Κάθε εφτά ημέρες θα ξεπουλιέται και ένα ελληνικό περιουσιακό στοιχείο. Μπορεί να είναι οικόπεδο· μπορεί να είναι κοινωφελής εταιρεία του Δημοσίου· μπορεί να είναι κτίσμα· μπορεί να είναι παραλία· μπορεί να είναι τράπεζα· μπορεί να είναι Οργανισμός· μπορεί να είναι κομμάτι της Υγείας· μπορεί να είναι βιομηχανία συνυφασμένη με την Άμυνα· μπορεί να είναι τομέας της Παιδείας· μπορεί να έχει να κάνει με τις συγκοινωνίες…
Η Ελλάδα δεν μπαίνει στη διαδικασία των λεγόμενων «διαρθρωτικών αλλαγών», όπως το πλασάρουν οι επιτήδειοι κυβερνητικοί επικοινωνιολόγοι, για να ακούγεται πιο… κομψά. Η Ελλάδα μπαίνει στην εφιαλτική διαδικασία αλλαγής ιδιοκτησιακού καθεστώτος.
Από τώρα και για τα επόμενα τρία χρόνια, το τρελό παπανδρεϊκό «πάρτι», που θα αποφέρει στους τοκογλύφους δανειστές μας γύρω στα 50 δις ευρώ, θα αλλάξει την ταυτότητά μας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε πει: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε απαντήσει: «Η Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν».
Και οι δύο μιλούσαν με πολιτικούς όρους. Αλλά, εν πολλοίς, και με ιδιοκτησιακούς, αν θυμηθούμε ποιες εποχές έφυγε η ΠΑΟΥΕΛ από τις συγκοινωνίες, πότε έφυγαν οι Άγγλοι από τα νερά της Αθήνας, πότε έφυγαν και οι Αμερικανοί από τις εδώ βάσεις, κρατώντας μόνο τη Σούδα, και δεν ξέρω αν είναι και καμία άλλη… Ο σημερινός Παπανδρέου, ο Γιώργος, του Ανδρέα, μιλά για την πατρίδα μας με διαφορετικούς όρους. Καθαρά ΚΤΗΜΑΤΟΜΕΣΙΤΙΚΟΥΣ.
Κανένας δεν ξέρει ποιοι θα απαρτίζουν το μωσαϊκό που φτιάχνει αυτή η κυβέρνηση με τους επιτηρητές της τρόικας. Κανείς δεν ξέρει –ή, μάλλον, ξέρει πολύ καλά– ποιοι θα επελάσουν ως δυνάμεις οικονομικής –και όχι μόνο…– κατοχής.
Γερμανοί; Γάλλοι; Εβραίοι; Άραβες; Αμερικανοί; Κινέζοι; Ρώσοι;…
Και δεν θα είναι μόνο αυτοί… Θα είναι και Σκοπιανοί –ελέω Τζορτζ Σόρος, που πρόσφατα συνομιλούσε στο Μαξίμου με τον Γιώργο Παπανδρέου–, θα είναι και Τούρκοι – που έχουν ήδη εκδηλώσει, μέσω συνεντεύξεων και δηλώσεων, ενδιαφέρον για λιμάνια, νησιά και παραμεθόρια αεροδρόμια…
Θα είναι και πολυεθνικές εταιρείες, που κατηγορούνται ότι δεν διστάζουν να θυσιάσουν ακόμα και ανθρώπινες ψυχές, προκειμένου να αρπάξουν αυτό που θέλουν. Όπως, για παράδειγμα, τον υδάτινο πλούτο της όποιας χώρας μπορούν να βάλουν στο χέρι…
Οικονομικοί αναλυτές πιστεύουν ακράδαντα ότι οι επόμενοι πόλεμοι δεν θα γίνουν για τα πετρέλαια, αλλά για τα νερά. Για τους υδροφόρους ορίζοντες. (Μπορεί να φανεί αφελές, αλλά σας παραπέμπω στην τελευταία ταινία του Τζέιμς Μποντ, «Quantum of Solace». Οι σεναριογράφοι του κινηματογράφου πολλές φορές «μιλούν» για πράγματα που εμείς είτε δεν μπορούμε είτε δεν θέλουμε να βλέπουμε…)
Και, επί τη ευκαιρία, ομολογώ ότι δεν μπορώ να θεωρήσω τυχαία –απεναντίας, μάλιστα…– την επιλογή του κ. Νίκου Μπάρδη ως αφεντικού της ΕΥΔΑΠ – επιλογή που έγινε απευθείας από το Μέγαρο Μαξίμου, για να μην πω από το Καστρί. Ο κ. Μπάρδης έχει διατελέσει επί είκοσι ένα χρόνια στέλεχος και διευθυντής Διεθνούς Ανάπτυξης της Veolia, πολυεθνικής εταιρείας γαλλικών συμφερόντων, που έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε εβδομήντα εφτά χώρες – «χτυπήστε» στο Google για να δείτε… Γνωρίζει από πρώτο χέρι τους τρόπους διαχείρισης των υδάτινων πόρων, αφού έχει ταξιδέψει σε ολόκληρο τον κόσμο –και ιδιαίτερα σε χώρες του ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ– προκειμένου να εξασφαλίσει για λογαριασμό της πολυεθνικής αυτής εταιρείας τη διαχείριση των υδάτων τους.
