Ύστερα από το χθεσινό Eurogroup, η τελική “γεύση” η οποία μένει, είναι ότι, οι Γερμανοί και οι περί αυτών, δεν θέλουν να υπάρξει μόνιμη λύση στο Ελληνικό “πρόβλημα”, σε αντίθεση με το ΔΝΤ, το οποίο, επιζητεί ένα “βιώσιμο” χρέος, και βέβαια εκ των προτέρων έναν σαφώς προσδιορισμένο μηχανισμό αποπληρωμής του, ή αλλιώς έναν μηχανισμό εξυπηρέτησης του δανείου πρός την Ελλάδα.Γιατί όμως δεν θέλουν οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Βέλγοι, οι Αυστριακοί, κτλ, να υπάρξει μόνιμη λύση ;;;
Σε τι συνίσταται η άρνησή τους και γιατί ;;;
Τι κερδίζουν ή τι χάνουν από την μη “επίλυση” του Ελληνικού προβλήματος ;;;
Είναι άραγε “μόνιμη” λύση αυτό το οποίο προτείνει το ΔΝΤ και όλες οι κεντρικές Τράπεζες των χωρών της ΕΕ ;;;
Ποιά είναι η ενδεικνυόμενη λύση για τους πιστωτές μας και ποιά για την Ελλάδα ;;;
Οι απαντήσεις είναι ανάλογες της “θέσης” από την οποίαν αντιμετωπίζεις το πρόβλημα και βέβαια δεν είναι απλές, είναι πολυσύνθετες, όπως και οι ερωτήσεις.
Η υπεραπλούστευση ενός σύνθετου πολιτικού, κατά κύριον λόγο, “προβλήματος” είναι τις περισσότερες φορές, επικίνδυνη προσέγγιση ενός προβλήματος η οποία απομακρύνει οριστικά την πιθανότητα “ορθής” λύσης.
Επομένως η προσεκτική και εμπεριστατωμένη παρακολούθηση των παραμέτρων οι οποίες συνθέτουν το “πρόβλημα”, έχει πολύ καλές πιθανότητες να δώσει και την αντίστοιχη βέλτιστη “λύση” του πολιτικού προβλήματος το οποίο σήμερα αποκαλούμε εξυπηρέτηση των δανείων ή του “Δημόσιου χρέους” της Ελλάδος.
Γιατί επιμένω πλέον, και επαναλαμβάνω, ότι η εξυπηρέτηση του Ελληνικού Δημόσιου χρέους, η εξυπηρέτηση των Δανείων προς την Ελλάδα, είναι στον πυρήνα της, πολιτικό πρόβλημα κατά κύριο λόγο και όχι οικονομικό, όπως οι περισσότεροι αναλυτές και οικονομολόγοι χαρακτηρίζουν.
Οι λόγοι είναι πολλοί και διάφοροι, θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τους κυριότερους κατά την γνώμη μου.
Η σύναψη μίας δανειακής σύμβασης μεταξύ δύο ή περισσοτέρων μερών στην ελεύθερη αγορά, διέπεται από τούς κανόνες της ελεύθερης οικονομίας, οι οποίοι οδηγούν το ένα μέρος να χορηγεί το κεφάλαιο και το άλλο μέρος να αναλαμβάνει την υποχρέωση επιστροφής του κεφαλαίου σε προσδιορισμένο χρόνο εκ των προτέρων, με ανάλογο σταθερό ή μεταβαλλόμενο τοκοχρεολύσιο (ισόποσες δόσεις κεφαλαίου+τόκους).
Ο στόχος του πιστωτού είναι η αποκομιδή του ανάλογου “κέρδους” από την χορήγηση του κεφαλαίου, ο δε στόχος του χρεώστου, η πλήρης αξιοποίηση του δανειζομένου κεφαλαίου τηρώντας τούς όρους της σύμβασης.
Αυτή είναι μία “καθαρή” οικονομική σχέση δύο μερών, χωρίς να λαμβάνονται υπ’όψιν άλλοι παράμετροι και παράγοντες οι οποίοι όμως δύνανται να επηρεάζουν σημαντικά την δανειακή σύμβαση.
