- Κύριε Πολιτικέ γιατί κόψατε το μισθό του
συνταξιούχου;
- «Κοιτάξτε, αναγνωρίζουμε
τις βαρύτατες θυσίες των Πολιτών αλλά κανείς μας, σας βεβαιώ, δεν θέλει να
λαμβάνει τόσο ακραία και επώδυνα μέτρα...δεν γίνεται όμως αλλιώς...είναι ο
μόνος δρόμος».
- «Κοιτάξτε, αναγνωρίζουμε
τις βαρύτατες θυσίες των Πολιτών αλλά κανείς μας, σας βεβαιώ, δεν θέλει να
λαμβάνει τόσο ακραία και επώδυνα μέτρα...δεν γίνεται όμως αλλιώς...είναι ο
μόνος δρόμος».
- Γιατί κόψατε
φάρμακα και περίθαλψη;
- «Κοιτάξτε, αναγνωρίζουμε
τις βαρύτατες θυσίες των Πολιτών αλλά κανείς μας, σας βεβαιώ, δεν θέλει να
λαμβάνει τόσο ακραία και επώδυνα μέτρα...δεν γίνεται όμως αλλιώς...είναι ο
μόνος δρόμος».
- Γιατί επιβάλετε τόσο βαρύτατη φορολογία στη
φτωχολογιά και όχι στους «έχουντες»;
- «Κοιτάξτε, αναγνωρίζουμε
τις βαρύτατες θυσίες των Πολιτών αλλά κανείς μας, σας βεβαιώ, δεν θέλει να
λαμβάνει τόσο ακραία και επώδυνα μέτρα...δεν γίνεται όμως αλλιώς...είναι ο
μόνος δρόμος».
.................
- Ρε συ θα τον βαρέσω…κασέτα
έχει βάλει και παίζει... και μας τα φορτώνει κιόλας όλα από πάνω...για τόσο
ηλίθιους μας έχει!
- Σκάσε ρε μαλάκα, θα μας την
πέσει η φρουρά του…γεμάτο αστυνομία είναι, δε βλέπεις; Πάμε να φύγουμε.
- Άσε με ρε γαμώτο…ένα
νεράτζι θα του πετάξω μόνο…ένα μόνο…
- Ρε πάμε σου λέω…
Κάτσε τώρα να πιούμε μια μπύρα και να μου πεις
ρε αγριεμένο νιάτο τι θα έκανες εσύ καλύτερο…
- Ρε πας καλά; Συμφωνείς μαζί
του δηλαδή;
- Δηλαδή, εσύ ρε φίλε τι θα
έκανες; Δεν θα έπαιρνες μέτρα για να βγούμε από την κρίση;
- Και βέβαια. Αλλά θα
ξεκινούσα από την αρχή. Όχι από το τέλος.
- Δηλαδή;
- Πρώτα πας στην «πηγή του
κακού».
- Και ποια είναι αυτή;
- Αυτοί που «ευθύνονται».
Αυτοί που «έφαγαν». Αυτοί που «ξέσκισαν» τα πάντα. Αυτοί γενικά που
«επωφελήθηκαν». Και μάλιστα χοντρά.
- Αυτοί λένε όμως ότι ήσουν
κι εσύ στο τραπέζι.
- Ναι, ε; Κι εγώ γιατί είμαι
άνεργος, πάμφτωχος, άρρωστος χωρίς περίθαλψη κι εγώ και η οικογένειά μου, ενώ
αυτοί δεν ξέρουν τι έχουν;
- Εντάξει, εννοούν στο μέτρο
της «αναλογίας» των ευθυνών.
- Ωραία λοιπόν, στα πλαίσια
αυτού του μέτρου της «αναλογίας των ευθυνών» ας ξεκινήσουν πρώτα τις έκτακτες
εισφορές (και μάλιστα βαριές) απ’ αυτούς που έφαγαν τη μερίδα του λέοντος. Κι
αν στο τέλος υπάρξει ένα μικρό υπόλοιπο κρατικού χρέους, τότε ναι, να
απευθυνθούν και στον υπόλοιπο λαό. Δεν πας κατ’ ευθείαν στο λαουτζίκο. Όχι
χοντροέφαγαν «κάποιοι» και πας το λογαριασμό στη «φτωχολογιά».
- Πιάνονται μωρέ τώρα αυτοί; Ποιός κατάφερε να τους
αγγίξει ποτέ για να τους αγγίξουν τώρα;
.......................