Έχει, επίσης, σημασία να τονιστεί ότι ο Νίκος Μπάρδης μεσολαβούσε εδώ, στην Ελλάδα, για λογαριασμό της Veolia τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα το καλοκαίρι του 2002, ούτως ώστε να εξαγοράσει το 9% της ΕΥΔΑΠ που κατέχει το Ελληνικό Δημόσιο έως το 51% της πλειο ψηφίας, αλλά και το 10% των μετοχών που κατέχει στην εταιρεία η Αγροτική Τράπεζα, όπως, επίσης, είχε εκδηλώσει επίμονο ενδιαφέρον για την εξαγορά μετοχών του Οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης, προσπάθειες που συνεχίστηκαν αμείωτες μέχρι πέρσι και οι οποίες –υποθέτω– θα συνεχίζονται και «εντός των τειχών», μετά την κατάληψη της καρέκλας του διευθύνοντος συμβούλου. Καμία από τις πληροφορίες αυτές, που έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, ως προέκταση αποκαλύψεων που έχω κάνει εδώ και μήνες από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, δεν διαψεύστηκαν. Ούτε διαψεύστηκε ποτέ ότι για την τοποθέτηση Μπάρδη είχε έντονες ενστάσεις ο Δημήτρης Ρέππας.
Το διά ταύτα του σημερινού άρθρου μου: Αν έχουμε αυτή την –προς άμεση και διαρκή παρακολούθηση– περίπτωση των υδάτινων πόρων, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει τι συμβαίνει ήδη υπογείως και τι έχει να συμβεί σε όλα τα άλλα ξεπουλήματα των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας και των Ελλήνων;
Και μην μου πει η κυβέρνηση ότι υπόσχεται «διαφάνεια» –όπως είπε την περασμένη Παρασκευή και ο κ. Παπακωνσταντίνου σε συνέντευξη Τύπου–, και όχι «υπόγειες διαδρομές», διότι θα θυμίσω τις υπόγειες συζητήσεις του Γ. Παπανδρέου με τον Στρος-Καν για το ΔΝΤ το φθινόπωρο του 2009 και τις υπόγειες συζητήσεις για το Ελληνικό, ως ένα μικρό δείγμα της μη εμπιστοσύνης που έχουμε απέναντι στο κυβερνητικό fast track και… fast food μισοτιμής «σπρώξιμο» των περιουσιακών μας στοιχείων σε τρίτα χέρια…
Πάντως, καλό θα είναι να σκεφτούν βουλευτές, υπουργοί, γενικοί γραμματείς και πρόεδροι ή διευθύνοντες σύμβουλοι εταιρειών, επιχειρήσεων και Οργανισμών ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που από τώρα προειδοποιούν για Ειδικά Δικαστήρια και Ποινικά Δικαστήρια, θεωρώντας ότι είναι καθήκον τους να προστατεύσουν τη χώρα τους ή να ζητήσουν το λογαριασμό, προσφεύγοντες στη Δικαιοσύνη…
Πηγή:Αιέν Αριστεύειν
