Φαίνεται
πως έχουμε εξοικειωθεί πλέον με την εικόνα του γνωστού βυθιζόμενου
καραβιού. Ο καπετάνιος το έριξε στο παγόβουνο, το πλήρωμα κάθεται και
κοιτάει σαν χαζό, και οι επιβάτες χοροπηδάνε πάνω του με δύναμη για να
το βουλιάξουν μια ώρα αρχύτερα. «Όλοι μαζί, η Ελλάδα μπορεί!», που λέει
και το σλόγκαν γνωστού τηλεοπτικού σταθμού.
Υπάρχει
ένας βασικός λόγος που η Ελλάδα τελικά δεν θα τα καταφέρει. Και αυτός
δεν είναι ούτε τα Ελωχίμ, ούτε οι διάφοροι «βολικοί» εξωτερικοί
παράγοντες. Απλά κανείς πλέον δεν έχει διάθεση να καταφέρει η χώρα κάτι.
Υπάρχει μόνο η διάθεση να σωθεί το τομάρι του καθενός χωριστά. Αυτό που
ισχύει εδώ και πολλές δεκαετίες σε αυτή τη χώρα ακόμα και... σε περιόδους
ευημερίας, με τα πρώτα δύσκολα ξαναβγήκε στην επιφάνεια πιο βίαια και με
πιο ειλικρινές πρόσωπο.
Τσαμπουκάδες,
ψέματα, καταλήψεις, σκουπίδια παντού, ακινησία. Αυτό είναι το
ειλικρινές πρόσωπο της Ελλάδας. Αυτό που τόσα χρόνια έκρυβε περίτεχνα
κάτω από το χαλάκι αντί να το πετάξει στα σκουπίδια. Το κακομαθημένο
παιδί που αρνείται να μεγαλώσει. Αρνείται να σταθεί στα πόδια μόνο του
χωρίς τη μαμά ή το Κράτος-πατερούλη. Η συμπεριφορά «αφού μου κόβεις το
κοκό, κι εγώ θα κρατάω την αναπνοή μου μέχρι να μου το δώσεις». Ή ακόμα
χειρότερα, «αφού μου κόβεις το κοκό, κι εγώ δεν θα κάνω σωστά τη δουλειά
μου» (ειπώθηκε από καθηγητές σχολείων). Το παιδί που προκειμένου να
περάσει το δικό του θα επινοήσει θεωρίες συνωμοσίας, θα πει ψέματα, θα
επενδύσει στον συναισθηματισμό, την κακομοιριά και τη μιζέρια. Ένα
ολόκληρο σύστημα ήθους και αξιών στημένο πάνω σε ένα-δυο επιδόματα.
Τίποτα παραπάνω. Καμία υπέρβαση, καμία προσπάθεια.
Οι
ελάχιστες μειοψηφίες που ακόμα και σε αυτό το περιβάλλον προσπαθούν να
εργαστούν για το κοινό καλό, απογοητεύονται. Τρέχουν σε Open Days της
Αυστραλίας, καταχωρούν χιλιάδες βιογραφικά σε ξένα portals, θέλουν απλά
να φύγουν από δω. Είναι σχεδόν αδύνατο πλέον να κάνεις συζητήσεις.
Αυτομάτως κατατάσσεσαι σε ένα από τα δεκάδες διαφορετικά ιδεολογικά
στρατόπεδα που στήθηκαν πρόχειρα μέσα σε μία νύχτα, υπό το γλυκό άκουσμα
κάποιας θεωρίας συνωμοσίας ή κάποιας βολικής «πραγματικότητας». Άντε να
κάνεις διάλογο μετά. Άντε να μη νιώθεις πως δεν ανήκεις σε μία συνεχώς
μειούμενη μειοψηφία.
Στα
μέσα της δεκαετίας του ’70, η Δανία (του Βορρά) είχε εισέλθει σε έναν
φαύλο κύκλο παρομοίων προβλημάτων. Εκτροχιασμό δημοσιονομικού
ελλείμματος, ανεργίας, συνεχούς υποβάθμισης της απόδοσης κρατικών
ομολόγων κλπ. Μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε με εντυπωσιακό τρόπο να
αναστρέψει την κατιούσα. Όχι μόνον επειδή υπήρχε κυβέρνηση με
συγκεκριμένους στόχους και όραμα, αλλά επειδή πολύ σύντομα και η
κοινωνία ασπάστηκε και ακολούθησε κοινούς στόχους και οράματα, για το
κοινό καλό. Το ίδιο κοινό όραμα που «ανέστησε» την ισοπεδωμένη Γερμανία
μετά από δύο Παγκόσμιους Πολέμους, και αυτό που έχει λειτουργήσει
συλλογικά σε άλλα ανεπτυγμένα κράτη.
Εδώ,
αφού επιταχύνουμε τη βύθιση του καραβιού, μόλις φτάσουμε στο βυθό, θα
στήσουμε και ένα άγαλμα στο Νίκο Φωτόπουλο για την εξαιρετική του
κοινωνική αλληλεγγύη. Μετά, θα διακοσμήσουμε όλους τους δρόμους με
σκουπίδια εις μνήμην της μεγάλης μαγκιάς που επέδειξαν οι εργαζόμενοι
της ΠΟΕ-ΟΤΑ και ξεγέλασαν το νόμο. Και φυσικά, στο ψηλότερο σημείο θα
σκαλίσουμε τις φάτσες των σημερινών πολιτικών αρχηγών των πέντε
κοινοβουλευτικών κομμάτων, κατά τα πρότυπα του Mount Rushmore. Και αφού
οχυρωθούμε ο καθένας στο καβούκι του, θα κρατάμε από μία καραμπίνα για
να επιβάλλουμε τον δικό μας νόμο ο οποίος ξέρουμε πως είναι ο πιο
δίκαιος και σωστός από κάθε άλλου κερατά.
