Το ψήφισμα της «Λαϊκής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος» αναφέρει: Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: κυβερνήσεις, τρόικα, τράπεζες, μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας. Άμεση δημοκρατία τώρα! Ισότητα-Δικαιοσύνη-Αξιοπρέπεια.
Αν δεχτούμε ότι το ψήφισμα εκφράζει τον κόσμο που με αξιοθαύμαστο, πράγματι, αυθορμητισμό συγκεντρώθηκε στις πλατείες, τότε ο κόσμος αυτός δεν ζητάει πια πολιτική, αλλά πολιτειακή αλλαγή.
Απαιτεί «άμεση δημοκρατία», δηλαδή κατάργηση του...
συστήματος κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης. Αφού πρώτα «φύγουν» γενικώς «οι κυβερνήσεις, οι τράπεζες και τα μνημόνια» (δείτε πώς η κατάχρηση του πληθυντικού επιμερίζει την ευθύνη σε φαντασιακά επίπεδα, σε ασφαλή απόσταση από την ατομική ευθύνη του πολίτη). Η δε κατάληξη «ισότητα, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια», με την οποία ουδείς προφανώς διαφωνεί, θα μπορούσε να έχει αλιευθεί από τα πρακτικά της Βουλής των Εφήβων.
Είναι βέβαια όμορφο να βλέπεις τον κόσμο, που σπρώχνεται όλη μέρα στους δρόμους, να κουβεντιάζει σαν νυχτώσει, οκλαδόν στην άσφαλτο. Ποιος αμφισβητεί ότι χιλιάδες συμπολίτες μας προσέρχονται άδολα, για να δραπετεύσουν από την τρομοκρατία των βραδινών δελτίων, αναζητώντας ανθρώπινες απαντήσεις στα αδιέξοδα που μας περιβάλλουν; Σίγουρα ορισμένοι έχουν και διάθεση αυτοκριτικής ως Έλληνες πολίτες. Ενώ πολλοί δείχνουν έτοιμοι να τα αμφισβητήσουν όλα, αφού νιώθουν ότι πια δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Υπάρχουν όμως άλλοι τόσοι τουλάχιστον που κατεβαίνουν στις πλατείες διότι ήταν ευχαριστημένοι με την Ελλάδα προ της κρίσης και δεν επιθυμούν να αλλάξει τίποτα! Έτσι, η κοινή συνισταμένη για το ετερόκλητο πλήθος εντοπίζεται σε ανώδυνες μούντζες προς τη μεριά της βουλής, σε σποραδικά ξεσπάσματα της πρώτης στροφής του εθνικού ύμνου και στα «ου» ενάντια στο μνημόνιο – το οποίο ουδείς έχει διαβάσει και ουδείς γνωρίζει αν εφαρμόζεται ορθά.
Στα «πρακτικά» των συνελεύσεων που δημοσιεύονται στο διαδίκτυο διαβάζουμε ευχολόγια συμπολιτών μας, στο πνεύμα του ψηφίσματος: «Να καταρρεύσει το πλουτοκρατικό σύστημα της Πολιτικής, να το ανατρέψουμε με επαναστατικές κινήσεις», «Να πάει στο διάολο το χρέος που μας φόρτωσαν», «Ας ασκήσουμε το δικαίωμα στην ανυπακοή. Να φτιάξουμε Ιστορία από την αρχή». Φοβάμαι ότι πουθενά δεν διακρίνουμε προτάσεις συγκεκριμένες, πρακτικές, ακόμα και σε απλά ζητήματα – όπως, για παράδειγμα, «να μαζέψουμε τα σκουπίδια μας φεύγοντας»
(όποτε φύγουμε).
