Χρήσιμα στοιχεία θα βρείτε στο Ν.3758/2009 (εισπρακτικές εταιρίες).
Λίστα με εισπρακτικές εταιρίες θα βρείτε εδώ (Pdf)
ΜΗΝ ΥΠΟΧΩΡΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΣΑΣ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ!
ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΔΙΚΑΖΟΥΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΒΛΑΒΗ ΠΟΥ ΤΥΧΟΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΞΕΝΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ!!
ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΔΡΑΣΗ
Στις εισπρακτικές εταιρείες καταφεύγουν οι προμηθευτές -κυρίως τράπεζες, αλλά και εμπορικά καταστήματα, εταιρείες τηλεπικοινωνιών κτλ.- για την είσπραξη οφειλόμενων χρηματικών ποσών σε περιπτώσεις καθυστέρησης πληρωμής δανείων, πιστωτικών καρτών, συναλλαγματικών επιταγών κτλ.
Οι επιχειρήσεις είσπραξης χρεών δεν είναι δικηγορικές, αλλά κατ’ ουσία κερδοσκοπικές, εμπορικές εταιρείες, και οι μέθοδοι είσπραξης και εκτέλεσης που ακολουθούν ξεφεύγουν από τα όρια της νομιμότητας.Ειδικότερα, η εκ μέρους των εταιρειών αυτών ανάληψη ενεργειών είσπραξης απαιτήσεων και αναγκαστικής εκτέλεσης, καθώς και η αόριστη προσαύξηση των οφειλών με “έξοδα είσπραξης”, τα οποία εισπράττονται από αυτές απευθείας από τους πελάτες, ενώ η συμβατική τους σχέση υπάρχει μόνο με τους προμηθευτές, είναι παράνομη.Παράλληλα, η είσπραξη απαιτήσεων από τέτοιες εταιρείες συνιστά αντιποίηση του δικηγορικού λειτουργήματος και θίγει τις θεσμοθετημένες από την πολιτεία και τους νόμους αποκλειστικές αρμοδιότητες δικηγόρων και δικαστικών επιμελητών.
ΠΩΣ ΔΡΟΥΝ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ
Σε ό,τι αφορά τις μεθόδους και τις διαδικασίες που ακολουθούν οι εισπρακτικές εταιρείες για την είσπραξη οφειλών, από τη δικαστηριακή πρακτική αλλά και από το Συνήγορο του Καταναλωτή διαπιστώθηκε ότι δρουν εντελώς παράνομα και αντιδεοντολογικά.
1. Οι επιχειρηματικές απαιτήσεις των προμηθευτών (και κυρίως των Τραπεζών) έναντι των οφειλετών τους, απλώς ανατίθενται, μέσω συμβάσεων έργου, στις εισπρακτικές εταιρείες έναντι αντιτίμου που ισούται με κάποιο ποσοστό επί του εισπραττόμενου ποσού. Η εργασιακή αυτή σχέση που συνδέει τους προμηθευτές με τις εταιρείες είσπραξης είναι παντελώς ξένη, προς τις, καθ’ όλα, νόμιμες συμβάσεις πρακτορείας επιχειρηματικών απαιτήσεων (factoring).
2. Οι συμβάσεις έργου, με τις οποίες αρμοδιότητες είσπραξης οφειλών εκχωρούνται σε ιδιωτικές-εμπορικές εταιρείες, διασπούν τον δεσμό εμπιστοσύνης που δημιουργείται ανάμεσα στον καταναλωτή και τη συμβαλλόμενη επιχείρηση. Θίγεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η αμοιβαία καλή πίστη και τα χρηστά συναλλακτικά ήθη, που αποτελούν θεμέλιο λίθο της αρμονικής λειτουργίας της αγοράς.
