Του Θύμιου Παπανικολάου
Αυτές οι «νέες θεωρίες» περί «υπερπολιτικών», «υπέρ-κομματικών» και «ακηδεμόνευτων» κινημάτων δεν είναι καθόλου νέες. Αποτελούν τη φάρσα του κλασσικού σοσιαλδημοκρατικού θεωρήματος: «Το κίνημα για το κίνημα». Δηλαδή την αναπαραγωγή αυτού του «θεωρήματος» στη «νέα εποχή», στη νεοταξική του παραλλαγή… Το κλασσικό αυτό «αξίωμα» («το κίνημα για το κίνημα») αποτέλεσε το όχημα ενσωμάτωσης της παραδοσιακής «αριστεράς» στον καπιταλισμό.
Επακόλουθο αυτής της ενσωμάτωσης ήταν: Η σοσιαλδημοκρατία, συνακόλουθα και η σοσιαλδημοκρατικοποίηση των σταλινικών κομμάτων, να αποτελέσουν την πρωτοπορία της παγκοσμιοποίησης και τον προνομιούχο «συντελεστή» προώθησης του «διεθνισμού» του χρήματος και των μηχανισμών της Νέας Τάξης.
Σήμερα το κλασσικό αυτό «θεώρημα» της ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗΣ της επαναστατικής θεωρίας για τα κινήματα («το κίνημα για το κίνημα») προσαρμόζεται στις απαιτήσεις του υπερεθνικού καπιταλισμού, στις απαιτήσεις της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης, ΚΑΙ εμφανίζεται με τις παραλλαγές του «ανεξάρτητου», «αυθόρμητου», «ακομμάτιστου», «ανοργάνωτου» και «ακηδεμόνευτου» κινήματος.
Η τραγωδία της σοσιαλδημοκρατικής προδοσίας του εργατικού και λαϊκού κινήματος εμφανίζεται, σήμερα, με τη φάρσα της «αυθόρμητης» λαϊκής αγανάκτησης, της «ακηδεμόνευτης», ΕΞΩ και ΥΠΕΡΑΝΩ πολιτικών και οργανωτικών σκοπών, στρατηγικών και τακτικών…
Ιστορική παρέκβαση
Διαβάζουμε στη Ρόζα Λούξεμπουργκ, στο «Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση»:
«Ο ίδιος ο Μπερνστάιν διατύπωσε με τον πιο χαρακτηριστικό και σαφή τρόπο τις γνώμες του γράφοντας: «Ο τελικός σκοπός, όποιος κι αν είναι, δεν έχει καμιά σημασία, το ΠΑΝ είναι το κίνημα»
Αλλά ο τελικός σκοπός του σοσιαλισμού είναι το μοναδικό αποφασιστικό χαρακτηριστικό, που διακρίνει το σοσιαλιστικό κίνημα από την αστική δημοκρατία και τον αστικό ριζοσπαστισμό και που μεταβάλλει το όλο εργατικό κίνημα από μια μάταιη προσπάθεια μπαλώματος του καπιταλιστικού καθεστώτος για τη ΔΙΑΣΩΣΗ του, σε μια ταξική πάλη εναντίον αυτού του καθεστώτος, για την κατάργησή του…»
Και καταλήγει η Ρόζα:
«Έτσι ο Μπερνστάιν αρχίζει από το Α και φτάνει λογικά και με συνέπεια ως το Ω. Άρχισε από την εγκατάλειψη του τελικού σκοπού προς χάριν του κινήματος. Αλλά επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να υπάρξει σοσιαλιστικό κίνημα χωρίς το σοσιαλιστικό τελικό σκοπό, ο Μπερνστάιν καταλήγει αναγκαστικά και στην εγκατάλειψη του κινήματος».
Γίνεται σαφές, από τους μεγάλους Επαναστάτες και θεωρητικούς των κινημάτων, τούτο: Δεν μπορεί ΠΟΤΕ να υπάρξει ΚΙΝΗΜΑ χωρίς τελικό σκοπό, χωρίς να ΚΗΔΕΜΟΝΕΥΕΤΑΙ από τον τελικό σκοπό, δηλαδή ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ…
Αν οποιοδήποτε λαϊκό κίνημα δεν έχει και δεν τείνει να διαμορφώσει τα ΔΙΚΑ του ΠΟΛΙΤΙΚΑ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ όργανα κηδεμονίας, τότε η «κηδεμονία» θα έρθει από τις δυνάμεις του καθεστώτος και τα μεταμφιεσμένα όργανα του καθεστώτος.
Αυτά τα ζητήματα έχουν αναλυθεί διεξοδικότατα από τους μεγάλους ηγέτες των κινημάτων: Ιδιαίτερα από τον Λένιν και τον Τρότσκι…
Θα τους παρακάμψουμε για να μη θεωρηθούμε «μπολσεβίκοι», μια και ο Λαφαζάνης μιλάει για «νέο μπολσεβικισμό» (αλήθεια τι είδους σόφισμα είναι πάλι αυτό) και θα επικαλεστούμε τον Γκράμσι (κάποτε ήταν ο αγαπημένος των τωρινών «αριστερών» που φωνασκούν, δολίως, για το «ακηδεμόνευτο» της λαϊκής αγανάκτησης, ενώ αποτελούν τους ιδεολογικούς και πολιτικούς «μπάτσους» της καθεστωτικής κηδεμονίας.
