Γράφει η Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Πάγωσαν τα χαμόγελα των Ελλήνων κυβερνητικών όταν οι θριαμβευτικές εξαγγελίες τους για την επίτευξη αυτού του περιβόητου πρωτογενούς πλεονάσματος, έγιναν δεκτές από την τρόικα με ανείπωτης έκτασης ψυχρότητα. Αμήχανοι οι δικοί μας αρμόδιοι, γιατί ανέμεναν συγχαρητήρια και....
εύφημη μνεία για το επίτευγμά τους, προσπαθούν να αντιληφθούν τι, ακριβώς, συμβαίνει.
Παρότι έχω ήδη ασχοληθεί με το θλιβερό αυτό θέμα του πρωτογενούς πλεονάσματος (Διαδίκτυο 25.08.2013), νομίζω ότι χρειάζεται να επανέλθω και να επιχειρήσω να αποκρυπτογραφήσω τι μπορεί να σημαίνουν οι πρόσφατες σχετικές εξελίξεις, αφενός μεν από την πλευρά των δανειστών και αφετέρου από την πλευρά ημών των ιθαγενών.
Η τρόικα, πράγματι, είναι δυσαρεστημένη, επειδή περίμενε περισσότερα και επειδή, τώρα, ανησυχεί ότι ενδέχεται να μην τα εξασφαλίσει. Το αναιμικό, αλλά ωστόσο αιμοσταγές πρωτογενές πλεόνασμα, των 812Ε εκατομμυρίων, του οποίου η υλοποίησή κρίθηκε τόσο σημαντική, ώστε στο βωμό της καμιά θυσία να μην φαινόταν αρκετή, ξαφνικά δεν έχει αποδέκτη. Το κυρίαρχο, όμως πρόβλημα είναι η αδυναμία του να εξασφαλίσει τα ανταλλάγματα, που ονειρεύτηκαν οι πρωτεργάτες του. Η τρόικα αποστρέφει το πρόσωπό της από αυτό το δήθεν επίτευγμα, που ουσιαστικά είναι χωρίς περιεχόμενο για τους δανειστές, και απαιτεί άμεσα αποτελέσματα στους τομείς, που καθυστερούν και που αναφέρονται στην επιτάχυνση του γενικού ξεπουλήματος της Ελλάδας. Και, έτσι, γίνεται γι ακόμη μια φορά ξεκάθαρο πως οι μνημονιακές υποχρεώσεις έχουν στόχο την εξυπηρέτηση των δανειστών και όχι του ελληνικού λαού. Παρότι, εξακολουθούν οι δικοί μας αρμόδιοι να εμφανίζουν την προϊούσα εξαθλίωση του ελληνικού λαού, ως δήθεν αύξηση της ανταγωνιστικότητας, ως δήθεν βελτίωση κάποιων δεικτών, ως δήθεν σταθεροποίηση της οικονομίας, η αδυσώπητη πραγματικότητα τους διαψεύδει οικτρά. Αντιθέτως, οι δανειστές έχουν αποκτήσει όλα περίπου όσα επιδίωξαν από την αρχή:
-Πρώτον, τα σύνθετα μνημονιακά μέτρα, που απρόσκοπτα και αλύπητα εφαρμόστηκαν επί τέσσερα χρόνια, οδήγησαν το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού σε πτώχευση, σε ανεργία, σε αβεβαιότητα για το μέλλον του και σε απόγνωση. Ο μέσος Έλληνας δεν είναι πια σε θέση να αντιμετωπίσει το άγριο φορολογικό κύμα που έρχεται κατεπάνω του, δεν έχει τα μέσα να θερμανθεί το χειμώνα, είναι ήδη άνεργος ή φοβάται ότι θα γίνει, το εισόδημά του έχει υποστεί αφαίμαξη, δεν γνωρίζει αν και πότε θα βγει σε πλειστηριασμό το σπίτι του, και ούτε πότε οι δανειστές θα υφαρπάξουν την αποταμίευσή του. Προστίθενται, συνεχώς, στον εθνικό κατατρεγμό, σπουπιδοφάγοι και επιζώντες χάρη στα συσσίτια της εκκλησίας, ενώ ολοένα περισσότερα παιδιά δεν διατρέφονται κανονικά. Ηλικιωμένοι και ασθενείς, σε ολοένα αυξανόμενο αριθμό, αποκλείονται από την δωρεάν ιατρική περίθαλψη και αδυνατούν να πληρώσουν τα φάρμακά τους, επιταχύνοντας έτσι το θάνατό τους. Το έδαφος είναι ώριμο για την αποικιοποίησή του Έθνους, την απορρόφησή του από μια παγκόσμια διακυβέρνηση, την οπωσδήποτε δουλοποίησή του. Οι περί του αντιθέτου υποσχέσεις αποτελούν φαιδρότητες και φρούδες ελπίδες στον άρρωστο ώσπου να βγει η ψυχή του.
