Και ξαφνικά! Όλοι αγανακτισμένοι! Οι πλατείες γεμάτες κόσμο, γεμάτες ανθρώπους που δεν αντέχουν άλλο τα κόμματα, τις κυβερνήσεις, την κοροϊδία, την πείνα, την εξαθλίωση.
Βλέποντάς τους σε όλα τα Μ.Μ.Ε. θέλω άπλα να τους ρωτήσω: Όλοι εσείς δεν ήσασταν που ξεπουλούσατε τα σπίτια, τα αυτοκίνητά σας και παίρνατε δάνεια πριν από μερικά... χρόνια προκειμένου να ζήσετε σαν μεγιστάνες αγοράζοντας μετοχές πλουτίζοντας εν τέλει μερικά-λίγα λαμόγια; Εσείς δεν ήσασταν αυτοί; Εσύ κυρία μου που χτυπάς τα κατσαρολικά σου στην πλατεία Συντάγματος, εσύ δεν ήσουν αυτή που αντί να κοιτάξεις αυτή την κατσαρόλα να την γεμίσεις καθημερινά για τα παιδιά σου τους έδινες χαρτζιλίκι και έτρωγαν πλαστικό φαγητό για την ευκολία σου; Η μήπως δεν είστε όλοι εσείς οι αγανακτισμένοι που έχετε από 2 κινητά και πληρώνετε μηνιαία 50-100 ευρώ το άτομο, εσείς δεν έχετε από δυο και τρία αυτοκίνητα με πολλά κυβικά που φυσικά δεν άντεχε ούτε και χθες η τσέπη σας; Εσείς δεν ήσασταν αυτοί που τηλεφωνικά παίρνατε το Διακοποδάνειο για την Μύκονο με 48 δώσεις; Ή μήπως δεν είστε εσείς που στο πορτοφόλι σας έχετε από 4-5 πιστωτικές, τις οποίες πήρατε πάλι τηλεφωνικός καθώς ήσασταν αραχτοί στον καναπέ σας.
Δεν μας φταίνε ΜΟΝΟ οι άλλοι , μας φταίνε ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, πρώτα όμως πρέπει να αναλογιστούμε πόσο φταίμε εμείς για την κατάσταση που ζούμε αυτή την περίοδο. Και αν οι συγκεντρώσεις σήμερα είναι trendy επειδή τις κάνουν και σε άλλες χώρες της Ευρώπης μην τις ξεχνάμε σε σοβαρά προβλήματα τις κοινωνίας μας. Οι Έλληνες θα επιβιώσουμε όσο άσχημα και να είναι τα πράγματα και το έχουμε αποδείξει στην μακρόχρονη ιστορία μας. Δεν μασήσαμε 400 χρόνια τους Τουρκαλβανούς θα μασήσουμε από ένα Παπαντρέου, ένα Πάγκαλο και έναν Παπακωνσταντίνου;
Δεν φωνάζω, όλα αυτά τα γράφω ψιθυριστά χωρίς να τα φωνάζω, για να μην ξυπνήσω κανέναν, στην εποχή των Reality, της ψευτογκλαμουριάς , της ‘Α-παιδείας’ και του βιασμού την ηθών δεν φωνάζω για ιδανικά και παιδεία γιατί θα με πουν τουλάχιστον γραφικό.
Υ.Γ. Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας.
Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός Πρωθυπουργός , Νόμπελ 1953
Ένας αγανακτισμένος.
