Στη σημερινή κατακερματισμένη αγορά εργασίας με τον ΟΜΕΔ να έχει πλέον διακοσμητικό ρόλο, οι κλαδικές συμβάσεις είναι το τελευταίο οχυρό για τη διασφάλιση τόσο της εργασιακής ειρήνης, όσο και ενός υγιούς πλαισίου ανάπτυξης της ανταγωνιστικότητας.
Ενδεχόμενη κατάργηση της δυνατότητας επέκτασής τους θα αποτελέσει θρυαλλίδα οριστικής απορρύθμισης του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων, «παραδίδοντας» μισθούς, όρους και συνθήκες εργασίας στις ανεξέλεγκτες διακυμάνσεις της προσφοράς και της ζήτησης.
Εργασιακά δικαιώματα που κατοχυρώνονται από την κλαδική διαπραγμάτευση θα μπουν στην «προκρούστεια κλίνη», την ώρα που στο βωμό της περαιτέρω κερδοφορίας των επιχειρήσεων προωθούνται οι ατομικές συμβάσεις, με στόχο τη δημιουργία φτωχών εργαζομένων «πολλών ταχυτήτων» ακόμη και στην ίδια ειδικότητα.
Σε οικονομίες όπως η ελληνική, που βασίζεται στη μικρή και μεσαία επιχειρηματικότητα, η υπογραφή και επέκταση των κλαδικών συμβάσεων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την διαφύλαξη της απασχόλησης και του εισοδήματος των εργαζομένων, την αύξηση της παραγωγικότητας, καθώς και την προστασία από πρακτικές αθέμιτου ανταγωνισμού μέσα από λογικές αναίτιας συρρίκνωσης του εργασιακού κόστους με μειώσεις αμοιβών, βλαπτικές μεταβολές και περιστολές συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Σε αυτήν την κατεύθυνση απαιτούμε την επέκταση και την άμεση κήρυξη ως υποχρεωτικών όλων των κλαδικών συμβάσεων, για τις οποίες έχει γνωμοδοτήσει θετικά το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας (ΑΣΕ).
Στην αρμόδια Υπουργό θέλουμε να τονίσουμε και να επιστήσουμε την προσοχή της σε δύο πράγματα :
Πρώτον δεν αρκεί να μιλά στα Μ.Μ.Ε. με φιλεργατική διάθεση. Οφείλει να το αποδείξει εν τοις πράγμασι!!! Άλλωστε « η γυναίκα του Καίσαρα δεν πρέπει μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται » και Δεύτερον να ελέγξει τον περίγυρο της ο οποίος και καθυστερεί αδικαιολόγητα, αλλά και οι όποιες δικαιολογίες εκθέτουν την ίδια την Υπουργό!!!
Οι εργαζόμενοι πρέπει να προφυλαχθούν εδώ και τώρα. Οι επιχειρήσεις χρησιμοποιούν ως όχημα την κρίση για να μην τηρούν ούτε τα συμφωνημένα. Η εργοδοτική αυθαιρεσία γίνεται κανόνας στην αγορά εργασίας, ακόμη και σε αναπτυσσόμενους κλάδους, όπως αυτός των Ιδιωτικών Υπαλλήλων Φύλαξης. Πρόσφατο παράδειγμα η εταιρεία BRINK’S που προχωρά σε συνδικαλιστικές διώξεις και παράνομες-εκβιαστικές απολύσεις, προκειμένου να αναγκάσει το προσωπικό της να αποδεχθεί κανόνες εργασιακού μεσαίωνα κατά παρέκκλιση της κλαδικής σύμβασης.
Οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις όπως διεξάγονται από το 1990 διαμόρφωσαν ένα δυναμικό πλαίσιο ανάπτυξης και αύξησης της παραγωγικότητας με παράλληλη ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής. Η καταστρατήγησή τους και ο οικονομικός αφανισμός των μισθωτών δεν αποτελούν λύση, δεν βγάζουν τη χώρα από την ύφεση. Η ανταγωνιστικότητα δεν έρχεται μέσα από την εργασιακή ζούγκλα και την εξαθλίωση, που θέλουν να μας καταδικάσουν. Ο κόσμος της εργασίας ήταν, είναι και θα είναι το σημαντικότερο κεφάλαιο, η βάση για την ανάπτυξη.
Ας το καταλάβουν καλά όσοι «ονειρεύονται» να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια φορολογική κόλαση με φθηνά μεροκάματα και ας το εξηγήσουν στους επιτηρητές τους ή όπως αλλιώς ονομάσουν τελικά τους νέους «φυτευτούς προϊσταμένους» τους…