-Δεύτερον, η τρόικα στην Ελλάδα έχει σχεδόν φέρει σε πέρας ένα όντως δυσχερέστατο έργο. Υλοποίησε, δηλαδή, τα πιο προωθημένα σχέδια των φανατικών νεοφιλελεύθερων, μετατρέποντας την Ελλάδα σε πειραματόζωο, αλλά και ταυτόχρονα σε προπομπό της επέκτασής τους και σε άλλες υποψήφιες και τραγικές οικονομίες. Πράγματι, κανείς δεν περίμενε πριν από τέσσερα μόλις χρόνια, ότι θα ήταν τόσο εύκολη, τόσο χωρίς αντιδράσεις, τόσο αναίμακτη η επιστροφή μιας μικρής ευρωπαϊκής οικονομίας του 21ου αιώνα πίσω στον μακρινό Μεσαίωνα. Και, όμως, έγινε! Δεν απέμεινε τίποτε, πια, στην Ελλάδα, που να θυμίζει τα κοινωνικά επιτεύγματα, αν και χρειάστηκαν αγώνες δεκαετιών, για να επικρατήσουν. Απολύτως, τίποτε, καθώς εξανεμίζονται με συνοπτικές διαδικασίες και τα τελευταία υπολείμματα του κοινωνικού κράτους. Η ελληνική αγορά εργασίας ξεχαρβαλώθηκε συθέμελα και μετατράπηκε σε χώρο συνεύρεσης δούλων, που είναι έτοιμοι να εργαστούν με οποιαδήποτε αμοιβή τους προσφέρεται, παρότι αυτή δεν έχει καμιά σχέση με την παραγωγικότητά τους, με το χρόνο και τις συνθήκες εργασίας τους, με την τυχόν εξειδίκευσή τους και με τις όποιες υποχρεώσεις του εργοδότη και της πολιτείας απέναντί τους. Ο βαθμός απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας, στην Ελλάδα, έχει ξεπεράσει ακόμη και το εργασιακό περιβάλλον των κλασικών, που λάμβανε τουλάχιστον πρόνοια για τη διατήρηση στη ζωή της οικογένειας του εργαζομένου. Αυτή η μέριμνα θεωρείται τώρα περιττή, προφανώς, επειδή η παγκοσμιοποίηση εξασφαλίζει επάρκεια φθηνών εργατικών χεριών, αλλά και γιατί επιδιώκεται η μείωση των γεννήσεων και του εν γένει παγκόσμιου πληθυσμού.
-Τρίτον, η τρόικα και τα αφεντικά της δεν ξέρουν τι να κάνουν με αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα, του οποίου ο τρόπος δημιουργίας πιστεύουν ότι μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη συνέχιση του προγράμματος, ενώ δεν έχει ουδεμία σχέση με τη βιωσιμότητα του χρέους, που παραμένει έντονα αρνητική. Οι δανειστές, λοιπόν, δεν προτίθενται να δώσουν οποιαδήποτε δωράκια στους Έλληνες, επειδή δέχθηκαν να εξαθλιωθούν μέχρις εσχάτων, προκειμένου να προκύψει αυτό το πλασματικό πρωτογενές πλεόνασμα. Και επί πλέον δείχνουν να τους ενοχλεί η παρουσία του, γιατί έχει προηγηθεί των ιδιωτικοποιήσεων/ξεπουλημάτων.