Εάν ακολουθήσουμε την “καθαρή” οικονομική συλλογιστική, η προσέγγιση του ότι η Ελλάδα είναι μία μικρή “αγορά” επομένως έχει μικρή “κατανάλωση”, επομένως μικρό “ενδιαφέρον” για τα οικονομικά της μεγέθη από τούς οικονομικά ισχυρούς της Ευρώπης και του πλανήτη γενικά, μάς οδηγεί σε συμπεράσματα τα οποία οφθαλμοφανώς είναι έξω από την πραγματικότητα.
Οι οικονομικά ισχυροί ανά τον πλανήτη, είτε κράτη, είτε συνασπισμοί κρατών, είτε διεθνείς οικονομικοί οργανισμοί , εκδηλώνουν “ενδιαφέρον” αναντίστοιχα μεγαλύτερο των φαινομένων οικονομικών δυνατοτήτων της χώρας μας.
Γιατί υπάρχει αυτή η φαινομενική αναντιστοιχία ενδιαφέροντος και δυνατοτήτων, σε τι συνίσταται και που οφείλεται αυτό το ενδιαφέρον, το οποίο όμως υπεισέρχεται ως καθοριστικός παράγων στην σύναψη δανειακών συμβάσεων στην χώρα μας. Είναι προφανές και ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι, οι δανειακές συμβάσεις μεταξύ κρατών, χρησιμοποιούνται στην καλύτερη των περιπτώσεων ως “περιοριστικοί όροι” χειραγώγησης μιας χώρας, ή στην χειρότερη ως στυγνή κατοχή μιας χώρας, εξυπηρετώντας τα ευρύτερα γεωπολιτικά συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών κρατών του πλανήτη.
Αυτή η πρακτική των ισχυρών, αποτυπώθηκε ιστορικά και μετά την ίδρυση των αποικιών έως και σήμερα, όχι βέβαια εξ αιτίας δημογραφικών εκρήξεων στις μητροπόλεις αλλά εξ αιτίας εξυπηρέτησης οικονομικών συμφερόντων.
Ένα παράδειγμα είναι τα υπερπόντια διαμερίσματα (γαλλικά: départements d’outre-mer ή DOM). Το υπερπόντιο διαμέρισμα, είναι ένα διαμέρισμα της Γαλλίας το οποίο βρίσκεται εκτός της μητροπολιτικής Γαλλίας.
Με βάση το Σύνταγμα του 1946 ως υπερπόντια διαμερίσματα ορίστηκαν η Αλγερία, (ανεξάρτητη από το 1962), η Γουαδελούπη , η Μαρτινίκα, η Γαλλική Γουιάνα και η Ρεϊνιόν. Ως ενσωματωμένα μέρη της Γαλλίας αποτελούν μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και εκπροσωπούνται στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, στη Γερουσία και στο Οικονομικό και Σοσιαλιστικό Συμβούλιο, εκλέγουν έναν ευρωβουλευτή και χρησιμοποιούν ως νόμισμα το ευρώ.
Από το 1982, στα πλαίσια της πολιτικής της τότε γαλλικής κυβέρνησης για αποκέντρωση, τα υπερπόντια διαμερίσματα εκλέγουν περιφερειακά συμβούλια με εξουσίες παρόμοιες με τους γαλλικούς νομούς (regions) της μητροπολιτικής Γαλλίας. Ως αποτέλεσμα της συνταγματικής αναθεώρησης του 2003, οι νομοί αυτοί καλούνται υπερπόντιοι νομοί.
Η υπερπόντια εδαφική επικράτεια Άγιος Πέτρος και Μικελόν ήταν ένα υπερπόντιο διαμέρισμα από το 1976 ως το 1985.
Σε δημοψήφισμα το οποίο διενεργήθηκε στις 29 Μαρτίου του 2009, η υπερπόντια εδαφική επικράτεια της Μαγιότ θα γίνει υπερπόντιο διαμέρισμα από το έτος 2011.
