Μπορεί οι Ελληνες πολιτικοί να έζησαν μέχρι σήμερα μια ζωή ανέμελη, ανεύθυνη, αδικαιολόγητα εύκολη, παριστάνοντας ότι ηγούνται μιας χώρας ενώ στην ουσία απλώς ρουσφετολογούσαν, όμως αυτή τη στιγμή, για πρώτη φορά στη ζωή τους, θα κληθούν να αποφασίσουν υπεύθυνα για το μέλλον της χώρας.
Δυστυχώς την πρώτη αυτή φορά παίζεται το μέλλον όλων μας. Αν σκεφτούμε ποιοι θα αποφασίσουν για το μέλλον μας, μπορεί και να τρελαθούμε. Μια κυβέρνηση που απέτυχε παταγωδώς στη διαχείριση του ελλείμματος και του χρέους, που επιχείρησε το αδιανόητο -δηλαδή τον περιορισμό του ελλείμματος του Δημοσίου κόβοντας ΜΟΝΟ τις ιδιωτικές δαπάνες- και που βύθισε την οικονομία σε ύφεση χωρίς να πετύχει τίποτα.Μια αξιωματική αντιπολίτευση που ευθύνεται όσο κανείς άλλος διότι ξεχείλωσε τον ήδη τεράστιο δημόσιο τομέα και διπλασίασε το δημόσιο χρέος και της οποίας ο πρόεδρος Αντώνης Σαμαράς καθόταν 11 ολόκληρα χρόνια σπίτι του, όπως δηλώνει ο ίδιος, «κοιτάζοντας το ταβάνι». Ενα ΚΚΕ που θέλει την έξοδο από την Ε.Ε., την κρατικοποίηση όλων των ιδιωτικών περιουσιών και τη διαχείρισή τους από τη νομενκλατούρα του κόμματος. Ενας απρόβλεπτος Καρατζαφέρης, με τεράστιο εύρος και βάθος γνώσεων (όπως ο ίδιος ισχυρίζεται) στην disco μουσική και ο οποίος, ενώ μέχρι πριν από μία εβδομάδα «το έπαιζε» συναινετικός και πίεζε τον Σαμαρά να συναινέσει, ξαφνικά λέει ότι είτε θα γίνει συγκυβέρνηση είτε θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές άμεσα (και μπορεί να το κάνει). Και, τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ήταν και θέλησε πάντα να παραμείνει μικρή μειοψηφία ώστε να μην έχει ευθύνη αλλά διαρκώς να κριτικάρει και να στελεχώνει τις κυβερνήσεις, δεξιές και σοσιαλιστικές, κρατώντας φυσικά πάντα την ουρά του απέξω. Αυτοί θα πρέπει να αποφασίσουν για όλους εμάς και, ακόμη χειρότερα, για τις επόμενες γενιές, αν θα μας πτωχεύσουν σήμερα και θα γυρίσουμε στη δραχμή, αν θα μας υπερχρεώσουν και δεν θα ξεπληρώσουμε ποτέ, αν θα περάσουμε σε ένα νέο μοντέλο με ισχυρό ιδιωτικό τομέα και μειωμένο Δημόσιο ή αν θα παραμείνουμε με τεράστιο δημόσιο τομέα και ισχυρούς ημέτερους, δηλαδή κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, στο περιθώριο φυσικά της διεθνούς οικονομίας και εκτός της Ευρωπαικής Ενωσης. Ολοι αυτοί δεν έχουν καμία εκπαίδευση σε τέτοιου είδους αποφάσεις. Η εκπαίδευσή τους -στην οποία έχουν αναμφίβολα παγκόσμιο know how- είναι στη ρουσφετολογία και τη διαφθορά.
Και για πρώτη φορά στη ζωή τους έχουν να αντιμετωπίσουν μια λαϊκή οργή που εκφράζεται είτε με το κίνημα των Αγανακτισμένων είτε δεν εκφράζεται, αλλά σίγουρα σιγοβράζει σε όλους τους πολίτες. Και είναι φοβισμένοι διότι κατάλαβαν ότι το «πάρτι» τους τελείωσε και ξέρουν ότι ούτε στα χωριά τους δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν χωρίς να υποστούν «φυσική βία». Επειδή ουδείς γνωρίζει τι θα αποφασίσουν, ας δούμε δύο σενάρια: περνάει το Μεσοπρόθεσμο και παίρνουμε τη δόση ώστε να «τη βγάλουμε» μέχρι την επόμενη, τον Οκτώβριο. Μετά την έγκριση, ελάχιστοι από τους πολίτες θα ενδιαφέρονται αν θα γίνουν εκλογές ή όχι και ακόμη λιγότεροι θα ψηφίσουν. Δεύτερο σενάριο, δεν παίρνουμε τη δόση για οποιονδήποτε λόγο – με δική μας φυσικά υπαιτιότητα αφού οι Ευρωπαίοι έκαναν τα πάντα για να μας τη δώσουν. Σε αυτή την περίπτωση το πράγμα δυσκολεύει πολύ. Αν λέει αλήθεια ο υπουργός Οικονομικών, στις 15 Ιουλίου μας τελειώνουν τα λεφτά, άρα δεν έχουμε να πληρώσουμε και τα ομόλογα στους ξένους και μισθούς στο Δημόσιο. Συνεπώς θα πρέπει να επιλέξουμε: θα πληρώσουμε τους πιστωτές ή τους δημοσίους υπαλλήλους; Αν πληρώσουμε τους πιστωτές και δεν πληρώσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, θα καεί η χώρα. Αν πληρώσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους και δεν πληρώσουμε τους πιστωτές, μας πήρε και μας σήκωσε για πολλές δεκαετίες. Το μόνο που μας μένει είναι ένα κουίζ: ξανασκεφτείτε ποιοι αποφασίζουν, φανταστείτε τι μπορεί αυτοί οι τύποι να αποφασίσουν και πράξτε αναλόγως. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
