Μενέλαος ΓκίβαλοςΤο Μνημόνιο, κυρίως δε η «λογική» του, κατά κοινή ομολογία απέτυχε παταγωδώς, γεγονός που αποδέχονται, είτε άμεσα είτε έμμεσα, τόσο οι ξένοι εμπνευστές του όσο και οι εγχώριοι «υπηρέτες» τους.
Αποτελεί σήμερα ένα οικονομικο-πολιτικό «ζόμπι» που για να συντηρηθεί απαιτεί νέες θυσίες, νέες περικοπές, νέους φόρους και σε κάθε περίπτωση ως απόλυτο στόχο έχει θέσει την εκποίηση της δημόσιας και εθνικής περιουσίας.
Όμως κανένας δεν θέλει να χρεωθεί την αποτυχία. Και –το κυριότερο– κανένας δεν θέλει να νομιμοποιήσει την από εδώ και πέρα υλοποίηση του νέου Μνημονίου και του «μεσοπρόθεσμου προγράμματος». Κανένας δεν θέλει στην πράξη να «κουβαλήσει» ένα ΑΤΑΦΟ ΠΤΩΜΑ που απαιτεί «νέο αίμα» από τους υποτακτικούς του…
Πλήρης σύγχυση, αντιφατικές ή και συγκρουόμενες δηλώσεις, ακόμα και ανοιχτές απειλές χαρακτηρίζουν τη στάση των δανειστών μας. Η Ευρωζώνη στερείται στρατηγικής και θέλει τώρα να αποποιηθεί των ευθυνών της για το Μνημόνιο, επιρρίπτοντας τις ευθύνες αυτές στην ελληνική κυβέρνηση.
Η ανικανότητα όμως της ελληνικής κυβέρνησης δεν μπορεί να αναιρέσει τη βασική αλήθεια: Ότι το Μνημόνιο συνιστά έναν ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ, απλώς τα «αποτελέσματα» της καταστροφής αυτής επιτάθηκαν σε χρόνο και σε οικονομικά μεγέθη από την κυβερνητική παραλυσία και ανικανότητα.
Η ίδια η κυβέρνηση αλλά και η Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν πλέον να «νομιμοποιήσουν» την από εδώ και πέρα πορεία του Μνημονίου και του «μηχανισμού στήριξης». Όχι μόνο διότι ο καθένας κυβερνητικός υπεύθυνος προσπαθεί να περισώσει το πολιτικό του μέλλον, αλλά διότι το Μνημόνιο έχει ήδη απονομιμοποιηθεί από το 50% της κοινωνικής – εκλογικής βάσης του ίδιου του κυβερνώντος κόμματος…
Γι’ αυτό και ο Γ. Παπανδρέου προσφεύγει σε εξωτερικούς – κομματικούς «αιμοδότες», παραβάλλοντας τη «συναίνεση» ως ύψιστη εθνική ανάγκη. Επιστράτευσε, μάλιστα, και υψηλά ιστάμενους Ευρωπαίους παράγοντες προκειμένου να νουθετήσουν αυτοί τους απείθαρχους, τους «επιλήσμονες» των εθνικών τους καθηκόντων… Ευτυχώς που οι φορείς του πολιτικού μας συστήματος διαθέτουν ακόμα ένα απόθεμα αξιοπρέπειας και αρνήθηκαν –αυτό αφορά κυρίως τον Α. Σαμαρά– να υπογράψουν τη σχετική ΔΗΛΩΣΗ ΝΟΜΙΜΟΦΡΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ, ώστε να ενταχθούν –σύμφωνα με τις επιθυμίες του κ. Γ. Παπανδρέου και των «αφεντικών» μας– στη «συμμαχία των προθύμων» – νεροκουβαλητών του Μνημονίου. Ευτυχώς, ακόμα και οι θεωρούμενοι ως «ιδανικοί αυτόχειρες» διατηρούν στοιχειώδη αντανακλαστικά αυτοσυντήρησης…
Πέρσι ο Γ. Παπανδρέου έβαλε το «περίστροφο στο τραπέζι» απειλώντας, δήθεν, τους Ευρωπαίους με την προσφυγή στο ΔΝΤ, την οποία είχε ήδη προσυμφωνήσει – με ημερομηνία τέλεσης των «αρραβώνων» τον Ιούνιο του 2009. Τελικώς έστρεψε ο ίδιος το «περίστροφο» κατά του ελληνικού λαού και τον πυροβόλησε κατάστηθα…
Τώρα που η εθελουσία συναίνεση γίνεται ανέφικτη, ο Γ. Παπανδρέου κατέβασε πάλι ένα καινούριο «περίστροφο»: ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΟ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ. Το δίλημμα είναι προφανές: «Ή συναινείτε τώρα με τους δικούς μου όρους ή θα συνυπογράψετε μετά τις εκλογές, όταν αναγκαστικά θα προκύψει συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων»…
Το εναλλακτικό αυτό σενάριο έχει τη δική του λογική. Το νέο Μνημόνιο θα έχει μια διευρυμένη κομματική νομιμοποίηση και επιπλέον θα μπορεί να διασφαλίσει το «μαγικό» αριθμό των 180 βουλευτών, οπότε εμμέσως θα έχει νομιμοποιηθεί και το πρώτο Μνημόνιο, του οποίου σήμερα αμφισβητείται ισχυρά η συνταγματική νομιμότητα…
Ακόμα όμως και με το σενάριο αυτό αγνοείται η λαϊκή βούληση, ο ελληνικός λαός, οι Έλληνες πολίτες, που απορρίπτουν πλέον, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, όχι μόνο την αποτελεσματικότητα του Μνημονίου, αλλά και την ίδια την ανάγκη επιβολής του. Τα λαμβάνει άραγε αυτά υπόψη του ο πρωθυπουργός;
Τα πολλά «παιχνίδια» όμως με τα «περίστροφα» δεν βγαίνουν σε καλό. Η αγανάκτηση της κοινωνίας μετατρέπεται σε οργή. Αυτή τη φορά υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο «κραδαίνοντας» ο πρωθυπουργός το «περίστροφο» των εκλογών να αυτοπυροβοληθεί και να δώσει ο ίδιος τέλος στη μεγάλη «ψευδαίσθηση» που έζησε από τον Οκτώβρη του 2009 μέχρι σήμερα.