Η εξέλιξη της αποικιακής πολιτικής των αποικιοκρατών της Ευρώπης είχε ως αποτέλεσμα, η στρατιωτική κατοχή της αποικίας, η οποία δημιουργούσε και θύματα και αντιδράσεις στο εσωτερικό των αποικιοκρατών, να "μεταμορφωθεί" σε οικονομική κατοχή της αποικίας αντικαθιστώντας την στρατιωτική κατοχή.
Η μορφή εν κατακλείδι της δανειακής σύμβασης καθορίζει εν πολλοίς και την πολιτική σχέση του πιστωτού με τον δανειζόμενο, την πολιτική σχέση της μητρόπολις και της αποικίας.
Μέχρι σήμερα υπάρχουν αρκετά και ενδιαφέροντα “απομεινάρια” της αποικιοκρατίας, στους «leaders» της Ευρώπης.
Αυτή η πολιτική λογική εφαρμόζεται και στην περίπτωση της Ελλάδος, μόνο που δεν ξεκαθαρίστηκε στον Ελληνικό λαό από τον τότε “Εθνάρχη” Κωνσταντίνο Καραμανλή ως τι ενταχθήκαμε στην ΕΟΚ, ως υπερπόντιο διαμέρισμα των Γάλλων, ως προτεκτοράτο των Γερμανών, ή ως αμιγώς καθαρή αποικία των Ευρωπαίων.
Η πλήρης ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ με την απαραίτητη συνοδεία των αντίστοιχων δανειακών συμβάσεων ήταν η μεγάλη “πολιτική” απόφαση την οποίαν έλαβε η Ευρώπη ως μητρόπολις για την πλήρη ένταξη της αποικίας στον οικονομικό συνασπισμό της ΕΕ, την Ευρωζώνη.
Οι πάντες εγνώριζαν τα περί “πειραγμένων” στοιχείων επί κυβερνήσεως του κ. Σημίτη, παρ’όλα αυτά εσίγησαν, διότι η απόφαση της πλήρους ένταξης της χώρας μας στην ΕΕ, ήταν ΠΟΛΙΤΙΚΗ, εξυπηρετούσε γεωπολιτικά συμφέροντα των σημερινών πιστωτών μας.
Είναι προφανές ότι η Γερμανία δια της κ. Άγγελα Μέρκελ και των συνοδοιπόρων της (Ολλανδία, Βέλγιο, Αυστρία, κτλ), έχει αποφασίσει είτε να “τραβήξει” τον δικό της “μοναχικό” δρόμο, είτε να μεταλλάξει την Ευρώπη και την ΕΕ σε άλλη “υπερδύναμη”. Η προσπάθεια να τής προσδώσει διαφορετικά χαρακτηριστικά ως πολιτική-οικονομική οντότητα, διαμορφώνοντάς την και προσανατολίζοντάς την σε διαφορετικές στοχεύσεις, συναντά αντιδράσεις και στο εσωτερικό της Γερμανίας από σημαντικούς οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες της χώρας.
Εάν δε, αναγνώσει κάποιος με προσοχή τις δηλώσεις κάποιων πολιτικών της Γερμανίας (Σόιμπλε, Ρέσλερ, Άντον Μπέρνερ, κτλ), θα διαπιστώσει ότι πίσω από τον κεκαλυμμένο Ευρωπαϊκό “πληθυντικό”, κρύβεται έντεχνα ο Γερμανικός σωβινισμός.
Οι δηλώσεις του κ. Άντον Μπέρνερ, του προέδρου της ομοσπονδίας των Γερμανών εξαγωγέων, της BGA, στους δημοσιογράφους, «Υπάρχει ζωή για τη Γερμανία μετά το ευρώ; -αναρωτήθηκε και πρόσθεσε-, Ναι, υπάρχει», αποκαλύπτουν του λόγου το αληθές, χωρίς αυτή η δήλωση να είναι η μοναδική από στελέχη του πολιτικού συστήματος της Γερμανίας.
