Όσο και αν μας φαίνεται αδικαιολόγητο, απαράδεκτο και εθνικά επικίνδυνο,
δυστυχώς για την ελληνική πολιτική πραγματικότητα είναι
γεγονός.
Στον πολιτικό μας χώρο, σε μία Δημοκρατική υποτίθεται Χώρα καμία αντιπολίτευση της χώρας, ουδέποτε συνεχάρη δημοσίως την όποια Κυβέρνηση, έστω βρε αδελφέ για ένα θέμα, ακόμη και όταν αυτό ήταν...
πρόταση αντιπολίτευσης• ενώ βλέπουμε σε άλλη χώρα να βγαίνει ο πρόεδρος κόμματος που έχασε τις εκλογές• αφού συγχαίρει τον πολιτικά αντίπαλο και απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους του λέει: «… από σήμερα πρόεδρος της χώρας είναι ο τάδε, εμείς οφείλουμε να τον βοηθήσουμε στο έργο του».
Σε άλλη χώρα, που δεν πέτυχε σε εκλογές ένα κόμμα ν’ αποκτήσει αυτοδυναμία για την δημιουργία Κυβέρνησης, αποφασίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα, παραβλέποντας τις όποιες διαφορές έχουν, να συγκροτήσουν Κυβέρνηση, με μοναδικό στόχο, να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα.
Αντιθέτως, εδώ στην Ελλάδα, οι πολιτικοί μας, όχι παρόμοιες πράξεις να κάνουν δεν μπορούν, δεν είναι εις θέσιν ούτε να συνεννοηθούν μεταξύ των για βασικά θέματα, που κλονίζουν την Ελλάδα συθέμελα και ιδιαίτερα για την τρομοκρατία που αυξάνεται στην χώρα μας επικίνδυνα.
Είναι αλήθεια ότι η τρομοκρατία δεν γεννιέται στα Εξάρχεια, ούτε από την ανεργία, μα ούτε γεννιέται από την μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Μήτρα και ομφάλιος λώρος είναι η απουσία υπεύθυνου και ουσιαστικού Πολιτικού λόγου, που να προδίδει πόνο και ενδιαφέρον, για τον Ελληνικό λαό και προ παντός γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη. Να είναι λόγος πολιτικός με ανιδιοτέλεια για την κοινωνική συνοχή, για την παιδεία, για τα εθνικά μας θέματα, για την Υγεία και για την Ασφάλεια.
Ο γενικευμένος εφιάλτης τρόμου δεν τιθασεύεται σε μία Δημοκρατία με «μέτρα καταστολής», αυτά υπάρχουν. Μη δημιουργούμε εσωτερικά μέτωπα στην Πατρίδα μας, με μία μειοψηφία νέων, στην οποία επικρατεί η αλογία και το μίσος και προς των εαυτών των ακόμη. Στην Δημοκρατία πρέπει να μάθουμε να πείθουμε τον πολίτη να σέβεται τους νόμους και πρέπει αυτή να στηρίζεται σε δύο βάθρα στην δικαιοσύνη και τα όπλα, για να μπορεί να διαπαιδαγωγεί τον λαό σωστά και για να υπερασπίζεται την Ελευθερία και τους θεσμούς της, από τους εχθρούς της Πατρίδος.
Τι να περιμένει πλέον, ο Σκεπτόμενος Έλληνας Πολίτης από μία τέτοια συνεχιζόμενη, δυστυχώς πολιτική νοοτροπία, η οποία έχει φθάσει την Ιστορική αυτή χώρα, από απόψεως εκτιμήσεως, αρχών και ενδιαφέροντος στο ναδίρ, στο σύνολο σχεδόν των προηγμένων Κρατών. Μία χώρα που ήταν πρότυπο φιλοσοφίας, ηρωισμού και αγάπης προς την Πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια.
Δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει περιθώριο να ιδεολογικοποιηθούν οι αντιπαλότητες των Κομμάτων. Τα μεν κόμματα εξουσίας είναι πολυσυλλεκτικά και δυστυχώς δεν πιστεύουν σε τίποτε και τα λοιπά κομματικά απονέρια της Δημοκρατίας μας αναμηρυκάζουν, χιλιοφθαρμένα στερεότυπα για τους αφελείς των κομματικών ποιμνιοστασίων των.
Τέλος, είναι γεγονός ότι κάθε ρεαλιστικός προβληματισμός, οφείλει σήμερα να ξεκινάει, από το δεδομένο ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει καταρρεύσει. Και ελπίδα θα αρχίσει να γεννιέται όταν αυτά αναθεωρήσουν τις αρχές λειτουργίας των, πρώτα το συμφέρον της Ελλάδας και μετά όλα τ’ άλλα.
Επειδή η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία ας ευχηθούμε στα δύσκολα αυτά χρόνια ιδεολογικής, κοινωνικής και πνευματικής δοκιμασίας της ανθρωπότητος, να έλθει κάποτε η γενιά εκείνη των καταξιωμένων Ελλήνων πολιτικών, που θα απαλλάξει τους Έλληνες από την κατάρα της διχόνοιας, να δογματίσει τα πολλά ΕΓΩ σε ΕΜΕΙΣ και να κάμει το δένδρο της Δημοκρατίας μας να παραμείνει παντοτινά Αειθαλές και Ζείδωρο.