Αντιγράφουμε από ένα μικρό κείμενο του Γκράμσι, με τίτλο: «Η κίνηση και ο σκοπός»:
«Είναι δυνατό να διατηρηθεί ζωντανή και ικανή μια κίνηση χωρίς την προοπτική των άμεσων και έμμεσων σκοπών;
Ο ισχυρισμός του Μπερνστάιν σύμφωνα με τον οποίο η κίνηση είναι το παν και ο σκοπός τίποτα, κάτω από την πρόσοψη μιας «ορθόδοξης» ερμηνείας της διαλεκτικής, γεννά μια μηχανιστική αντίληψη της ζωής και της ιστορικής κίνησης: Οι ανθρώπινες δυνάμεις θεωρούνται σαν ΠΑΘΗΤΙΚΕΣ και όχι ΣΥΝΕΙΔΗΤΕΣ, σαν ένα στοιχείο όχι διαφορετικό από τα υλικά πράγματα, και η χυδαία αντίληψη της εξέλιξης με τη νατουραλιστική έννοια, υποκαθιστά την αντίληψη της εξέλιξης και της ανάπτυξης…»
Και καταλήγει ο Γκράμσι:
«Χωρίς την προοπτική των συγκεκριμένων σκοπών δεν μπορεί να υπάρξει καθόλου κίνηση»!!!
Και οι «συγκεκριμένοι σκοποί» είναι Πολιτική και Οργάνωση, είναι ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ…
Επανερχόμαστε στα τωρινά
Βλέπουμε, συνεπώς, ότι αυτές οι «νέες θεωρίες» περί του «ακηδεμόνευτου» είναι παμπάλαιες, από την αυγή των εργατικών και λαϊκών κινημάτων.
Οι παραλλαγές, οι μεταμφιέσεις και τα ψευδώνυμα έχουν αλλάξει σήμερα.
Το «παλιό» το πλασάρουν σαν «νέο» οι μηχανισμοί του καθεστώτος, ιδιαίτερα τα ΜΜΕ. Και είναι οι ίδιοι γνωστοί «πράκτορες» του καθεστώτος που αποτελούν τις ιδεολογικές και πολιτικές αιχμές: τα σοσιαλδημοκρατικά κατακάθια και τα επιδοτούμενα «αριστερά» Μαντεία…
Γι αυτό ο Τσίπρας και οι Συριζαίοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή και προβάλλονται αφηνιασμένα από τα κανάλια των «νταβάδων» που «αγωνίζονται» και αυτά «φιλότιμα» εναντίον του καθεστώτος(!), της σήψης των κομμάτων, των συνδικάτων και ΕΝΑΝΤΙΟΝ κάθε εθνικής, κοινωνικής και πολιτικής συλλογικότητας.
ΟΛΟΙ αυτοί θέλουν το κίνημα της λαϊκής αγανάκτησης «ακηδεμόνευτο», «σκόρπιο» στις πλατείες, ακριβώς γιατί έτσι το κηδεμονεύουν «ακηδεμόνευτα»…
Γι αυτό δηλώνουν «αγανακτισμένοι» και, οι προσφάτως, «ανανήψαντες» ακαδημαϊκοί, ιδιαίτερα αυτοί της πολυπολιτισμικής ισοπέδωσης και του εθνομηδενισμού. Κατεβαίνουν και στις πλατείες για να δώσουν το ηχηρό τους παρόν, σε διαρκή επαγρύπνηση, μη τυχόν και «φυτρώσουν» τίποτα «αμαρτωλά» έμβρυα κηδεμονίας…
Γι αυτό κατεβαίνουν και πολλοί συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ για να στηρίξουν τον αγώνα εναντίον, ΓΕΝΙΚΑ, των κομμάτων και των συνδικάτων!!!!
Πολλά στελέχη των κομμάτων (με προεξέχοντα αυτά των ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ), της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όλα «αγανακτισμένα», κατεβαίνουν για να στηρίξουν την «ακηδεμόνευτη», από τα κόμματα και τα συνδικάτα, λαϊκή αγανάκτηση…
Τέλος «σημαδιακό» είναι και τούτο: ο «αγανακτισμένος» οικονομολόγος Βαρουφάκης κατέβηκε και αυτός στην πλατεία («Νιου Γιορκ Τάιμς»).
Βεβαίως πριν κατέβει στην «πλατεία» να εξηγήσει πώς θα γίνει ανθρώπινο το Μνημόνιο, είχε παρουσιάσει την πρότασή του στον ίδιο τον πρωθυπουργό (ως σύμβουλός του), αλλά αντιστάθηκε ο Παπακωνσταντίνου κι έτσι η πρόταση έμεινε στα χαρτιά!!!
Τα «Νέα» επίσης μας πληροφορούν ότι μία νέα ελπίδα έχει εμφανιστεί: Η κυρία Ωρελί Τρουβέ, του γνωστού κινήματος ATTAC, μέλη του οποίου μετέχουν ως αγανακτισμένοι και στη δική μας πλατεία.
Προσέξτε: Η κυρία αυτή θέλει να αναλάβει το ΔΝΤ ώστε αυτό να μην είναι στα χέρια του «καζινο-καπιταλισμού» (που λέει κι ο Λαφαζάνης…), αλλά να δουλεύει για τον κανονικό καπιταλισμό!!!!!!
Ο σοσιαλδημοκρατικός «εκσυγχρονισμός» εμπλούτισε και χρωμάτισε με νέα χρώματα του παλιό «αξίωμα» του Μπερνστάιν: «Ο τελικός σκοπός, όποιος κι αν είναι, δεν έχει καμιά σημασία, το ΠΑΝ είναι το κίνημα». Δηλαδή η αγανάκτηση χωρίς σκοπό, χωρίς Πολιτική και Οργάνωση…
ΠΗΓΗ:
