ποτέ. Τέτοιου είδους οφειλές δεν θέλουν να βλέπουν οι
ξένοι στα οικονομικά αποτελέσματα οποιασδήποτε εταιρείας και αν είναι
μέτοχοι.
Βέβαια, το
πρόβλημα του ελληνικού brand παραμένει ένας ακόμη λόγος. Η δημόσια
εικόνα της Ελλάδας είναι τέτοια που ορισμένες εταιρείες θεωρούν ότι
ακόμη και η αναφορά ότι τα γραφεία των κύριων στελεχών είναι στην Αθήνα ή
σε κάποια άλλη πόλη, αποτελεί πρόβλημα.
Απ' ό,τι
φαίνεται εκτός από μεταναστεύσεις ανθρώπων, πλέον θα πρέπει να αρχίσουμε
να συνηθίζουμε και στην ιδέα ότι και οι πιο ενδιαφέρουσες εταιρείες μας
θα αρχίσουν να «μεταναστεύουν» προς τα έξω. Και, δυστυχώς, μεταφέροντας
και την έδρα τους.
imerisia.gr
