Η σημερινή κρίση δεν είναι γενικώς και αορίστως πολιτική. Είναι «κομματική». Διότι τα μεγάλα κόμματα διόγκωσαν και συντήρησαν το υπερτροφικό κράτος που μας οδήγησε ένα βήμα πριν την χρεοκοπία. Τούτο συνέβη λόγω της δομής και της νοοτροπίας τους. Δίπλα στην πολιτική ουσία όμως υπάρχει και η αμείλικτη στατιστική. Πρόσφατη είναι άλλωστε η συνταρακτική μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος που παρουσίασε η εφημερίδα Ημερησία.
Σύμφωνα με αυτήν: Τη δεκαετία του 2000 χάθηκαν 130 δις. από την υπερδιόγκωση του δημοσίου τομέα, συν βεβαίως την αδυναμία είσπραξης φόρων. Περισσότερο από την αποτυχία στο φορολογικό πεδίο, επέδρασε όμως –όπως δείχνουν τα σχετικά στοιχεία- η υπερδιόγκωση του κράτους. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα εκτινάχθηκαν. Οι μισθοί τους διπλασιασθήκαν. Υπερπρονομιούχοι υπήρξαν οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ. Χρονιές κραιπάλης αποδείχθηκαν –αν προσέξει κανείς τα σχετικά στοιχεία- το εκλογικό 2004 και το προεκλογικό 2008. Τούτο αποτελεί τον καθρέπτη για το πώς επέδρασαν στην οικονομία τα κόμματα.
Γι’ αυτό όλα τα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόσθηκαν από το 1985, ανατρέπονταν με... εξαχρειωτικές σπατάλες στοχευμένες στο δημόσιο τομέα, ενόψει εκλογών. Άρα η καταστροφική κούρσα των ελλειμμάτων συνεχίζονταν χωρίς το αναγκαίο «φρένο». Φτάσαμε λοιπόν σήμερα σε μια αναπόφευκτη (και άδικη) υπερφορολόγηση. Ενώ έγιναν μονόδρομος οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, που θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουμε υλοποιήσει. Μήπως όμως δεν έγιναν ιδιωτικοποιήσεις διότι δεν ήταν έτοιμη η κοινή γνώμη γι’ αυτές;
Όμως από το 1986, μετά τον καταστροφικό κρατισμό του 1981-1985, η κοινή γνώμη ζητούσε επίμονα την συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Με διαρκώς αυξανόμενα ποσοστά. Που σήμερα πλέον βρίσκονται στα ύψη. Ταυτόχρονα, μετά το 1985, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προειδοποιούσαν για τις βλαβερές συνέπειες του κρατισμού. Οι ίδιοι όμως, στην πράξη έκαναν ελάχιστα. Γιατί;
Ένοχη ήταν μια συγκεκριμένη νοοτροπία που διαπότισε τα δυο κόμματα εξουσίας. Βουλευτές, κομματάρχες, και (κομματικοί) συνδικαλιστές προασπίζονταν μετά μανίας τον κρατισμό. «Εξυπηρετούσαν». Εξουσίαζαν. Διεκδικούσαν ψήφους και επιρροή. Διότι στο δημόσιο τομέα βρίσκονταν οι πιο οργανωμένες ομάδες της κοινωνίας. Ποιος αρχηγός προσπάθησε να αλλάξει τη νοοτροπία αυτή του κόμματος του; Ουδείς!
Ευτυχώς σήμερα τα περιθώρια «κομματικού κρατισμού», έχουν de facto συρρικνωθεί. Το απίστευτο είναι πως όποιος ηγέτης τολμούσε να συγκρουσθεί με τον κρατισμό, θα κέρδιζε σε αποδοχή στην κοινωνία. Όμως τούτο θα σήμαινε μετωπική σύγκρουση όχι μόνο με τους συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα, αλλά και με το ίδιο το κόμμα του. Έτσι τα περί «αλλαγής», «εκσυγχρονισμού», «επανίδρυσης του κράτους», έμειναν λόγια του αέρα.
Όμως με αναλλοίωτα κόμματα, μπορούν να γίνουν τώρα οι αναγκαίες τομές για να σωθεί η χώρα; Το κυβερνών κόμμα, μπορεί ίσως να αλλάξει, γιατί του έχει επιβληθεί η ευθύνη της σωτηρίας του τόπου. Αντίθετα, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι πιο λαϊκιστική παρά ποτέ. Και ο λαϊκισμός είναι αλληλένδετος με τον κρατισμό. Άρα, όσα κόμματα δεν «βάζουν πλάτη» συμμετέχοντας με ευθύνη στην προσπάθεια σωτηρίας της Ελλάδας, θα παραμείνουν αμιγώς πελατειακά-κρατικιστικά.