Μπορεί να ζηλεύω την ανεμελιά των συγκεντρώσεων. Μάλλον θα μου έκανε κι εμένα καλό να χαθώ μέσα στο πλήθος ένα καλοκαιρινό βραδάκι. Να τσουγκρίσω το αλουμινένιο κουτάκι της μπίρας μου από το περίπτερο με μια νόστιμη χίπστερ που ροβόλησε καβάλα στο σπαστό ποδηλατάκι της. Ακόμα περισσότερο, όμως, θα ήθελα να κατέβω σε μια συγκέντρωση όχι των αγανακτισμένων με την κρίση, αλλά εκείνων που θέλουν να εκμεταλλευτούμε την κρίση δημιουργικά. Μαζί με συμπολίτες που δεν έκλεισαν ποτέ κανένα δρόμο ούτε εκβίασαν την κοινωνία για κάποιο «κεκτημένο», ίσως επειδή ήταν απασχολημένοι με το να πληρώνουν φόρους ή να αναζητούν μια νόμιμη θέση πάρκινγκ. Και που τώρα βλέπουν την ευκαιρία να ακουστεί η φωνή της λογικής πάνω από τα τετριμμένα επαναστατικά συνθήματα, απαιτώντας μεταρρυθμίσεις που εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες.
Τότε, βέβαια, θα έτρεχα στο Σύνταγμα. Και θα τολμούσα να συνεισφέρω στη «λαϊκή συνέλευση» τα ίδια που γράφω και σε αυτήν εδώ τη σελίδα από πριν τις εκλογές που ανέδειξαν τον Καραμανλή («Ψηφίζω Ακραίο Κέντρο!», Φεβρουάριος 2004): «Αποκρατικοποιήσεις, χαμηλότερη φορολογία, ξένες επενδύσεις, μη κρατικά πανεπιστήμια; Εννοείται! Διαχωρισμός σκληρών-ελαφρών ναρκωτικών, πολιτικός γάμος μεταξύ gay, διαζύγιο κράτους-εκκλησίας; Όλα αυτά έπρεπε ήδη να έχουν γίνει». Το κείμενο μιλούσε ακόμα για ανέγερση τζαμιού, κατάργηση μαθητικών παρελάσεων, απαγόρευση διαδηλώσεων εκατό ατόμων που κλείνουν τους δρόμους… Για μέτρα ενσωμάτωσης των μεταναστών, για την καύση των νεκρών, την κατεδάφιση αυθαιρέτων και βέβαια για απολύσεις στο Δημόσιο. Ιδέες και αλλαγές που είναι πια επείγον να γίνουν όχι επειδή μας τις επιβάλλουν ζηλόφθονοι «ξένοι» που θέλουν να μας εκδικηθούν, αλλά διότι το απαιτεί η κοινή λογική.
Διαβάζοντας την καταγγελτική ρητορεία της «plateiocracy»*, ονειρεύομαι να περάσουμε στη δημιουργική δράση κάποιων plateistas. Και όπως οι atenistas δρουν φυτεύοντας, παραδείγματος χάριν, άδεια οικόπεδα σε υποβαθμισμένες γειτονιές, οι plateistas να επιλέξουν έναν αντίστοιχο, ακηδεμόνευτο πολιτικά ακτιβισμό.
Φανταστείτε τους plateistas να διαδηλώνουν έξω από πολεοδομικά γραφεία, διαμαρτυρόμενοι για αυθαιρεσίες. Έξω από το υπουργείο Παιδείας ζητώντας να απολυθούν ρασοφόροι δημόσιοι υπάλληλοι ή έξω από το υπουργείο Μεταφορών με αίτημα να παταχθεί (πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό, αλήθεια;) το λάδωμα στις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης. Μάλλον αυτή θα ήταν η «επανάσταση του αυτονόητου» που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός, αλλά δεν την εφαρμόζει, αφού είναι δέσμιος του κομματικού κράτους που συνδημιούργησε: Να ξεσηκωθούν εκείνοι που 30 χρόνια κάνουν το κορόιδο απέναντι στο κομματοσυνδικαλιστικό σύστημα της Μεταπολίτευσης.
*(αν μπορώ να παραφράσω τον τίτλο ντοκιμαντέρ που μονοπώλησε κατ’ αναλογία
την επικαιρότητα πριν από λίγους μήνες).
