στα ακίνητα, λίγο πριν αναλάβει την ελληνική προεδρία ”
Του Κώστα Καπνίση
Ήταν η κρίση στα Ίμια το 1996 και ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, ο οποίος μέσα από το εθνικό Κοινοβούλιο επέλεξε να «ευχαριστήσει» τους Αμερικανούς για την συνεισφορά τους στον τερματισμό της κρίσης, η οποία λίγο έλειψε να οδηγήσει σε πολεμική σύρραξη την Ελλάδα και την Τουρκία. Αρκετά χρόνια μετά, ο σημερινός πρωθυπουργός, Αντώνης Σαμαράς, επέλεξε στην τελευταία του συνάντηση να «ευχαριστήσει» την Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, η οποία και δεν έχει ακόμη σχηματίσει κυβέρνηση, δύο μήνες (!) μετά τις εθνικές εκλογές, για την συνεισφορά της στην μνημονιακή - ανθρωπιστική καταστροφή, την οποία γνωρίζει η Ελλάδα, τηρώντας κατά τα άλλα τις «δεσμεύσεις» της.
Το περίσσιο θράσος του Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος τόλμησε μάλιστα να ομολογήσει στην Άνγκελα Μέρκελ, ότι δεν πρέπει να ανησυχεί για την κυβερνητική πλειοψηφία, καθώς υπάρχουν οι δυνάμεις, οι οποίες εξασφαλίζουν την κυβερνητική «σταθερότητα» στην Ελλάδα, θα πρέπει να εκληφθεί ως «κούρνιασμα» μπροστά στην Γερμανίδα καγκελάριο και παράλληλα ως απόλυτα αναντίστοιχη κίνηση στο εσωτερικό της χώρας, όπου ο πρωθυπουργός είναι «εξαφανισμένος». Βέβαια, από μια άποψη, είναι καλύτερο που είναι χαμένος από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής γιατί κάθε φορά που εμφανίζεται, φροντίζει να θυμίζει με ένα «κουτσαβάκικο» ύφος, μια εικόνα άλλων εποχών, τις οποίες η χώρα προτιμά να μην θυμάται, καθώς η Ελλάδα από τον Β’ ΠΠ και μετά προσπάθησε με πολύ κόπο να επουλώσει τις πληγές της από τα όσα επακολούθησαν στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μέχρι την Μεταπολίτευση.
Ο Αντώνης Σαμαράς, ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος πριν τις διπλές εκλογές του 2012, έλεγε ότι προτεραιότητά του ήταν να σταματήσει το καταστροφικό μνημόνιο και να διαπραγματευτεί με τους εταίρους και δανειστές της χώρας, πήγε λίγους μήνες μετά στην Άνγκελα Μέρκελ για να της πει, όταν εκείνη τον κοίταζε με αυστηρό και απαξιωτικό ύφος, το περίφημο «Ουδείς αναμάρτητος», καταπίνοντας ουσιαστικά την γλώσσα του και ξεχνώντας μέσα σε λίγα λεπτά την προεκλογική του υπόσχεση στον ελληνικό λαό, αλλά και σε όσους τον πίστεψαν και τον ψήφισαν. Ενάμιση χρόνο μετά, με τις Κ.Ο. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να έχουν απομείνει με λιγότερους βουλευτές, ο Αντώνης Σαμαράς μαζί με τα συστημικά ΜΜΕ, αποφάσισαν να πουν στον ελληνικό λαό ότι «Δεν πάει άλλο, θα πάμε να διαπραγματευτούμε», καλλιεργώντας πάλι κούφιες ελπίδες για όσους ελάχιστους έχουν απομείνει να εθελοτυφλούν και να πιστεύουν ακόμα ότι η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου έχει κάτι ουσιαστικό μα προσφέρει στον τόπο.
