Του Κώστα Εφήμερου
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η υιοθέτηση του μέτρου της επιστράτευσης
θεωρούταν υψηλού πολιτικού κόστους και για αυτό οι κυβερνήσεις το
απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι. Παλαιότερα άφηναν τους απεργούς να
έρθουν σε σύγκρουση με την κοινωνία (γιατί απεργία που δεν ενοχλεί δεν
είναι απεργία) και μετά τη δουλειά αναλάμβαναν οι τηλεοπτικοί
δημοσιογράφοι «που δεν άντεχαν άλλο να στηρίζουν τα συντεχνιακά
δικαιώματα» του κλάδου που απεργούσε.Αυτήν τη φορά κάτι άλλαξε.
Με το που ανακοινώθηκε η πρόθεση της ΟΛΜΕ να προχωρήσει σε απεργία στις πανελλαδικές, το κράτος εμφανίστηκε φοβερά σοκαρισμένο. Δεν θα είχαν πρόβλημα οι εκπαιδευτικοί να απεργούσαν π.χ. μέσα στο καλοκαίρι ώστε να μην πληρώνονται κιόλας αλλά ξαφνικά το μέλλον των νέων μας και η ισορροπία της κοινωνίας μας φάνηκε να εξαρτάται αποκλειστικά από τις πανελλαδικές εξετάσεις.
Για πρώτη φορά λοιπόν οι γνωστοί δημοσιογράφοι επιτέθηκαν σαν αγρίμια από την αρχή. Μόνο δάκρυα δεν είδαμε να χύνονται στις 8 το βράδυ. Οι εκπαιδευτικοί παρουσιάζονται ως κακομαθημένοι πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι που θέλουν να αναποδογυρίσουν (;) τον κόσμο για 2 ώρες μόνο παραπάνω εργασίας την εβδομάδα. Κι αν αυτές οι 2 ώρες στην πραγματικότητα σημαίνουν 10.000 λιγότερους εκπαιδευτικούς του χρόνου αφού το σύστημα εδώ και χρόνια καλύπτει τις πάγιες ανάγκες του με αναπληρωτές καθηγητές δεν έχει και μεγάλη σημασία γιατί, όπως μαθαίνουμε, οι εκπαιδευτικοί εργάζονται μόνο 26 ώρες αντί για 40. Κι αν οι εκπαιδευτικοί δαπανούν ώρες ατελείωτες καθημερινά για προετοιμασία, ανάγνωση εργασιών, διόρθωση, βαθμολόγηση, συνοδεία στις εκδρομές, συναντήσεις με γονείς κ.λπ. αυτά δεν χωρούν στον τηλεοπτικό χρόνο.
Η κυβέρνηση, λοιπόν, παρήγγειλε την υπεράσπιση που ήθελε και η Όλγα Πρετεντέρη ήταν διαθέσιμη για να εκτελέσει την παραγγελία γιατί αυτήν τη φορά η επαπειλούμενη επιστράτευση θα έπρεπε να παρουσιαστεί ως ένδοξη κίνηση αντίστασης της κυβέρνησης απέναντι στην αριστερή ηγεμονία. Οι κονδυλοφόροι έσπευσαν να εξηγήσουν ότι ο Αντώνης θα έβαζε τα στήθια του μπροστά και θα έσωζε από μόνος του την ελληνική νεολαία που προφανώς θα αυτοκτονούσε σύσσωμη αν οι εξετάσεις διεξάγονταν λίγες ημέρες μετά. Φυσικά δεν υπήρχε θέμα να υποχωρήσει η κυβέρνηση αφού έχει υπογράψει με την Τρόικα ότι θα ξεπαστρέψει αρκετές δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους ακόμα.
Και το κοινό, εσύ κι εγώ δηλαδή, βλέπω με πίκρα ότι πέφτει και πάλι στην παγίδα. Ο γιατρός που βιάζεται να διεξαχθούν οι εξετάσεις ακόμα και με την επιστράτευση, βιάζεται στην πραγματικότητα να στείλει τα παιδιά του μιαν ώρα αρχύτερα στην ανεργία (το 67% των νέων δεν βρίσκει δουλειά) αλλά δεν υπολογίζει ότι όταν θα έρθει η ώρα να κοπεί η δική του θέση δεν θα μπορεί πλέον να αντισταθεί με μια απεργία… Γιατί αυτός δέχτηκε και επιβράβευσε την κατάργησή της.