3. Οι εφαρμοζόμενες από αυτές τις εταιρείες μέθοδοι είσπραξης στοιχειοθετούν παράβαση των αρχών της ευπρέπειας και του σεβασμού της προσωπικότητας του οφειλέτη. Μεταξύ αυτών των μεθόδων περιλαμβάνεται η άσκηση διαρκούς ψυχολογικής πίεσης όχι μόνο κατά του οφειλέτη ατομικά, αλλά και η διεύρυνση της πίεσης και στους οικείους του οφειλέτη. Συνήθης είναι, από αυτήν την άποψη, η τακτική της όχλησης του οφειλέτη στον κοινωνικό ή επαγγελματικό του χώρο, προκειμένου η δημοσιοποίηση της οφειλής του εν μέσω φίλων, γνωστών και συναδέλφων να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης και χειραγώγησης της συμπεριφοράς του.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, έχει καταγγελθεί από πολίτες μέχρι και η εκτόξευση απειλών από υπαλλήλους εισπρακτικών εταιρειών, όπως είναι η έκδοση δυσμενών στοιχείων μέσω του συστήματος “Τειρεσίας” με μελλοντικό αποκλεισμό των οφειλετών από πρόσβαση σε δανειακές υπηρεσίες, προκειμένου να ολοκληρώσουν το έργο που τους έχει ανατεθεί από τους προϊσταμένους τους.
4. Συνήθως, οι υπάλληλοι των εισπρακτικών προχωρούν σε τηλεφωνικές οχλήσεις σε όλως ακατάλληλες ώρες κοινής ησυχίας των καταναλωτών χωρίς να δηλώνουν την πραγματική επαγγελματική τους ταυτότητα, αλλά υποδυόμενοι υπαλλήλους τραπεζών ή δικηγορικών γραφείων αρνούμενοι μάλιστα να δώσουν τα στοιχεία τους επικαλούμενοι και το απόρρητο των …προσωπικών δεδομένων τους!.
5. Ορισμένες φορές, οι εισπρακτικές εταιρείες πιέζουν για είσπραξη χρεών ακόμα και σε περιπτώσεις παράνομων ή απλώς εσφαλμένων και καταχρηστικών ρητρών.
Οι υπηρεσίες των εισπρακτικών εταιρειών είναι κατά κύριο λόγο οι εξής:
- Τηλεφωνική και γραπτή επικοινωνία σε οφειλέτες με σκοπό την ταχύτερη δυνατή τακτοποίηση της ληξιπρόθεσμης οφειλής τους.
- Είσπραξη της οφειλής του πελάτη-οφειλέτη.
- Ενέργειες για τον εντοπισμό πελατών με τους οποίους η επικοινωνία είναι αδύνατη, μέσω διαφόρων δικτύων πληροφοριών.
- Έκδοση και τήρηση reports σε μορφή και συχνότητα ανάλογες με τις ανάγκες του πελάτη.
-Τραπεζική υποστήριξη.
Γνώστες προσωπικών δεδομένων χωρίς έννομο συμφέρον
Οι εισπρακτικές εταιρείες γίνονται λήπτες προσωπικών δεδομένων των οφειλετών δίχως να έχουν έννομο συμφέρον, από τη στιγμή που στοιχεία κρίσιμα για την κοινωνικοοικονομική ζωή των οφειλετών έρχονται σε γνώση προσώπων που δεν φέρουν ιδιότητα δημόσιου λειτουργού, ο οποίος βαρύνεται με καθήκον εχεμύθειας, ούτε συνδέονται με τη δανείστρια επιχείρηση με σχέση εξαρτημένης εργασίας ή κάποιου είδους αντιπροσώπευσης.“Θεωρούμε ότι όλοι οι δανειστές και βεβαίως οι τράπεζες έχουν δικαίωμα να αναθέτουν την είσπραξη απαιτήσεων μόνο σε δικηγόρους και όχι σε εμπορικές εταιρείες. Ούτε αυτές δικαιούνται να μεσολαβούν, ώστε η υπόθεση να ανατίθεται σε δικηγόρο και δικαστικό επιμελητή της δικής τους επιλογής (και όχι του δανειστή εντολέα), διότι οι δικηγόροι και οι δικαστικοί επιμελητές δεν είναι εμπορεύματα αλλά δημόσιοι λειτουργοί και δεν υπακούουν στους κανόνες της οικονομικής προσφοράς και ζήτησης αλλά στο σύνταγμα, στους νόμους και στη συνείδησή τους”, αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο ΔΣΑ.