Πόσες φορές την ημέρα άραγε
επαναλαμβάνεται το παραπάνω σκηνικό απ’ άκρου σ’ άκρο της χώρας, σε κάθε σπίτι,
σε κάθε εργασία, σε κάθε εκπομπή;
Και πάντα μα πάντα σταματάει
στο ίδιο κομβικό ενοχλητικό ερώτημα:
Πιάνονται μωρέ τώρα αυτοί;
(ερώτημα που διεκδικεί να
μετατραπεί σε «μοιραία διαπίστωση» που με την σειρά της θα καθορίσει κάθε μα
κάθε Πολιτικοκοινωνική Εξέλιξη. Αναλόγως την «απάντηση» που θα δοθεί κυρίαρχα
στο «ερώτημα»):
Η απάντηση στο παραπάνω
καθορίζει και θα συνεχίσει να καθορίζει την όποια Πολιτικοκοινωνική ρότα θα
πάρει η Ελληνική κοινωνία.
Πρώτη πιθανή απάντηση: Δεν πιάνονται,
οπότε «πάμε παρακάτω»....
(η απάντηση που θεωρούν
δεδομένη οι Πολιτικοί μας και «αναλόγως πράττουν» - τουτέστιν «βιάζουν
ασυστόλως» ότι βρεθεί μπροστά τους από τη φτωχολογιά – ποιός έχασε την Ηθική
για να την βρουν αυτοί άλλωστε;)
Δεύτερη πιθανή απάντηση: Ναι,
πιάνονται....
Και ποιός να τους πιάσει; Θα
αντιτείνει κάποιος...Ορθόν κι αυτό! άλλωστε, οι θιασώτες της Πρώτης Πιθανής
απάντησης (και κυρίαρχης όπως αποδεικνύεται καθημερινά κι ολημερίς από τους
«θανάτους των Πολιτών», ωπ, γράψτε λάθος, τις διαρκείς «θυσίες των Πολιτών»
ήθελα να πω) διαθέτουν απίστευτο οπλοστάσιο στήριξής της...
Και η ζωή στο Ελλαδοκαφριστάν
συνεχίζεται αδιαταράκτως ρέουσα....
Τα σχολεία κινδυνεύουν άμεσα
να μην έχουν θέρμανση τις επόμενες μέρες της χειμωνιάτικης παγωνιάς....
Ασθενείς πεθαίνουν επειδή το
κράτος τους έκοψε τα φάρμακα και την νοσηλεία.
Πολίτες εξαθλιώνονται και
αφαιρούν τη ζωή τους...
Ε, και; Ποιανού ιδρώνει το
αυτί;
Κυνικό ακούγεται, ε;
Κι όμως! Η "ανερυθρίαστα θρασυτάτη" (μεταξύ πολλών άλλων παρομοίων "μαργαριταριών") απάντηση των πολιτικών στα κανάλια, από το πρωί ως το βράδυ επιμένει να είναι η συνήθης:
Κυνικό ακούγεται, ε;
Κι όμως! Η "ανερυθρίαστα θρασυτάτη" (μεταξύ πολλών άλλων παρομοίων "μαργαριταριών") απάντηση των πολιτικών στα κανάλια, από το πρωί ως το βράδυ επιμένει να είναι η συνήθης:
Δεν υπάρχουν χρήματα γιατί όλοι μαζί τα
φάγαμε.
Ίσως δεν το λένε ακριβώς
έτσι, αλλά το νόημα των λόγων τους αυτό είναι.
Κάνουν μια επίμονη προσπάθεια
να πείσουν την κοινωνία ότι όλοι μαζί έχουν την (συν)ευθύνη γι’ αυτά τα χάλια.
Άραγες όμως, ο ηγέτης και τα
στελέχη του κι αυτά της Πολιτείας δεν πληρώνονται γι’ αυτό ακριβώς; Για μια νοικοκυρεμένη
διαχείριση ώστε να μην προκύπτουν τέτοια προβλήματα.
Κι όμως. Όχι μόνο δεν έπραξαν
αυτό για το οποίο πληρώθηκαν αλλά φορτώνουν τώρα τις ευθύνες στον απλό πολίτη.
Τα ΜΜΕ φροντίζουν βεβαίως,
επιμόνως κι αδιαλείπτως να στηρίζουν το «παραπάνω σκεπτικό»:
«Κοιτάξτε, αναγνωρίζουμε τις βαρύτατες
θυσίες των Πολιτών αλλά κανείς μας σας βεβαιώ δεν θέλει να λαμβάνει τόσο ακραία
και επώδυνα μέτρα...δεν γίνεται όμως αλλιώς...είναι ο μόνος δρόμος».
Στο «και ποιός να τους
πιάσει» τι θα μπορούσε άραγε ν’ αντιπαραθέσει κανείς;
Τι άλλο από την απλή
πραγματικότητα:
Η Δικαιοσύνη δεν έχει εξαπολύσει το αναμενόμενο – από
το Λαϊκό αίσθημα δικαιοσύνης – κύμα διώξεων κατά της διαφθοράς και «όλων αυτών
που έφαγαν»....και φυσικά, το ότι είναι προφυλακιστέοι, έτσι, δυό – τρεις για
την «τιμή των όπλων», όχι «δεν πιάνεται»....
