Κι είναι όμορφο το να φτιάχνεις..., σου δίνει νόημα στη ζωή.
Ακόμη και το να πέφτεις, είναι ένα μάθημα στο να σηκώνεσαι και να ξαναπροσπαθείς...
Ακόμη και το να σκοντάφτεις, είναι ένα μάθημα, για να μάθεις να κοιτάς που βαδίζεις...
Κι ετούτος ο τυραννημένος λαός, έπεσε πολλές φορές, σκόνταψε άλλες τόσες. Μα υπάρχει και πορεύεται ακόμη και σήμερα, σε μία ακόμη σκοτεινή περίοδο της ιστορίας του.
Και σαν βγει από τα σκοτάδια, και σαν δει τα χαλάσματα που αφήσαν πίσω τους ετούτοι οι εθνοκτόνοι, θ' αρχίσει και πάλι να φτιάχνει ακόμη μεγαλύτερα, ακόμη σπουδαιότερα από τα πριν.
Μα μέχρι εκείνη τη στιγμή, τώρα που το σκοτάδι είναι τόσο πηχτό που νιώθεις ότι το πιάνεις, πρέπει να φυλάξουμε όλα εκείνα που μας κρατήσανε ίσαμε τα τώρα και να πετάξουμε από πάνω μας όλα εκείνα που μας έφεραν στην σημερινή κατάντια.
Πρέπει τώρα δα να φυλαχτούμε από την οργή που θα θελήσουν και επιδέξια θα προσπαθήσουν να την στρέψουμε ο ένας απέναντι στον άλλον.
Πρέπει τώρα να μαζέψουμε τα κομμάτια μας και να φτιάξουμε με περίσκεψη πολύ την πανοπλία εκείνη που θα κρατήσει τον καθέναν από εμάς, κι όλους μαζί, ενωμένους.
Γιατί μόνο ενωμένοι κι όλοι μαζί, χωρίς να αφήσουμε ούτε έναν να μείνει πίσω και να χαθεί, θα βγούμε από το σκοτάδι στο φως.
Γιατί μόνο ενωμένοι και φορτωμένοι με τις αρετές της ράτσας μας θα ξαναβρούμε την περπατησιά εκείνη που τρέμουν όσοι από χθες έως το σήμερα μας πολεμούν.
Να κρατήσουμε τις ρίζες μας, αδέρφια, για να μην γίνουμε φύλλο που θα το σκορπίσει ο άνεμος.
Να κάνουμε στην άκρη τους τοίχους που βάλανε ανάμεσά μας για να μας έχουνε χώρια κι όχι μαζί όπως πρέπει να είμαστε.
Να κρατήσουμε ο ένας το χέρι του άλλου, για να γίνουμε η αλυσίδα που δεν θα σπάει και θα πνίξει εκείνους που βάλανε σκοπό να μας αφανίσουν.
Να σφίξουμε τα δόντια και να ξανασηκωθούμε, όπως μας αξίζει, κι όλα θ' αρχίσουν να αλλάζουν.
Γιατί, από πάντα έτσι γινόταν με ετούτο τον λαό...
Έτσι θα γίνει και τώρα...
Κωνσταντίνος
Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
