Ποιο είναι το plan B της E.E. για την αντιμετώπιση της κρίσης; Κανείς δεν το ξέρει, διότι απλούστατα δεν υπάρχει. Δείτε τι αποφάσισαν τα ξημερώματα της Τρίτης στις Βρυξέλλες, στο κρίσιμο Eurogroup. Επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, χαμηλότοκα δάνεια για επαναγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά και υπόσχεση για νέα δανεικά, φυσικά με νέες εμπράγματες εγγυήσεις. Πρόκειται για λύση ή για μετάθεση του προβλήματος; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μεταθέτουν το πρόβλημα. Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι αγορές και θα το δείξουν σε όλους, και όχι μόνον στην Ιταλία που μπήκε τελευταία στο κάδρο της κρίσης.
Δημοσιεύτηκε στην Αυγή, 13 Ιουλίου 2011
Ναι, αλλά δεν είδες την αυστηρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τους οίκους αξιολόγησης οι επίτροποι; “Δεν είναι δυνατόν ένα καρτέλ τριών αμερικανικών εταιρειών να αποφασίζει για τη μοίρα κρατών και πολιτών” δήλωσε η επίτροπος δικαιοσύνης κ. Βίβιαν Ρέντινγκ. “Να απαγορευτεί η έκδοση αξιολογήσεων για κράτη που βρίσκονται σε καθεστώς στήριξης” είπε ο επίτροπος (για τις χρηματοοικονομικές αγορές) Μισέλ Μπαρνιέ. Πολύ ωραία, αλλά γιατί δεν το κάνατε από το 2008 όταν έσκασε ο καπιταλισμός καζίνο; Η απάντηση είναι απλή. Διότι οι αγορές έχουν μεγαλύτερο μερίδιο οικονομικής αλλά και πολιτικής εξουσίας από τους συγκεκριμένους ανθρώπους τους οποίους θεωρούν υπαλλήλους τους.
Αν δεν ήταν έτσι, τώρα δεν θα τρέχαμε πίσω από τους δανειστές και τους τζογαδόρους, εκλιπαρώντας το έλεός τους και την εθελοντική συμμετοχή τους στη διακράτηση χρέους της Ελλάδας. Για να περιορίσεις τη δράση των οίκων αξιολόγησης και να θέσεις νέους κανόνες στη διακίνηση κεφαλαίων και στον δανεισμό, πρέπει να αλλάξεις όλους του κανόνες στην Ευρώπη. Η συμφωνία του Μάαστριχτ ήταν η κορύφωση στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Δυστυχώς, όμως, έμειναν στα μισά του δρόμου αν και ήξεραν πως το ευρώ, πέρα από την Κεντρική Τράπεζα, χρειαζόταν και υπουργείο οικονομικών για να λειτουργήσει στην ίδια ταχύτητα, με αρχές, χωρίς εκβιασμούς, θύτες και θύματα. Τους αρκούσαν οι αυστηροί κανόνες για το έλλειμμα και το χρέος κάθε χώρας. Μπορεί και να αρκούσαν, επειδή η ευρωπαϊκή οικονομία ήταν δυνατή, αλλά δυστυχώς κανένας από τους αυστηρούς όρους δεν τηρήθηκε!
Το ερώτημα είναι γιατί; Τότε δεν ήταν φανερό όσο είναι σήμερα. Η Ευρώπη δύο ταχυτήτων χωρίστηκε σε χώρες δανειστές και χώρες δανειολήπτες, δημιούργησε πειρασμούς, όπως γράφει στο τελευταίο του άρθρο στους “Financial Times” ο Τζορτζ Σόρος. «Η Γερμανία έκανε στροφή 180 μοιρών και από λοκομοτίβα της ενοποίησης έγινε ο κύριος αντίπαλος μιας ένωσης μεταβιβάσεων πληρωμών. Ως ο μεγαλύτερος πιστωτής μπορούσε να υπαγορεύει τους όρους βοήθειας που ήταν πολύ αυστηροί και έσπρωξαν τους δανειολήπτες στη χρεωκοπία. Η ίδια η Γερμανία ευνοήθηκε από την κρίση του ευρώ και βελτίωσε παραπάνω την ανταγωνιστικότητά της”.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η Ευρώπη χρειάζεται νέα στρατηγική, νέους κανόνες και πολιτική αλληλεγγύης προς τα μέλη της. Με την πολιτική Σαρκοζί και Μέρκελ το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να μετατίθενται και να οξύνονται προβλήματα που με πολιτική βούληση θα μπορούσαν να μπουν στον δρόμο της επίλυσής τους. Μπορεί να σωθεί η Ελλάδα με διαδοχικά δάνεια και υποδουλωτικούς όρους αρπαγής όλης της δημόσιας περιουσίας της; Μπορεί ο κ. Παπανδρέου και όλοι αυτοί οι οπορτουνιστές που απολαμβάνουν την γκραν γκινιόλ εξουσία να υποστηρίζουν ότι ναι, μπορεί, αλλά δυστυχώς όλοι ξέρουμε ότι ο δρόμος αυτός έχει μόνο ένα τέρμα. Την τυπική χρεωκοπία, την ολοκληρωτική υποδούλωση. Χωρίς κεντρική διαχείριση δανεισμού και χρέους, χωρίς αναπτυξιακές πρωτοβουλίες και ενισχύσεις περιοχών της Ευρώπης που έχουν ανάγκη την παραγωγική τους αναβάθμιση, με την ίδια αδιέξοδη νεοφιλελεύθερη συνταγή, η Ευρώπη κινδυνεύει με διάλυση. Αν μάλιστα αρχίσουν να χορεύουν στους ρυθμούς των αγορών Ισπανία και Ιταλία, ο κίνδυνος δεν θα είναι πλέον θεωρητικός.