Για την Ελλάδα, το πρωτογενές αυτό πλεόνασμα εκφράζει ένα τερατοειδές, ένα ανώμαλο και ένα παρά φύσει κατασκεύασμα. Πράγματι, δεν νοείται να προέρχεται το πρωτογενές αυτό πλεόνασμα από καταποντισμένο ΑΕΠ, ούτε από πολίτες που εξαθλιώνονται και που στερούνται του επιούσιου, για να σχηματιστεί. Όπως φαίνεται και από την ορολογία του, οφείλει να προέρχεται από πλεόνασμα και όχι από ελαχιστοποίηση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων συγκεκριμένης οικονομίας, και όχι από την κατάργηση του κράτους πρόνοιας, και όχι από ομαδικές απολύσεις για εξοικονόμηση πόρων, και όχι από μείωση των αμυντικών δαπανών χώρας τόσο εκτεθειμένης σε εξωτερικούς κινδύνους, και όχι από μείωση μισθών και συντάξεων, κάτω από το όριο συντήρησης. Αυτό το ελληνικό πρωτογενές πλεόνασμα είναι πρωτοφανούς σύστασης και σύλληψης και, μεταξύ και άλλων, αποτελεί ντροπή της ΕΕ, που επέτρεψε και όχι μόνο, αλλά και ενθάρρυνε, αλλά και πίεσε για τη δημιουργία του. Συμβάλλοντας, έτσι, η ΕΕ με άμεσο τρόπο στην επέκταση της επιδημίας των αυτοκτονιών, στην αύξηση του αριθμού των μικρών μαθητών που πηγαίνουν νηστικοί στο σχολείο, των ηλικιωμένων που αδυνατούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, των αναίτια απολυμένων προκειμένου να επιδειχθεί αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα. Γι αυτό, και δεν είναι διόλου υπερβολή να υποστηριχθεί ότι αυτό το πρωτογενές πλεόνασμα είναι τελικά προϊόν ειδεχθών εγκλημάτων, κατά της ανθρωπότητας, που επιπλέον εκτελούνται σε περίοδο ειρήνης και εντός των κόλπων της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Για ποια, συνεπώς, αλληλεγγύη μεταξύ των εταίρων μπορεί να γίνει λόγος, κάτω από αυτές τις απάνθρωπες, κάτω από τις εγκληματικές αυτές συνθήκες; Ποιος νοιάζεται για τη ραγδαία επιδείνωση της φυλής μας, ύστερα από τις διατροφικές ελλείψεις και τις κάθε μορφής κακουχίες, που υφίσταται η νέα μας γενιά; Μια γενιά που μεγαλώνει με ανάλογο τρόπο εκείνου των παιδιών της γερμανικής κατοχής, και που χρειάστηκαν στη συνέχεια δεκαετίες βελτιωμένης ζωής, για την ομαλοποίηση της ράτσας; Ποιος ασχολείται με την αδυναμία θέρμανσης σημαντικού τμήματος του ελληνικού λαού; Ποιος νοιάζεται για τη διάλυση των πανεπιστημίων μας, που θα έχει χρόνιες αρνητικές επιπτώσεις στις δεξιότητες των επερχόμενων γενεών, θα καταργήσει ουσιαστικά τη δημόσια παιδεία και θα αποκλείσει από την ιδιωτική τα παιδιά οικογενειών που δεν θα μπορούν να πληρώσουν τα δίδακτρα;
Το πρωτογενές πλεόνασμα, σε πείσμα του πανηγυρικού τρόπου με τον οποίον εμφανίστηκε, αποτελεί την έσχατη κατάπτωση της ελληνικής οικονομίας. Είναι, τηρουμένων των αναλογιών, το τελικό στάδιο των δωρητών οργάνων, που αρχίζουν με σχετικά ήπιο τρόπο τον αποχωρισμό ζωτικών τους οργάνων, για να καταλήξουν στο θάνατο, με τη δωρεά καρδιάς ή ήπατος. Εκεί έφθασε η χώρα μας, και ένας περίπατος εκεί που τελειώνουν οι λαϊκές αγορές, στους χώρους των καθημερινών συσσιτίων, στα πάρκα και στις γωνιές που φιλοξενούν τους άστεγους, στους κάδους απορριμμάτων, κυρίως νωρίς το πρωί, στα σχολεία φτωχών συνοικιών θα πείσουν και τους πιο δύσπιστους, πως οι παραπάνω παρατηρήσεις δεν είναι «λαϊκισμοί», όπως αρέσκονται να αποκαλούν οι κυβερνητικοί μας ότι δεν τους αρέσει να ακούν.