Όμως η “αφήγηση” των γεγονότων έχει δύο όψεις και η νέα διαγραφή την οποίαν προτείνει τώρα το ΔΝΤ αφορά όλες τις κυβερνήσεις των Ευρωπαϊκών κρατών-μελών της ΕΕ. Το ΔΝΤ ζητεί δηλαδή από τις κυβερνήσεις των κρατών-μελών, να κουρέψουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία ήδη κατέχουν, “βλέπει” την αλλαγή η οποία συντελείται στα σπλάχνα της Ευρώπης και σπεύδει να προλάβει τίς εξελίξεις.
Είναι γεγονός, και αυτό το γνωρίζει πολύ καλά το ΔΝΤ, ότι τέτοιες κυβερνητικές αποφάσεις δύσκολα θα εγκρίνονταν από τα κοινοβούλια των πιστωτριών χωρών της Ελλάδας.
Και ιδιαίτερα από το Γερμανικό κοινοβούλιο, την Μπούντεσταγκ (κάτω βουλή), για πολλούς λόγους, δύο εκ των οποίων κυρίως είναι:
- Πρώτον διότι πρόκειται για έναν εκ των μεγαλυτέρων πιστωτών μας. Υπολογίζεται ότι το Βερολίνο θα χάσει περί τα 37 δισ. ευρώ εάν κουρέψει τα ελληνικά ομόλογα τα οποία κατέχει. Ένα ποσόν το οποίο, σίγουρα θα εκτροχιάσει την προσπάθεια ισοσκελισμού του γερμανικού προϋπολογισμού για το έτος 2014.
Παρότι η Γερμανία “κέρδισε” περί τα 80 δισ, από την “κρίση” στην Ελλάδα.
- Δεύτερον διότι, τον επόμενο Οκτώβριο του 2013 διεξάγονται γενικές εκλογές στη Γερμανία και η κ. Μέρκελ δεν θέλει να απασχολήσει άλλη φορά την Μπούντεσταγκ με το θέμα της Ελλάδας πέρα από την έγκριση για την εκταμίευση των 44 δισ. Ευρώ, τα οποία θα ζητήσει εφ` όσον δώσει το πράσινο φως η τρόικα.
Θα μπορούσε λοιπόν, να υποστηρίξει κανείς ότι, ο κ. Γενς Βάιντμαν δεν ζητεί εδώ και τώρα νέο Ελληνικό κούρεμα αλλά εν ευθέτω χρόνω, πάντως ζητά κούρεμα μετά την ολοκλήρωση των ελληνικών μεταρρυθμιστικών προσπαθειών και των γερμανικών εκλογικών αναμετρήσεων και υπό ορισμένες προϋποθέσεις.
Ομως η ουσία είναι ότι, η αναφορά του στο θέμα του κουρέματος τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία, την ώρα δηλαδή κατά την οποίαν, το κούρεμα το προωθεί το ΔΝΤ ως “αιχμή” της προσπάθειάς του να απεμπλακεί από την Ευρώπη και να βάλει φραγή στα γεωπολιτικά σχέδια της Γερμανίας, ισοδυναμεί με πολιτική “μαχαιριά” στον κυβερνητικό συνασπισμό της Γερμανίας και προσωπικά στη κ. Μέρκελ.
Βέβαια η Γερμανική κεντρική τράπεζα στην έκθεσή της επαναλαμβάνει την κριτική προς την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την απόφασή της, να αγοράζει ομόλογα από τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.
Συγχρόνως προειδοποιεί ότι πρέπει να αποφευχθεί η «σύγκρουση συμφερόντων» μεταξύ νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης και της περίπτωσης της Ελλάδος.
Είναι επίσης προφανές ότι η αντιπαράθεση ΔΝΤ και Γερμανίας έχει πολλά στάδια ακόμη να περάσει.
Η μικρή ΕΕ είναι προ των θυρών ;;;
Ίδωμεν !!!
Λάζαρος Ελευθεριάδης
aegeantimes.gr
