Η Ιστορία
πρέπει να γράφεται ή να διαβάζεται όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά και
προσπαθώντας να πλησιάσουμε με την σκέψη μας τις συνθήκες της εποχής
στην οποία εστιάζουμε. Δυστυχώς, ειδικά όταν κρίνουμε Ιστορικές
Προσωπικότητες, την κάνουμε «λάστιχο». Αναλύουμε τα γεγονότα αναλόγως με
το πού ιδεολογικά ανήκει ο καθ΄ ένας μας. Άλλα τα υπερτονίζουμε και
άλλα τα αποκρύπτουμε, σύμφωνα με το τί θέλουμε να «περάσουμε» προς τα
έξω.
Ας γυρίσουμε 76 χρόνια πίσω, στα τότε πολιτικά τεκταινόμενα στην Πατρίδα μας.
Την 1η
Μαρτίου 1935, εκδηλώνεται φιλοΒενιζελικό Κίνημα Αξιωματικών, το οποίο
αποτυγχάνει και ο Βενιζέλος καταφεύγει στο Εξωτερικό. Δύο χρόνια
νωρίτερα, είχε εκδηλωθεί άλλο κίνημα υπό τον Πλαστήρα (φιλοΒενιζελικό
και αυτό), το οποίο ομοίως είχε αποτύχει. Τα δύο μεγάλα κοινοβουλευτικά
κόμματα της εποχής, οι Φιλελεύθεροι(Βενιζελικοί) και το Λαϊκό
(αντι-Βενιζελικοί) καθώς και το ΚΚΕ, είχαν δημιουργήσει μία χαώδη
κατάσταση στην Χώρα, θεσμικά, πολιτικά και οικονομικά. Να σημειώ
σουμε ότι και τότε η
Χώρα ήταν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής. Στις 26 Ιανουαρίου
1936, από την Υπηρεσιακή κυβέρνηση του Κ. Δεμερτζή, διεξάγονται
υποδειγματικά εκλογές με αναλογική, με τα δύο μεγάλα κόμματα σχεδόν να
ισοψηφούν. Στις εκλογές αυτές λαμβάνει μέρος και ο Ιωάννης Μεταξάς, ως
επικεφαλής του κόμματος των «Ελευθεροφρόνων», και λαμβάνει ποσοστό 3,94%
και 7 έδρες. Προκύπτει θέμα αναδείξεως Κυβερνήσεως, λόγω μη υπάρξεως
απαιτούμενης πλειοψηφίας από κάποιο κόμμα, αφού και το ΚΚΕ και ο
Μεταξάς αρνούνται να συμπράξουν με άλλο κόμμα.. Η Υπηρεσιακή κυβέρνηση
Δεμερτζή παραμένει και στις 5 Μαρτίου ο Μεταξάς ορκίζεται Υπουργός
Στρατιωτικών. Νέες διερευνητικές εντολές στους Θ. Σοφούλη και Α.
Μιχαλακόπουλο (αντιβασιλικοί και οι δύο) για σχηματισμό Κυβερνήσεως,
αποτυγχάνουν. Όπως αντιλαμβάνεστε, επικράτησε ακυβερνησία και χάος. Να
σημειωθεί ότι ο Βασιλιάς Γεώργιος είχε απομακρύνει τους Στρατηγούς
Παπάγο και Πλατή (συνιδρυτές του «Στρατιωτικού Συνδέσμου»), διότι
εξεφράζετο φόβος για στρατιωτικό πραξικόπημα λόγω και της ακυβερνησίας.
Δίδεται πάλι εντολή στον Κ. Δεμερτζή στις 14 Μαρτίου, στη κυβέρνηση του
οποίου μετέχει ως Αντιπρόεδρος και Υπουργός Στρατιωτικών ο Ι. Μεταξάς.
Στις 13 Απριλίου 1936, πεθαίνει από ανακοπή ο Δεμερτζής και ο Μεταξάς,
ως Αντιπρόεδρος, λαμβάνει εντολή σχηματισμού Κυβερνήσεως. Στις
16 Απριλίου του ΄36, ο Μεταξάς λαμβάνει ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή με
πρωτοφανή πλειοψηφία 241 ψήφων υπέρ, 16 κατά (του ΚΚΕ) και 4 Λευκών. Τα
αστικά κόμματα τον υπερψήφισαν, θεωρώντας τον ως τον μόνο που θα
μπορούσε να βάλει σε τάξη το χάος που αυτοί είχαν δημιουργήσει.