Λίστα με εισπρακτικές εταιρίες θα βρείτε εδώ (Pdf)
ΜΗΝ ΥΠΟΧΩΡΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΣΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΚΛΕΙΝΕΤΕ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΣΑΣ ΟΤΑΝ ΣΑΣ ΕΝΟΧΛΟΥΝ!
ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΕΠΙΔΙΚΑΖΟΥΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΒΛΑΒΗ ΠΟΥ ΤΥΧΟΝ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΞΕΝΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ!!
ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΔΡΑΣΗ
Στις εισπρακτικές εταιρείες καταφεύγουν οι προμηθευτές -κυρίως τράπεζες, αλλά και εμπορικά καταστήματα, εταιρείες τηλεπικοινωνιών κτλ.- για την είσπραξη οφειλόμενων χρηματικών ποσών σε περιπτώσεις καθυστέρησης πληρωμής δανείων, πιστωτικών καρτών, συναλλαγματικών επιταγών κτλ.
Οι επιχειρήσεις είσπραξης χρεών δεν είναι δικηγορικές, αλλά κατ’ ουσία κερδοσκοπικές, εμπορικές εταιρείες, και οι μέθοδοι είσπραξης και εκτέλεσης που ακολουθούν ξεφεύγουν από τα όρια της νομιμότητας.Ειδικότερα, η εκ μέρους των εταιρειών αυτών ανάληψη ενεργειών είσπραξης απαιτήσεων και αναγκαστικής εκτέλεσης, καθώς και η αόριστη προσαύξηση των οφειλών με “έξοδα είσπραξης”, τα οποία εισπράττονται από αυτές απευθείας από τους πελάτες, ενώ η συμβατική τους σχέση υπάρχει μόνο με τους προμηθευτές, είναι παράνομη.Παράλληλα, η είσπραξη απαιτήσεων από τέτοιες εταιρείες συνιστά αντιποίηση του δικηγορικού λειτουργήματος και θίγει τις θεσμοθετημένες από την πολιτεία και τους νόμους αποκλειστικές αρμοδιότητες δικηγόρων και δικαστικών επιμελητών.
ΠΩΣ ΔΡΟΥΝ ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ
Σε ό,τι αφορά τις μεθόδους και τις διαδικασίες που ακολουθούν οι εισπρακτικές εταιρείες για την είσπραξη οφειλών, από τη δικαστηριακή πρακτική αλλά και από το Συνήγορο του Καταναλωτή διαπιστώθηκε ότι δρουν εντελώς παράνομα και αντιδεοντολογικά.
1. Οι επιχειρηματικές απαιτήσεις των προμηθευτών (και κυρίως των Τραπεζών) έναντι των οφειλετών τους, απλώς ανατίθενται, μέσω συμβάσεων έργου, στις εισπρακτικές εταιρείες έναντι αντιτίμου που ισούται με κάποιο ποσοστό επί του εισπραττόμενου ποσού. Η εργασιακή αυτή σχέση που συνδέει τους προμηθευτές με τις εταιρείες είσπραξης είναι παντελώς ξένη, προς τις, καθ’ όλα, νόμιμες συμβάσεις πρακτορείας επιχειρηματικών απαιτήσεων (factoring).
2. Οι συμβάσεις έργου, με τις οποίες αρμοδιότητες είσπραξης οφειλών εκχωρούνται σε ιδιωτικές-εμπορικές εταιρείες, διασπούν τον δεσμό εμπιστοσύνης που δημιουργείται ανάμεσα στον καταναλωτή και τη συμβαλλόμενη επιχείρηση. Θίγεται, κατ’ αυτόν τον τρόπο, η αμοιβαία καλή πίστη και τα χρηστά συναλλακτικά ήθη, που αποτελούν θεμέλιο λίθο της αρμονικής λειτουργίας της αγοράς.
