Στὴν ζωή μας συμβαίνει γενικῶς τῆς ἀνατροπῆς.Ὅσα γνωρίζαμε καλούμαστε νὰ τὰ ξεχάσουμε καὶ νὰ πιάσουμε τὰ πάντα ἀπὸ τὴν ἀρχή… Ἀπὸ τὸ πιὸ μικρό, ἔως τὸ πιὸ μεγάλο…
Καὶ εἶναι δύσκολα… Κάθε ἡμέρα ποὺ περνᾶ εἶναι ὅλο καὶ πιὸ δύσκολα… Πολὺ δύσκολα…
Ὅμως…
Ὅμως, κάτι ποὺ ἀρχίζει νὰ ξεδιαλύνεται καὶ ποὺ ἐλάχιστοι ἔχουν ἀρχίσῃ νὰ ἀντιλαμβάνονται εἶναι τὸ πῶς θὰ εἴμαστε μετά…
Μετὰ ἀπὸ τὴν κατάῤῤευσιν… Μετὰ ἀπὸ τὴν χρεοκοπία ποὺ ἔρχεται κι ἐπισήμως… Μετὰ ἀπὸ τὴν ἀποχώρησίν μας, διότι θὰ μᾶς προκύψῃ κι αὐτό, ἀπὸ τὸ εὐρώ.
Δέν μέ πιστεύετε; Ἔτσι; Νομίζετε πὼς τὸ γλυτώσαμε τὸ εὐρώ… Τὸ σώσαμε… Νομίζετε πὼς παραμείναμε μέσα στὴν Εὐρωζώνη… Νομίζετε πὼς τὸ στουρναροΣτουρνάρι λέει ἀλήθεια, ἄν καί οὐδέποτε ἔχει δώσῃ τέτοια δείγματα στό παρελθόν;… Νομίζετε πὼς ἐξ αἴφνης τὸ Ἀντωνάκι μᾶς προέκυψε «πατριώτης» ποὺ θεωρεῖ πὼς «ἀρκοῦν τὰ μέτρα πού ἐλήφθησαν»… Φθάνουν οἱ καταστροφές, ψιθυρίζουν… Καὶ ξέχασαν τόσο εὔκολα τὸ «στὰ τέσσερα», ποὺ ἐπέβαλαν…
Ὥρα εἶναι λοιπὸν τώρα νὰ καταπιαστοῦν ὅλοι αὐτοὶ μὲ τὶς διασώσεις μας ἤ, ὀρθότερα, μὲ τὴν …δική του διάσωσι…
Τέλος πάντων…
Εἶτε μὲ πιστεύετε, εἶτε ὄχι, ἕνα εἶναι τὸ ζητούμενον.
Ἐὰν ὁδεύουμε καλῶς γιὰ τὴν ἐπίσημο ἀνακοίνωσι τῆς χρεοκοπίας μας, τότε δὲν ἀργεῖ ἐκείνη ἡ στιγμὴ ποὺ θὰ βρεθοῦμε, ἔκπληκτοι σίγουρα, ταλαιπωρημένοι, βιασμένοι ἴσως κάποιες φορές, ἐμπρὸς στὴν ἀνάγκη γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς νεάς αὐτῆς καταστάσεως.
Καὶ ἡ νέα κατάστασις θὰ ἐμπεριέχῃ κάτι ποὺ οὐδέποτε περιμέναμε, μὲ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ξεπουλημένους ποὺ μᾶς «κυβερνοῦν».
Δὲν ξέρω γιὰ πόσο θὰ κρατήσῃ… Οὔτε πῶς θὰ τὸ ἀντιμετωπίσουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ὑποσχεθῇ «νομιμοφροσύνη» στὰ ξενόδουλα κέντρα ποὺ ἐξυπηρετοῦν… Ὅμως ἐμεῖς σίγουρα γιὰ κάποιες ἡμέρες ἤ μῆνες ἤ χρόνια θὰ γίνουμε ἐλεύθεροι…
Γιὰ πρώτη φορά, μέτὰ ἀπὸ τὴν χρεοκοπία θὰ εἴμαστε πράγματι ἐλεύθεροι, διότι οὐδεὶς θὰ μᾶς θέλῃ, ἔτσι ὅπως θὰ μᾶς ἔχουν καταντήσῃ…
Χά… Καί τί νά τήν κάνουμε μωρέ τήν ἐλευθερία ἐάν δέν ἔχουμε νά ταΐσουμε τά παιδιά μας; Ἔ;
Καὶ τὰ παιδιά μας θὰ μάθουμε νὰ τὰ ταΐζουμε μὲ πικραλίδες… Κι ἐμεῖς θὰ ἐπιβιώσουμε… Καὶ θὰ τὰ καταφέρουμε νὰ βγοῦμε καθαροὶ ἀπὸ αὐτὴν τὴν περιπέτεια…
Ὅπως ἄλλως τὲ τὰ καταφέραμε τόσες καὶ τόσες φορὲς στὸ παρελθόν…
Δὲν γίνεται νὰ μὴν τὰ καταφέρουμε…
Ἐὰν δὲν τὸ πιστεύουμε ἄς αὐτοκτονήσουμε ἀπὸ τώρα γιὰ νὰ μὴν ὑποστοῦμε τὸν κόπο καὶ τὸν πόνο ποὺ θὰ ἀπαιτηθῇ τότε, πρὸ κειμένου νὰ στήσουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὴν Πατρίδα μας στὰ πόδια της, σὲ νέα θεμέλια, ὑγιέστερα καὶ σταθερότερα…
Σὲ λίγο θὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι Ἕλληνες…
Σὲ λίγο θὰ μποροῦμε νὰ ἀνασάνουμε ἐπὶ τέλους μόνοι μας, δίχως δυνάστες…
Ὅλα θὰ μηδενιστοῦν… Ὅλα…
Γιὰ αὐτὸ ἄς προσέχουμε… Λίγο κουράγιο… Λίγη δύναμις ἀκόμη…
Φθάνουμε στὴν καμπή, νὰ τὸ θυμᾶστε…
Φιλονόη.