Στις 30 Απριλίου η Βουλή διακόπτει τις εργασίες της έως την 30η
Σεπτεμβρίου και, με ψήφισμά της, παραχωρεί απόλυτη ελευθερία στον
Μεταξά, τον εξουσιοδοτεί δε ταυτοχρόνως να διοικεί, σε όλα τα θέματα, με
Νομοθετικά Διατάγματα, ουσιαστικώς δηλαδή δικτατορικά. Το ΚΚΕ, είχε οργανώσει και αναγγείλει γενική απεργία για τις 5 Αυγούστου 1936. Με πρόσχημα αυτό, την 4η
Αυγούστου, ο Ιωάννης Μεταξάς με Διατάγματα καταργεί τον
Κοινοβουλευτισμό και εγκαθιδρύει Δικτατορία (γνωστή ως «Μεταξική» ή «της
4ης Αυγούστου»). Ήταν
τέτοια η διάλυση της χώρας, η κατάρρευση και η ανυποληψία του Πολιτικού
Συστήματος, που ουδείς πολίτης αντέδρασε, ουδείς πολιτικός εκινήθη και
ουδείς Στρατιωτικός εξήλθε του στρατώνος.
Μία από τις πρώτες πράξεις του Ιωάννου Μεταξά ήταν ότι αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση
του (τοκογλυφικού) δανείου που είχαν συνάψει προηγούμενες κυβερνήσεις
με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.
Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο
Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των
Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.
Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της
υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού
και της χώρας!
Στο υπόμνημά της, η Ελληνική κυβέρνηση
έλεγε: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του
Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση
της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα
μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση
της, θα έκανε το ίδιο» (Yearbook of the International Law Commission,
1980,v.l.,sel.25).
Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που
κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής
κυβέρνησης το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα: «Ενίοτε μπορεί να υπάρξει
μια έκτακτη κατάσταση η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να
εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό
τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο
υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το
χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση
και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική
ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του
Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων
υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ
έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να
εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην
περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική
ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να
μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».
Με αυτά τα επιχειρήματα , το Διεθνές
δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο
οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο Πρόεδρός της, Νέστωρ
Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του
δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο ΔΝΤ.
Γιατί
τα γράφω όλα αυτά; Μην σπεύσετε να σκεφτείτε ότι έχω σκοπό να εξυμνήσω
τον Μεταξά. Αλλά, αφού διαβάσετε προσεκτικά το κείμενο και ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ, κάνετε μια προβολή τους στο σήμερα. Θα διαπιστώσετε ότι έχουμε μια, σε γενικές και ειδικές γραμμές, επανάληψη των γεγονότων. Το
μεν τότε κοινοβουλευτικό καθεστώς, αφού είχε φέρει την Χώρα στο χείλος
της καταστροφής, την «παρέδωσε» (ακουσίως) σε έναν Δικτάτορα. Το δε νυν,
αφού έχει ήδη καταστρέψει την Χώρα, εγκατέστησε (δολίως) με
κοινοβουλευτικό πραξικόπημα έναν -συγκεκαλυμμένον αλλά κατ΄ουσίαν- άλλον
(ιδίως αν «χρειασθεί να καθυστερήσουν» οι εκλογές). Με
τρεις σημαντικές, σημαντικότατες, διαφορές. Τότε, ο Μεταξάς ήταν
τουλάχιστον εκλεγμένος βουλευτής και αρχηγός κόμματος. Σήμερα, ο κ.
Παπαδήμος ούτε καν βουλευτής. Τότε, ο Μεταξάς κινήθηκε γνήσια πατριωτικά
και εναντιώθηκε σθεναρά στους ξένους δανειστές-τοκογλύφους. Σήμερα ο κ.
Παπαδήμος διορίσθηκε για να εφαρμόσει τις αξιώσεις των ξένων δανειστών –
τοκογλύφων, υπακούοντας στην «his master΄s voice».
Τότε, το σάπιο κοινωνικοπολιτικό Σύστημα παρεδόθη άνευ όρων. Σήμερα,
προσπαθεί με κάθε τρόπο να παραμείνει γατζωμένο στην πλάτη μας. Προφανώς
γιατί τότε ούτε «παπαγαλάκια» δημοσιογράφοι ούτε «συνετές» φωνές
υπήρχαν ανάμεσά μας.
Η απάντηση στον τίτλο δική σας…
Σπύρος Παπασπύρος
http://freepen.gr/