Και η χώρα; Η τύχη της θα εξαρτηθεί από τα κόμματα εκείνα που θέλουν να αλλάξουν. Για να θελήσουν και να μπορέσουν να αλλάξουν το υπερτροφικό κράτος.
Σύμφωνα με αυτήν: Τη δεκαετία του 2000 χάθηκαν 130 δις. από την υπερδιόγκωση του δημοσίου τομέα, συν βεβαίως την αδυναμία είσπραξης φόρων. Περισσότερο από την αποτυχία στο φορολογικό πεδίο, επέδρασε όμως –όπως δείχνουν τα σχετικά στοιχεία- η υπερδιόγκωση του κράτους. Οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα εκτινάχθηκαν. Οι μισθοί τους διπλασιασθήκαν. Υπερπρονομιούχοι υπήρξαν οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ. Χρονιές κραιπάλης αποδείχθηκαν –αν προσέξει κανείς τα σχετικά στοιχεία- το εκλογικό 2004 και το προεκλογικό 2008. Τούτο αποτελεί τον καθρέπτη για το πώς επέδρασαν στην οικονομία τα κόμματα.
Γι’ αυτό όλα τα προγράμματα λιτότητας που εφαρμόσθηκαν από το 1985, ανατρέπονταν με... εξαχρειωτικές σπατάλες στοχευμένες στο δημόσιο τομέα, ενόψει εκλογών. Άρα η καταστροφική κούρσα των ελλειμμάτων συνεχίζονταν χωρίς το αναγκαίο «φρένο». Φτάσαμε λοιπόν σήμερα σε μια αναπόφευκτη (και άδικη) υπερφορολόγηση. Ενώ έγιναν μονόδρομος οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, που θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουμε υλοποιήσει. Μήπως όμως δεν έγιναν ιδιωτικοποιήσεις διότι δεν ήταν έτοιμη η κοινή γνώμη γι’ αυτές;
Όμως από το 1986, μετά τον καταστροφικό κρατισμό του 1981-1985, η κοινή γνώμη ζητούσε επίμονα την συρρίκνωση του δημόσιου τομέα. Με διαρκώς αυξανόμενα ποσοστά. Που σήμερα πλέον βρίσκονται στα ύψη. Ταυτόχρονα, μετά το 1985, όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ προειδοποιούσαν για τις βλαβερές συνέπειες του κρατισμού. Οι ίδιοι όμως, στην πράξη έκαναν ελάχιστα. Γιατί;
Ένοχη ήταν μια συγκεκριμένη νοοτροπία που διαπότισε τα δυο κόμματα εξουσίας. Βουλευτές, κομματάρχες, και (κομματικοί) συνδικαλιστές προασπίζονταν μετά μανίας τον κρατισμό. «Εξυπηρετούσαν». Εξουσίαζαν. Διεκδικούσαν ψήφους και επιρροή. Διότι στο δημόσιο τομέα βρίσκονταν οι πιο οργανωμένες ομάδες της κοινωνίας. Ποιος αρχηγός προσπάθησε να αλλάξει τη νοοτροπία αυτή του κόμματος του; Ουδείς!
Ευτυχώς σήμερα τα περιθώρια «κομματικού κρατισμού», έχουν de facto συρρικνωθεί. Το απίστευτο είναι πως όποιος ηγέτης τολμούσε να συγκρουσθεί με τον κρατισμό, θα κέρδιζε σε αποδοχή στην κοινωνία. Όμως τούτο θα σήμαινε μετωπική σύγκρουση όχι μόνο με τους συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα, αλλά και με το ίδιο το κόμμα του. Έτσι τα περί «αλλαγής», «εκσυγχρονισμού», «επανίδρυσης του κράτους», έμειναν λόγια του αέρα.
Όμως με αναλλοίωτα κόμματα, μπορούν να γίνουν τώρα οι αναγκαίες τομές για να σωθεί η χώρα; Το κυβερνών κόμμα, μπορεί ίσως να αλλάξει, γιατί του έχει επιβληθεί η ευθύνη της σωτηρίας του τόπου. Αντίθετα, η αξιωματική αντιπολίτευση είναι πιο λαϊκιστική παρά ποτέ. Και ο λαϊκισμός είναι αλληλένδετος με τον κρατισμό. Άρα, όσα κόμματα δεν «βάζουν πλάτη» συμμετέχοντας με ευθύνη στην προσπάθεια σωτηρίας της Ελλάδας, θα παραμείνουν αμιγώς πελατειακά-κρατικιστικά.
Και η χώρα; Η τύχη της θα εξαρτηθεί από τα κόμματα εκείνα που θέλουν να αλλάξουν. Για να θελήσουν και να μπορέσουν να αλλάξουν το υπερτροφικό κράτος.
