Αυτό
που έκαναν οι ισχυροί της Ε.Ε. μέχρι σήμερα ήταν να εφαρμόζουν την
κεϋνσιανή θεωρία των πακέτων στήριξης των οικονομιών τους με ένα πολύ
παράδοξο τρόπο.Οι ισχυρές χώρες του βορρά πλήρωναν τις κοινοτικές επιδοτήσεις, αυτές κατέληγαν στο Νότο, αυτός με τη σειρά του αγόραζε προϊόντα από τις βόρειες χώρες και η παραγωγή των Βόρειων ευημερούσε.
Όλοι ήταν ικανοποιημένοι γιατί:
- οι Βόρειοι είχαν έτσι αυξημένη παραγωγή και πλούτο
- οι Νότιοι ένιωθαν ότι έβγαζαν λεφτά από τους Βόρειους, αφού τους έμεναν τα προϊόντα και η κατανάλωση
- οι Γερμανοί ήταν ευχαριστημένοι γιατί ικανοποιούσαν έτσι την κυρίαρχη εκεί οικονομική άποψη των αντιπληθωριστών (αυστριακοί χαγιεκιστές), δεδομένου ότι δεν έριχναν το χρήμα στο εσωτερικό της οικονομίας τους, αλλά το έδιναν στους νότιους πελάτες που θα τους το επέστρεφαν.
- ήταν όλοι ευχαριστημένοι γιατι το ευρώ παρέμενε σκληρό νόμισμα και τα επιτόκια δανεισμού παρέμεναν χαμηλά.
Πρόκειται για έναν καλά
σχεδιασμένο κεϋνσιανό κύκλο που όμως χρησιμοποιεί έναν τρίτο ενδιάμεσο.
Το αποτέλεσμα τελικά αποδείχθηκε καταστροφικό για τον ενδιάμεσο Νότιο,
όταν έστω και για λίγο διακόπηκε η λειτουργία του κύκλου.
Ο Νότιος εγκατέλειψε κάθε προσπάθεια
παραγωγής και θεώρησε ότι μπορεί να ζει με το χρήμα που έρχεται από
τρίτους (επιδοτήσεις και δάνεια). Είναι αξιοθαύμαστο το ότι οι άνθρωποι
στις χώρες αυτές συνέχισαν να δουλεύουν – αυτό δείχνει μία εξαιρετική
εργασιακή ηθική των Νότιων. Από την άλλη, ίσως και πιθανότερο, να
δείχνει και μία τεράστια κοινωνική ανισότητα, αφού το χρήμα
συγκεντρωνόταν σε όλο και λιγότερα χέρια (κάτι που είναι γνωστό ότι
ευνοείται από τη δωρεάν διανομή χρήματος – δηλαδή όταν δεν αντιστοιχεί
σε εργασία και προϊόντα).
Όταν έφτασε η στιγμή να ακριβύνει ο
δανεισμός στους Νότιους, λόγω διεθνούς κρίσης και σπανιότητας του
διαθέσιμου χρήματος που χάθηκε στις ΗΠΑ, ενώ οι επιδοτήσεις του Γ’ ΚΠΣ
είχαν τελειώσει και δεν είχαν ξεκινήσει αυτές του ΕΣΠΑ (Δ’ ΚΠΣ) –
(δηλαδή κατά τη μεταβατική περίοδο του έτους 2010), το αποτέλεσμα ήταν
οι Νότιοι να βρεθούν ξεκρέμαστοι και χωρίς καμία δυνατότητα για άμεση
παραγωγική αναπλήρωση του εδάφους που έχασαν από την χαλάρωση μίας
ολόκληρης δεκαετίας (είχαν χάσει τους πελάτες, οι εγκαταστάσεις είχαν
απαξιωθεί, η τεχνολογία τους είχε μείνει τουλάχιστον 20 χρόνια πίσω,
ήταν πολύ ακριβό να ξεκινήσουν από την αρχή, κλπ.). Αυτό οι Γερμανοί το
είδαν ως έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και για να μη πουν την αλήθεια, το
απέδωσαν στους δήθεν υψηλούς μισθούς. Όμως η Γερμανία λέει ψέματα γιατί
μπορεί από το 2000 και μετά να συγκράτησε τους μισθούς της, που ήταν
μέχρι τότε υψηλότεροι όλων των άλλων, αλλά η συμφωνία με το Νότο ήταν να
αναπληρωθούν οι τεράστιες αυξήσεις των τιμών που σημειώθηκαν λόγω του
σκληρού ευρώ με κάποιες μέτριες αυξήσεις στους μισθούς και έτσι να
κινηθούν τα πράγματα προς την πολυπόθητη ευρωπαϊκή σύγκλιση μισθών και
ημερομισθίων, που πολλοί είχαν ταυτίσει με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Υποψιάζομαι, ότι αν ο P. Krugman διαβάσει αυτήν την εξήγηση θα συγκλωνιστεί !
RYaN
http://papaioannou.wordpress.com/
