(του Μάνου Οικονομίδη)
Ο
Γιώργος Λακόπουλος θέτει σήμερα στα «Νέα» ένα πολιτικό ερώτημα το οποίο
θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να υπογράψει τη ληξιαρχική πράξη
«κουρέματος» της ιδεολογικής και κοινωνικής διαδρομής του ΠΑΣΟΚ. Του
πολιτικού φορέα ο οποίος κυριάρχησε στην Ελλάδα από το 1981 μέχρι και
σήμερα, ακόμη και τις περιόδους που δεν βρισκόταν στη διακυβέρνηση του
τόπου, αλλά ασκούσε… από τον δρόμο την εξουσία.
Τι
προηγήθηκε της προσφυγής της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του
Μνημονίου, δηλαδή πρωτίστως στον δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό
Ταμείο; Αυτή είναι η ερώτηση, η απάντηση στην οποία μπορεί να
καταστήσει… άνευ αντικειμένου τη συζήτηση για την «επόμενη μέρα» στο
ΠΑΣΟΚ. Καθώς δεν θα υπάρχει επόμενη μέρα.
Τι
συνέβη λοιπόν από την επομένη των εκλογών του 2009; Ποιες ήταν οι
επιμέρους διαδρομές του οδικού χάρτη ο οποίος μας πήγε μέχρι το
Καστελόριζο, και το ιστορικό πλέον διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου;
Μάθαμε, ακούσαμε και διαβάσαμε για «Τιτανικό», για «διεφθαρμένη χώρα». Η
Ελλάδα απέρριψε εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης, από τη Ρωσία και την
Κίνα. Δηλαδή, από τις δυο χώρες στις οποίες στρέφεται σήμερα
ασθμαίνουσα η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Γιατί αφέθηκε η Ελλάδα...
να «σαπίσει», εκείνους τους μοιραίους οκτώ μήνες; Με αποτέλεσμα να
γίνουμε η πρώτη χώρα η οποία άνοιξε την Κερκόπορτα της ευρωζώνης για το
Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε μια εποχή νομισματικού «Ψυχρού Πολέμου».
Τα
ερωτήματα είναι υπαρκτά και απτά. Κι αν δεν απαντηθούν στην εσωτερική
διαδικασία για την ανάδειξη του διαδόχου του Γιώργου Παπανδρέου, θα
πρέπει να τεθούν επί τάπητος στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου για
τις εθνικές κάλπες. Ώστε να λάβει η κοινωνία τις απαντήσεις που απαιτεί.
Και η Ιστορία να εκδώσει την αυστηρή ετυμηγορία της. Προκειμένου να
ακολουθήσει η απόδοση ευθυνών.
(statesmen.gr)