Και ούτε τα ΜΜΕ βεβαίως,
βεβαίως έχουν ξεκινήσει καμία λυσσώδη σταυροφορία υπερ αυτού του «Δικαίου
Αγώνος» απονομής Δικαιοσύνης (και βεβαίως «δικαίας φορολογίας»)....που και που
μόνον ρίχνουν κι από καμιά «στημένη ατάκα» ...έτσι για την «Τιμή των Όπλων» κι
αυτοί...
Και μετά αναρωτιούνται οι
ΜΜΕδες γιατί τους «παίρνει κι αυτούς η μπάλα της Λαϊκής (σιγοβράζουσας)
Οργής».....
...μπααα, μην τσιμπάτε...ούτε
καν αναρωτιούνται...το ξέρουν καλά αυτό. Απλά το αποδέχονται ως «λελογισμένο
ρίσκο της δουλειάς και των υψηλών καρπών της». Ιδίως από την στιγμή που αυτή η
Οργή παραμένει επί μακρόν και σταθερά ως «απλά σιγοβράζουσα»....
Άλλωστε, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ
«εκμεταλλεύονται ασυστόλως» και οι μεν (Πολιτικοί) και οι δε (ΜΜΕ) και οι
«όπισθεν αυτών (και λοιπών) επιβαίνοντες» (γενικώς ας πούμε «Ισχυροί του
Χρήματος»)....
Την «περίεργη τάση» αυτής της
Λαϊκής Οργής να παραμένει «πεισματικά» σε επίπεδα «σιγανού βρασμού» και να μην
«διογκώνεται» ότι μα ότι και αν κάνουν στον ανεκτικό «παθητικό» φορέα της
(Πολίτη).
Κι όσο το βλέπουν αυτό οι
«Σκοτεινοί μας Γητευτές», τόσο αφιονίζονται και πειραματίζονται με ακόμη πιο
«χονδροειδείς» μεθόδους.
Πχ Κάθε τόσο ακούς κι έναν κυβερνητικό πολιτικό να
λέει ότι όλοι οι πολίτες πρέπει να βάλουν πλάτη για να βγούμε από την δύσκολη
περίπτωση.
Άνεργοι
Συνταξιούχοι
Ανάπηροι
Πολύτεκνοι
Κάθε μα κάθε «αδύναμος»....
Κι όλο και συμπληρώνουν τη
λίστα με «παράδοξα»....Έχεις τρία παιδιά; Πως τολμάς; Πλήρωσε τώρα τεκμήριο για
το κάθε παιδί, έτσι για να μάθεις να μην γεννοβολάς αβέρτα τη στιγμή που δεν
είσαι μουσουλμάνος λαθρομετανάστης....
Κι ο Πολίτης αναρωτιέται: όλα
αυτά τα λαμόγια που έφαγαν χοντρά τόσες δεκαετίες γιατί δεν προηγούνται στην
«έκτακτη εισφορά»;
Όλοι αυτοί που επωφελήθηκαν
από κρατικές προμήθειες γιατί δεν προηγούνται;
Αλλά εεεπ....μην χαίρεσαι
αγωνισταρά μου....ως εκεί....τίποτα παραπάνω: απλά αναρωτιέται ο «απλός
αδύναμος Πολιτάκος». Έτσι, για να έχει και λίγο ενδιαφέρον η μέρα του.
Έτσι απλά, σαν την μουτρωμένη
ερωμένη που γκρινιάζει, ας πούμε, επειδή ο άλλος τελείωσε χωρίς να την
περιμένει...τόσο απλά....και τίποτε παραπάνω....καμία απολύτως άλλη
αντίδραση...
Περιμένει τώρα κανείς ότι
Πολιτικοί και γενικώς Κρατούντες θα «μασήσουν με ολίγη κρεβατομουρμούρα»; Βρε
άστον να ξεσπάσει σου λέει. Να φεύγει και ο ατμός απ’ την χύτρα. Άστον να
μουρμουράει...Αφού σε λίγο πάλι στα τέσσερα θα τον ρίξεις. Και χωρίς να τον
ρωτήσεις μάλιστα. Εξουσία χωρίς Ηδονή, πάει; Δεν πάει. Τα τυχερά του
επαγγέλματος. Τι κι αν γκρινιάζει λίγο μετά; Η δουλειά να γίνεται.
Κοίτα να δεις που επικρατεί
τελικά μια «ιδιότυπη Πολιτική Σαρία»!
Κι επιμένει μετά να αμολάει
πολιτικές κορώνες στα βιασμένα δουλικά του:
«Το Μνημόνιο είναι ο μόνος δρόμος. Η
κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών είναι ο μόνος δρόμος για να αυξηθεί η
ρευστότητα στην αγορά».