3. Οι εφαρμοζόμενες από αυτές τις εταιρείες μέθοδοι είσπραξης στοιχειοθετούν παράβαση των αρχών της ευπρέπειας και του σεβασμού της προσωπικότητας του οφειλέτη. Μεταξύ αυτών των μεθόδων περιλαμβάνεται η άσκηση διαρκούς ψυχολογικής πίεσης όχι μόνο κατά του οφειλέτη ατομικά, αλλά και η διεύρυνση της πίεσης και στους οικείους του οφειλέτη. Συνήθης είναι, από αυτήν την άποψη, η τακτική της όχλησης του οφειλέτη στον κοινωνικό ή επαγγελματικό του χώρο, προκειμένου η δημοσιοποίηση της οφειλής του εν μέσω φίλων, γνωστών και συναδέλφων να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης και χειραγώγησης της συμπεριφοράς του.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, έχει καταγγελθεί από πολίτες μέχρι και η εκτόξευση απειλών από υπαλλήλους εισπρακτικών εταιρειών, όπως είναι η έκδοση δυσμενών στοιχείων μέσω του συστήματος “Τειρεσίας” με μελλοντικό αποκλεισμό των οφειλετών από πρόσβαση σε δανειακές υπηρεσίες, προκειμένου να ολοκληρώσουν το έργο που τους έχει ανατεθεί από τους προϊσταμένους τους.
4. Συνήθως, οι υπάλληλοι των εισπρακτικών προχωρούν σε τηλεφωνικές οχλήσεις σε όλως ακατάλληλες ώρες κοινής ησυχίας των καταναλωτών χωρίς να δηλώνουν την πραγματική επαγγελματική τους ταυτότητα, αλλά υποδυόμενοι υπαλλήλους τραπεζών ή δικηγορικών γραφείων αρνούμενοι μάλιστα να δώσουν τα στοιχεία τους επικαλούμενοι και το απόρρητο των …προσωπικών δεδομένων τους!.
5. Ορισμένες φορές, οι εισπρακτικές εταιρείες πιέζουν για είσπραξη χρεών ακόμα και σε περιπτώσεις παράνομων ή απλώς εσφαλμένων και καταχρηστικών ρητρών.
Οι υπηρεσίες των εισπρακτικών εταιρειών είναι κατά κύριο λόγο οι εξής:
- Τηλεφωνική και γραπτή επικοινωνία σε οφειλέτες με σκοπό την ταχύτερη δυνατή τακτοποίηση της ληξιπρόθεσμης οφειλής τους.
- Είσπραξη της οφειλής του πελάτη-οφειλέτη.
- Ενέργειες για τον εντοπισμό πελατών με τους οποίους η επικοινωνία είναι αδύνατη, μέσω διαφόρων δικτύων πληροφοριών.
- Έκδοση και τήρηση reports σε μορφή και συχνότητα ανάλογες με τις ανάγκες του πελάτη.
-Τραπεζική υποστήριξη.
Γνώστες προσωπικών δεδομένων χωρίς έννομο συμφέρον
Οι εισπρακτικές εταιρείες γίνονται λήπτες προσωπικών δεδομένων των οφειλετών δίχως να έχουν έννομο συμφέρον, από τη στιγμή που στοιχεία κρίσιμα για την κοινωνικοοικονομική ζωή των οφειλετών έρχονται σε γνώση προσώπων που δεν φέρουν ιδιότητα δημόσιου λειτουργού, ο οποίος βαρύνεται με καθήκον εχεμύθειας, ούτε συνδέονται με τη δανείστρια επιχείρηση με σχέση εξαρτημένης εργασίας ή κάποιου είδους αντιπροσώπευσης.“Θεωρούμε ότι όλοι οι δανειστές και βεβαίως οι τράπεζες έχουν δικαίωμα να αναθέτουν την είσπραξη απαιτήσεων μόνο σε δικηγόρους και όχι σε εμπορικές εταιρείες. Ούτε αυτές δικαιούνται να μεσολαβούν, ώστε η υπόθεση να ανατίθεται σε δικηγόρο και δικαστικό επιμελητή της δικής τους επιλογής (και όχι του δανειστή εντολέα), διότι οι δικηγόροι και οι δικαστικοί επιμελητές δεν είναι εμπορεύματα αλλά δημόσιοι λειτουργοί και δεν υπακούουν στους κανόνες της οικονομικής προσφοράς και ζήτησης αλλά στο σύνταγμα, στους νόμους και στη συνείδησή τους”, αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο ΔΣΑ.
