υπάρχει, διότι εάν υπήρχε ίσως να ήταν κάπως έτσι.
Όταν αποφασίσαμε να υιοθετήσουμε το ενιαίο νόμισμα το κάναμε κυρίως, διότι πιστέψαμε ότι μας δινόταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ενταχθούμε σε μια μεγάλη ενιαία αγορά και να αξιοποιήσουμε το χαμηλό κόστος δανεισμού ώστε να επιτύχουμε ρυθμούς ανάπτυξης τέτοιους, που θα μας επέτρεπαν να ζούμε καλύτερα απ’ ότι πριν.
Δυστυχώς αυτό δε συνέβη διότι στην πορεία ανακαλύψαμε εμείς όπως και άλλες χώρες ότι «μαζί τα φάγαμε».
Το παράδοξο ήταν ότι στη δική μας περίπτωση ενώ συμφώνησαν οι πάντες ότι τα δεινά προέρχονταν αποκλειστικά και μόνο από τον υπερμεγέθη, δυσκίνητο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα (ακόμη και η φοροδιαφυγή), κανείς και ειδικά αυτοί που αποκαλούνται «υπερασπιστές» του ευρώ δεν έκαναν το παραμικρό ώστε να τον συμμαζέψουν. Αύξησαν τον ΦΠΑ, τους έμμεσους και άμεσους φόρους, ισοπέδωσαν την οικοδομή και την αγορά ακινήτων, κατέστρεψαν το χρηματιστήριο και μετέτρεψαν μέσω του PSI μέρος του εξωτερικού χρέους σε εσωτερικό. Κούρεψαν δηλαδή άμεσα τους ομολογιούχους και έμμεσα όλους τους υπόλοιπους έλληνες, μέσω των ασφαλιστικών ταμείων και των τραπεζών. Στην Κύπρο δεν κράτησαν καν τα προσχήματα. Έκαναν δηλαδή ότι ακριβώς θα έκανε οποιοσδήποτε αποφάσιζε να βγάλει τη χώρα από την ΟΝΕ, χωρίς όμως τα οφέλη της εξόδου. Δυνατότητα εκτύπωσης εθνικού νομίσματος, υποτίμηση, συμφωνία για διαγραφή εξωτερικού χρέους κλπ.
Προσέξτε αυτά όλα τα έκαναν αυτοί που υπερασπίζονται με σθένος την παραμονή της χώρας στο ευρώ.
Εκτός του ότι χάθηκαν τέσσερα περίπου χρόνια, η ζημιά που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία θεωρείται πλέον μη αναστρέψιμη. Η παραμονή στην ευροζώνη αδιέξοδη αλλά και η έξοδος από αυτή ιδιαίτερα επώδυνη. Η Ελλάδα αδύναμη, εξαρτώμενη περισσότερο από ποτέ, ακούει για τον στόχο του χρέους στο 120% το 2020 και δυστυχώς δεν έχει πλέον το κουράγιο να βάλει τα γέλια.
Το ίδιο και η Κύπρος η οποία καταστράφηκε με συνοπτικές διαδικασίες και όπως φαίνεται έχει επιλεγεί να αποτελέσει τον αδύναμο κρίκο της σκουριασμένης αλυσίδας της Ευρώπης.
Είναι μάταιο λοιπόν να επιμένεις για την παραμονή ή όχι σε κάτι που όπως όλα δείχνουν έχει προαποφασιστεί ότι δεν θα υπάρχει, τουλάχιστον με τη σημερινή του μορφή.
Υπέρ ή κατά σε τι; Σε κάτι που δεν υφίσταται;