Οποίο θράσος. Και ξεχνάει το
«βιασμένο δουλικό» του «έμπροσθέν του», ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα ΠΟΤΕ μα
ποτέ δεν χρηματοδότησαν «επιχειρηματικά σχέδια» κάποιου μικρού επίδοξου
αυτοαπασχολούμενου. Τους ένοιαζαν πάντα οι «εγγυήσεις». Τα ακίνητα δηλαδή. Το
ίδιο ισχύει και τώρα. Μόνο που τώρα θέλουν πολύ περισσότερα ακίνητα απ’ ότι
κάποτε. Το ίδιο θα ισχύει και αφού πάρουν την «περιβόητη κεφαλαιακή» τους
ενίσχυση. Το «δωράκι του Μνημονίου». Δεν θ’ αλλάξει κάτι στην αγορά. Έτσι κι
αλλιώς, οι «μικροί» είναι εξαφανισμένοι από τα πλάνα των τραπεζών, οι μεσαίοι
διαλυμένοι και με όλα τα ακίνητά τους ήδη υποθηκευμένα και οι «Μεγάλοι» δεν
περιμένουν από τις εγχώριες τράπεζες να χρηματοδοτηθούν. Έχουν ήδη λυμένα
τέτοια προβλήματα «λαμβάνοντας» από μεγάλα χρηματοδοτικά κανάλια του
εξωτερικού.
Οι τράπεζες πολύ απλά μόλις πάρουν στα χέρια τους αυτό το "δωράκι" των πολιτικών θα το "δανείσουν" στο κράτος με ένα γερό επιτόκιο. Εις υγείαν των κορόϊδων, ναι των ήδη και πολλαπλώς "βιασμένων δουλικών". Άντε κι ένα μέρος του θα το επενδύσουν σε διεθνή χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Ούτε ευρώ πάντως δεν θα πέσει στην αγορά.
Οι τράπεζες πολύ απλά μόλις πάρουν στα χέρια τους αυτό το "δωράκι" των πολιτικών θα το "δανείσουν" στο κράτος με ένα γερό επιτόκιο. Εις υγείαν των κορόϊδων, ναι των ήδη και πολλαπλώς "βιασμένων δουλικών". Άντε κι ένα μέρος του θα το επενδύσουν σε διεθνή χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Ούτε ευρώ πάντως δεν θα πέσει στην αγορά.
Κι όμως, οι Πολιτικοί μας και
τα ΜΜΕ επιμένουν σ’ αυτό το «παραμύθι». Και γιατί να μην επιμένουν; Υπάρχει
περίπτωση να μην το χάψει το «βιασμένο δουλικό»;
Όσο για τους «αμετανόητους
αντιδρώντες» καραδοκεί στη γωνία το «κακό σκυλί»:
Πως τολμάς ραγιά να
διαμαρτύρεσαι;
Πως τολμάς να μην δέχεσαι την
πεφωτισμένη Ηγεσία σου;
Πως τολμάς να αντιδράς στον
ακρωτηριασμό της τσέπης σου;
Πως τολμάς να μη νοιώθεις την
ανάγκη του γκοβέρνου για σκληρά μέτρα;
Πως τολμάς να σκέφτεσαι και
μόνον να σηκώσεις κεφάλι;
Πως τολμάς να μην αφήνεσαι
στο βιασμό;
Βεβαίως, δεν τα έχει
ξεστομίσει ακόμη αυτά τα λόγια.
Περιμένει την κατάλληλη
στιγμή. Μετράει ακόμη το «πόσοι» θα «αντισταθούν σθεναρά» καθώς και το «τι
δυνατότητες» θα έχουν.....
Και «προετοιμάζεται» για το
«καίριο χτύπημα»....
Εκτός αν η «αδύναμη
θηλυπρεπής χρυσαλίδα» προλάβει να
μεταμορφωθεί σε ακόμη πιο «Σκοτεινή Θανάσιμη Πεταλούδα» και χτυπήσει πρώτη....
Ή μήπως το «κακό σκυλί» αυτό
ακριβώς περιμένει και χρειάζεται για να μπορεί να ισχυριστεί μετά ότι
βρίσκονταν σε «νόμιμη άμυνα»;
Η Ιστορία πάντα είχε «μπερδεμένα γούστα».....
Και συνήθως τέτοιες ιστορικές
στιγμές τις καθόριζε όχι η «Λογική», αλλά το «συναίσθημα», η «τυχαιότητα» και ο
«αστάθμητος παράγοντας»....
Πχ ένας εξαθλιωμένος,
οργισμένος, οπλισμένος «απλός» Πολίτης, αποφασισμένος για όλα....
Γιώργος Ανεστόπουλος