Τι, λοιπόν, μπορεί να περιμένει ο μέσος Έλληνας από το τερατογενές αυτό πρωτογενές πλεόνασμα, του οποίου ο βάρβαρος τρόπος δημιουργίας αύξησε τα δεινά του, το οποίο είναι πλαστό επειδή συγκαλύπτει υποχρεώσεις του δημοσίου, που δεν εκτελέστηκαν, αλλά και επειδή θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερη ύφεση και σε συρρίκνωση του ΑΕΠ; Και είναι, όντως, τραγελαφική η πρωθυπουργική υπόσχεση, ότι τα 500Ε περίπου εκατομμύρια του αιματοβαμμένου αυτού πλεονάσματος, θα ελαφρύνουν τους χαμηλόμισθους…. Δηλαδή αυτούς που εξαθλιώθηκαν με μισθούς πείνας, που έγιναν άνεργοι, που έχασαν τα σπίτια τους και την αξιοπρέπειά τους, ακριβώς για να σχηματιστεί αυτό το αναθεματισμένο πλεόνασμα.
Τι θα γίνει από δω και μπρος; Μα…είναι ξεκάθαρο το τι μας περιμένει. Η τρόικα δεν έχει ικανοποιηθεί, και οι δικοί μας αρμόδιοι ανησυχούν για τα όχι καλά κέφια των Τροικανών. Όταν, λοιπόν, δεήσουν να επιστρέψουν στην κατεχόμενη Ελλάδα θα απαιτήσουν κατεπείγουσα και με συνοπτικές διαδικασίες εκποίηση των πάντων. Θα προχωρήσουν σε ιδιωτικοποίηση των πάντων, αρχίζοντας από τις τράπεζες. Θα αρπάξουν τα σπίτια δανειοληπτών, που αδυνατούν να ξεπληρώσουν τα δάνεια. Θα ορμήσουν στις τραπεζικές καταθέσεις ανυποψίαστων ιδιωτών. Και….για το δημοσιονομικό κενό, που το θέλουν να ανέρχεται στο 1,3Ε δισεκατομμύρια για φέτος, θα επιβάλλουν….θα επιβάλλουν μέτρα, που δεν θα λέγονται οριζόντια, ούτε νέα, αλλά που θα βαπτιστούν διαρθρωτικά. Αλήθεια, τι είναι αυτά τα διαρθρωτικά μέτρα, για τα οποία κόπτονται οι δανειστές μας, και υποστηρίζουν ότι θα οδηγήσουν την Ελλάδα σε θεαματική αύξηση της ανταγωνιστικότητάς της, αδιάφορο αν έχουν οικτρά διαλυθεί οι παραγωγικές βάσεις της οικονομίας μας; Μα, διαρθρωτικά, μπορεί να αποκαλούνται όλα αδιακρίτως τα μέτρα: από μαζικές απολύσεις, σε σημείο που να μην μπορεί πια να λειτουργήσει καμία δημόσια υπηρεσία, μέχρι το ολικό ξεπούλημα από οτιδήποτε υπάρχει σ’ αυτό τον τόπο. Τα μέτρα, λοιπόν, θα αποκαλούνται εφεξής διαρθρωτικά, έτσι που να τηρηθεί η υπόσχεση των αρμοδίων που δήλωσαν ότι δεν δέχονται άλλα οριζόντια, επειδή δεν τα αντέχει ο λαός.
Και όλοι εμείς οι Έλληνες, τι άραγε μπορούμε να περιμένουμε παραμένοντας ακόμη με τα Μνημόνια, και αναμένοντας με απόλυτη σιγουριά την έλευση σύντομα και του τρίτου; Δεν είναι πια καιρός να κοιτάξουμε και για κάποια άλλη λύση, λιγότερο γενοκτονική αυτής που μας επέβαλε η τρόικα, τα τέσσερα τελευταία χρόνια; Όπως πολύ ορθά παρατήρησε ο Γιώργος Κασιμάτης ότι είτε το θέλουμε είτε όχι στην Ελλάδα έγινε πραξικόπημα. Ας επιδιώξουμε, λοιπόν, να σωθούμε με ανάλογο τρόπο.
http://ksipnistere.blogspot.gr/
