Μέσα σε λιγότερο από μία εβδομάδα φάνηκε ότι, όπως και η κοινωνία, το Σύνταγμα ήταν χωρισμένο σε παρατάξεις: στο Κάτω Σύνταγμα και το Ανω Σύνταγμα. Με το Κάτω να θέλει να γίνει ο Μάης του ’11, να κάνει λαϊκές συνελεύσεις χωρίς κομματικές παρεμβάσεις, να στηρίζει τις απεργίες χωρίς τα πανό των απεργών και να προσπαθεί να κάνει περιφρούρηση, χωρίς να θέλει τους περιφρουρητές. Στο Ανω Σύνταγμα σύντομα μαζευόταν η φουστανέλα της Ελλάδας του Euro. Με τις σημαίες για μπέρτες, με τις μούντζες τεντωμένες στη Βουλή, με τις τρεις κρεμάλες φτιαγμένες από τα χεράκια της ίδιας οργάνωσης και με το φίλαθλο πνεύμα να εκδηλώνεται στο κυνήγι των βουλευτών το βράδυ στον Εθνικό Κήπο. Και κάπου ανάμεσα το Μέσο Σύνταγμα. Αόρατο σαν τη Μέση Γη του Τόλκιν, με τους γονείς να κατεβάζουν την Κυριακή τα παιδιά τους για να θυμούνται ότι ήταν κι αυτά εκεί τη στιγμή της γραφής της ιστορίας του έθνους και τις πενηντάρες να κατεβάζουν το παλιό το κατσαρόλι για να το κοπανίσουν, γιατί «κάτι τέτοιο κάνανε και με τον Αλιέντε». Αλλο το ότι το κάνανε οι δεξιοί για να τον ρίξουν…
Η Ελλάδα δεν χρειάζεται Σύνταγμα αλλά ομόνοια. Οχι την πλατεία αλλά τη λέξη. Και ώσπου να βρεθεί ένας χριστιανός να πείσει ότι θα τιμωρηθούν οι ένοχοι, για να πειστούν οι αθώοι να παλέψουν να σώσουν την Ελλάδα, χάνουμε καιρό στις πλατείες και τα πανηγύρια.
Το κατόρθωμα
Ολη την προηγούμενη εβδομάδα λεγόταν και επαναλαμβανόταν ότι το κατόρθωμα των αγανακτισμένων ήταν ότι σήκωσαν τον κόσμο από τον καναπέ του και τον έβγαλαν στον δρόμο. Μισό λεπτό όμως. Στις 14 Φεβρουαρίου του 1992 πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμος είχε μαζευτεί στη Θεσσαλονίκη για το συλλαλητήριο για την ονομασία της Μακεδονίας. Εκτός κι αν στην Ελλάδα υπήρχαν πάνω από ένα εκατομμύριο ακροδεξιοί, κάποιοι είχαν σηκωθεί από τον καναπέ τους για να διαδηλώσουν στους δρόμους. Και ανεξάρτητα από τη θέση του καθενός στο θέμα της ονομασίας του FYROM, δεν ήταν 10 ή 100 χιλιάδες στην Αθήνα αλλά ένα εκατομμύριο στη Θεσσαλονίκη.
H πρωτεύουσα της διαδήλωσης
Οι Ελληνες, όμως, δεν κατεβαίνουν στους δρόμους μόνο για τις ονομασίες. Κατέβηκαν στον δρόμο για το ποδόσφαιρο και το Euro του 2004, για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και στην περσινή πρώτη διαδήλωση εναντίον των μέτρων λιτότητας. Και αναφέρομαι σε μαζικές συγκεντρώσεις με γενικά αιτήματα, γιατί από συνδικαλιστικές συμπαράστασης στους αγωνιστές Τάδε και Δείνα και για την Παλαιστίνη, τους μετανάστες και κάθε άλλο θέμα για το οποίο θέλει να βγει κάποιος στους δρόμους, οι διαδηλώσεις δεν έχουν τελειωμό. Αν το Λονδίνο είναι η πρωτεύουσα του θεάτρου, η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα της διαδήλωσης, με 500 διαδηλώσεις στο κέντρο τον χρόνο. Η μόνη διαφορά είναι ότι για το θέατρο όλο και κάποιος τουρίστας μπορεί να πάει στο Λονδίνο αλλά για τις διαδηλώσεις οι μόνοι που μπορεί να έρθουν στην Αθήνα είναι μέλη της Πρωτοβουλίας Γένοβα 2001.
V for Vendetta
Οι συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων θα αφήσουν κάποιες σημαντικές επενέργειες. Πρώτον, τη συνείδηση στους βουλευτές ότι ο κόσμος δεν τους αντέχει ανεξαρτήτως σημαίας. Το μήνυμα πρέπει να το είχαν πάρει από τις περσινές διαδηλώσεις, αλλά στη δραπέτευση, μαζί με τις «ανιψιές» και τους συγγενείς που έχουν βολέψει ως υπαλλήλους της Βουλής μέσα από τα σκοτάδια του Εθνικού Κήπου, πρέπει να πήραν το μήνυμα που λεγόταν στο «V for Vendetta»: ότι οι πολίτες δεν πρέπει να φοβούνται τις κυβερνήσεις τους αλλά οι κυβερνήσεις τους πολίτες. Ασκηση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας κάτω από το κράτος του φόβου δεν είναι δυνατή αλλά αυτοί έχουν την ευθύνη να αλλάξουν τα μυαλά του κόσμου, βγαίνοντας από τα Lexus και τον χρυσελεφάντινο πύργο του Συντάγματος στην πραγματική ζωή.