Για άλλη μια φορά, ο πρωθυπουργός, διέψευσε και τους πιο φανατικούς οπαδούς του (γιατί περί οπαδών πρόκειται), παριστάνοντας τον «αντιστασιακό» στην τρόικα, δίνοντας μάλιστα εντολή στον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα να καταθέσει ένα προϋπολογισμό του «ποδαριού» στη Βουλή, την ίδια ημέρα που θα βρισκόταν στο Βερολίνο, πιστεύοντας ότι έτσι θα εκφοβίσει την τρόικα ή την Άνγκελα Μέρκελ. Εις μάτην. Η Άνγκελα Μέρκελ, όχι μόνο δεν «ταράχθηκε», αλλά αντιθέτως, παρέπεμψε για άλλη μια φορά τον Έλληνα πρωθυπουργό στην τρόικα, σε ένα καθαρά εξωθεσμικό όργανο, όπως άλλωστε έχει ομολογήσει και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ο πρωθυπουργός, έγνεψε καταφατικά στην Γερμανίδα καγκελάριο, λέγοντας ότι θα συνεχίσει να υλοποιεί τις «δεσμεύσεις» του, θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα χωρίς πολλές αντιρρήσεις το μνημονιακό πρόγραμμα, των απολύσεων, των πλειστηριασμών και των δυσβάσταχτων φόρων στα ακίνητα, λίγο πριν αναλάβει την ελληνική προεδρία και «καλμάροντας» με αυτόν τον τρόπο τον Ολλανδό εκτροφέα χοίρων – πρόεδρο του Eurogroup, ο οποίος «έχει αρχίσει να χάνει την υπομονή του». Ο Αντώνης Σαμαράς, στηριζόμενος σε ένα διαλυμένο, απαξιωμένο και ευρισκόμενο σε αποσύνθεση «ΠΑΣΟΚ», επέλεξε για άλλη μια φορά το ίδιο στρατόπεδο. Αυτό της σύγκρουσης με την ελληνική κοινωνία, αντί για την έντιμη διαπραγμάτευση με τους εταίρους και δανειστές. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, πρόκειται να αναλάβει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την 1η Ιανουαρίου, αφού πρώτα έχει συμφωνήσει σε όλα με την τρόικα μέχρι το επόμενο Eurogroup, το οποίο θα λάβει χώρα τον Δεκέμβριο.
Ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος έλεγε την άνοιξη του 2013 ότι τον Σεπτέμβριο η ελληνική οικονομία θα «απογειωνόταν», προσδοκώντας ίσως ότι μετά τις γερμανικές εκλογές, η Άνγκελα Μέρκελ, θα του πετούσε ένα «ξεροκόμματο» για να έχει να πορεύεται με «κορώνες» για εσωτερική κατανάλωση στην χώρα. Δεν τα κατάφερε τότε. Το αντίθετο μάλιστα. Τα πράγματα για την χώρα χειροτέρεψαν έτι περαιτέρω. Τώρα ο Αντώνης Σαμαράς, ζητά κι άλλο χρόνο μέχρι τον Απρίλιο, για να επιβεβαιωθεί το πρωτογενές πλεόνασμα από την ΕΛΣΤΑΤ και την Eurostat, μην έχοντας όμως κάτι άλλο στα χέρια του πέρα από την ανθρωπιστική καταστροφή, τις χιλιάδες απολύσεις, τους αμέτρητους πλειστηριασμούς, αν αρθεί η προστασία της πρώτης κατοικίας. Πιστεύει ότι με το πρωτογενές πλεόνασμα, μπορεί να «κατεβεί» στον ελληνικό λαό και να ζητήσει την ψήφο του στις ελληνικές περιφερειακές εκλογές, αλλά και στις ευρωεκλογές. Κι αν ακόμη φτάσει μέχρι τότε, τι αλήθεια θα έχει πετύχει ο πρωθυπουργός; Μα την συντριβή της παράταξής του, ότι έχει απομείνει από αυτήν, αλλά και το πλήρες αδιέξοδο για την χώρα.
Το ακόμα χειρότερο σενάριο είναι να θέλει ο πρωθυπουργός αυτόν τον πολιτικό χρόνο μέχρι τον Απρίλιο, προκειμένου να καταφέρει με κάποιον, ίσως «μαγικό» τρόπο, να περάσει από τις κοινοβουλευτικές του ομάδες το νέο Μεσοπρόθεσμο για το 2014 – 2017, δηλαδή το νέο Μνημόνιο, σε μια προσπάθεια να παγιδεύσει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το οποίο αναμένεται να κερδίσει δια «περιπάτου» τις περιφερειακές, αλλά και τις ευρωπαϊκές εκλογές. Εκτός αν ο πρωθυπουργός, έχοντας το θεσμικό δικαίωμα του αιφνιδιασμού, και αφού έχει περάσει το νέο Μνημόνιο, αποφασίσει να «στριμώξει» τις εθνικές εκλογές ανάμεσα σε περιφερειακές και τις Ευρωεκλογές. Όλα πιθανά είναι, πριν τον ρίξουν οι βουλευτές του…
periodista