Στον πολιτικό μας χώρο, σε μία Δημοκρατική υποτίθεται Χώρα καμία αντιπολίτευση της χώρας, ουδέποτε συνεχάρη δημοσίως την όποια Κυβέρνηση, έστω βρε αδελφέ για ένα θέμα, ακόμη και όταν αυτό ήταν...
πρόταση αντιπολίτευσης• ενώ βλέπουμε σε άλλη χώρα να βγαίνει ο πρόεδρος κόμματος που έχασε τις εκλογές• αφού συγχαίρει τον πολιτικά αντίπαλο και απευθυνόμενος στους ψηφοφόρους του λέει: «… από σήμερα πρόεδρος της χώρας είναι ο τάδε, εμείς οφείλουμε να τον βοηθήσουμε στο έργο του».
Σε άλλη χώρα, που δεν πέτυχε σε εκλογές ένα κόμμα ν’ αποκτήσει αυτοδυναμία για την δημιουργία Κυβέρνησης, αποφασίζουν τα δύο μεγάλα κόμματα, παραβλέποντας τις όποιες διαφορές έχουν, να συγκροτήσουν Κυβέρνηση, με μοναδικό στόχο, να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα.
Αντιθέτως, εδώ στην Ελλάδα, οι πολιτικοί μας, όχι παρόμοιες πράξεις να κάνουν δεν μπορούν, δεν είναι εις θέσιν ούτε να συνεννοηθούν μεταξύ των για βασικά θέματα, που κλονίζουν την Ελλάδα συθέμελα και ιδιαίτερα για την τρομοκρατία που αυξάνεται στην χώρα μας επικίνδυνα.
Είναι αλήθεια ότι η τρομοκρατία δεν γεννιέται στα Εξάρχεια, ούτε από την ανεργία, μα ούτε γεννιέται από την μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Μήτρα και ομφάλιος λώρος είναι η απουσία υπεύθυνου και ουσιαστικού Πολιτικού λόγου, που να προδίδει πόνο και ενδιαφέρον, για τον Ελληνικό λαό και προ παντός γι’ αυτούς που έχουν ανάγκη. Να είναι λόγος πολιτικός με ανιδιοτέλεια για την κοινωνική συνοχή, για την παιδεία, για τα εθνικά μας θέματα, για την Υγεία και για την Ασφάλεια.
Ο γενικευμένος εφιάλτης τρόμου δεν τιθασεύεται σε μία Δημοκρατία με «μέτρα καταστολής», αυτά υπάρχουν. Μη δημιουργούμε εσωτερικά μέτωπα στην Πατρίδα μας, με μία μειοψηφία νέων, στην οποία επικρατεί η αλογία και το μίσος και προς των εαυτών των ακόμη. Στην Δημοκρατία πρέπει να μάθουμε να πείθουμε τον πολίτη να σέβεται τους νόμους και πρέπει αυτή να στηρίζεται σε δύο βάθρα στην δικαιοσύνη και τα όπλα, για να μπορεί να διαπαιδαγωγεί τον λαό σωστά και για να υπερασπίζεται την Ελευθερία και τους θεσμούς της, από τους εχθρούς της Πατρίδος.
Τι να περιμένει πλέον, ο Σκεπτόμενος Έλληνας Πολίτης από μία τέτοια συνεχιζόμενη, δυστυχώς πολιτική νοοτροπία, η οποία έχει φθάσει την Ιστορική αυτή χώρα, από απόψεως εκτιμήσεως, αρχών και ενδιαφέροντος στο ναδίρ, στο σύνολο σχεδόν των προηγμένων Κρατών. Μία χώρα που ήταν πρότυπο φιλοσοφίας, ηρωισμού και αγάπης προς την Πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια.
Δυστυχώς απ’ ότι φαίνεται δεν υπάρχει περιθώριο να ιδεολογικοποιηθούν οι αντιπαλότητες των Κομμάτων. Τα μεν κόμματα εξουσίας είναι πολυσυλλεκτικά και δυστυχώς δεν πιστεύουν σε τίποτε και τα λοιπά κομματικά απονέρια της Δημοκρατίας μας αναμηρυκάζουν, χιλιοφθαρμένα στερεότυπα για τους αφελείς των κομματικών ποιμνιοστασίων των.
Τέλος, είναι γεγονός ότι κάθε ρεαλιστικός προβληματισμός, οφείλει σήμερα να ξεκινάει, από το δεδομένο ότι το πολιτικό μας σύστημα έχει καταρρεύσει. Και ελπίδα θα αρχίσει να γεννιέται όταν αυτά αναθεωρήσουν τις αρχές λειτουργίας των, πρώτα το συμφέρον της Ελλάδας και μετά όλα τ’ άλλα.
Επειδή η Ελπίδα πεθαίνει τελευταία ας ευχηθούμε στα δύσκολα αυτά χρόνια ιδεολογικής, κοινωνικής και πνευματικής δοκιμασίας της ανθρωπότητος, να έλθει κάποτε η γενιά εκείνη των καταξιωμένων Ελλήνων πολιτικών, που θα απαλλάξει τους Έλληνες από την κατάρα της διχόνοιας, να δογματίσει τα πολλά ΕΓΩ σε ΕΜΕΙΣ και να κάμει το δένδρο της Δημοκρατίας μας να παραμείνει παντοτινά Αειθαλές και Ζείδωρο.
http://epanastasi-gr.blogspot.com/2012/03/blog-post_2907.html
