ΕΥΡΩ, Χρέος και Τρομοκρατία

 

Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης

Όταν το πολιτικό σύστημα αρχίζει να τρίζει, όταν υπάρχουν ερωτήματα αν αντιμετωπίζουμε απλά λανθασμένες πολιτικές επιλογές ή ποινικά κολάσιμες ενέργειες, όταν υπάρχουν ενδεχόμενα για εγκληματικές ενέργειες κατά της χώρας και του λαού, τότε προπαγάνδα, απειλές, ακόμα και δικαστικές παρεμβάσεις, παίρνουν τη θέση των πολιτικών επιχειρημάτων, των επιστημονικών απόψεων, της δημοκρατίας.

Η ίδια μνημονιακή παρέα των... προθύμων, που έχει το θράσος να απειλεί το λαό με μακελειό, που έχει την αδιαντροπιά να ονομάζει απλά παράπλευρη απώλεια τη δυστυχία του λαού, που έχει την αναισχυντία να παρεμβαίνει στη δικαιοσύνη, ταυτόχρονα μας εκβιάζει με καταστροφή αν δεν δεχθούμε την ολοκληρωτική παράδοση της χώρας μας. Με φήμες και απειλές που διασπείρουν μέσω προπαγάνδας σκορπούν το φόβο, με μοναδικό στόχο την ψυχολογική καταρράκωση του λαού. Σκοπός τους να εμφανίζουν τις επιδιώξεις τους σαν τις μοναδικές λύσεις, φυσικά όλα αυτά διοχετεύονται χωρίς καμία έρευνα, τεκμηρίωση, επιστημονικό στοιχείο.

Έτσι έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν την πεποίθηση, στο μεγαλύτερο μέρος του λαού, ότι σε περίπτωση που “γυρίσουμε στην δραχμή, το χρέος θα πολλαπλασιαστεί”. Μάλιστα αναφέρουν ότι εκτός του δημοσίου χρέους θα πολλαπλασιαστεί και το ιδιωτικό, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να μη μπορούν να αποπληρώσουν τα δάνεια τους, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι αφού η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα, θα πρέπει να εισάγουμε τα πάντα και να τα πληρώνουμε σε πολλαπλάσιες τιμές, ανάλογες με την υποτίμηση που θα έχει το νέο νόμισμα.

Έτσι λοιπόν χτίζεται μία ολόκληρη θεωρία τρόμου που σερβίρεται με διάφορες “σάλτσες” που μιλούν για “επιστροφή στο ‘50″, “διεθνή απομόνωση” κ.λπ., που θυμίζουν έντονα την ατμόσφαιρα του 2004, σχετικά με την αποδοχή του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Μάλιστα παρατηρούμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι, με τα ίδια περίπου επιχειρήματα, που τότε υποστήριζαν το σχέδιο είναι σήμερα οι υποστηρικτές του μνημονίου και των πολιτικών του.
Η απειλή λοιπόν είναι ότι αν η χώρα εγκαταλείψει την μνημονιακή πολιτική επιστρέφει στο εθνικό νόμισμα, που είναι ισοδύναμο με την συντέλεια του κόσμου. Η εξέλιξη αυτή θέτει σε άμεσο κίνδυνο όχι μόνο τα σπίτια μας, αλλά ακόμα και τη ζωή μας από λιμοκτονία. Γι’ αυτό άλλωστε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης χαρακτήρισε το χαράτσι «Ασφάλιστρο κινδύνου της περιουσίας». Πέρα από την οικονομική διάσταση, ήθελε ταυτόχρονα να πείσει τους πολίτες (ακόμα και όσους αντιδρούν στο μέτρο) ότι μόνο η μνημονιακή πολιτική εξασφαλίζει την περιουσία τους. Είναι όμως έτσι;

Στο σημείο αυτό θέλω να ξεκαθαρίσω ότι στόχος του κειμένου δεν είναι να εκθέσει προσωπικές απόψεις σε οικονομικά και νομικά θέματα, αλλά να συγκεντρώσει και να παραθέσει κάποιες επιστημονικές θέσεις ειδικών στο συγκεκριμένο αντικείμενο.
Ο κύριος Πάνος Παναγιώτου (1) λοιπόν, σε άρθρο του αναφέρει χαρακτηριστικά :
«H “ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι, λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά, εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί.
Όταν η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ διεπόμενο από το ελληνικό δίκαιο, το ομόλογο εκδίδεται στο νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, εφόσον το νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας είναι το ευρώ, όσον αφορά στο ελληνικό δίκαιο αυτό θα είναι και το νόμισμα του ομολόγου (και το ομόλογο αυτό θα είναι πληρωτέο στην Αθήνα).

Αν, ωστόσο, η Ελλάδα για κάποιο λόγο αποχωρούσε από την ευρωζώνη και ξεκινούσε την έκδοση της δραχμής, τότε θα υποχρεούνταν να καθορίσει μέσω του Κοινοβουλίου, με νόμο, την ισοτιμία της νέας δραχμής με το ευρώ και αμέσως μετά για τα ελληνικά δικαστήρια το νόμισμα στο οποίο θα ήταν πληρωτέα τα ομόλογα κάτω από το ελληνικό δίκαιο θα ήταν η νέα αυτή δραχμή και όχι πλέον το ευρώ, αφού η νέα δραχμή θα ήταν το νόμιμο νόμισμα της χώρας. Η ισοτιμία που θα όριζε η ελληνική Βουλή θα ίσχυε τόσο για την αποπληρωμή των ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, τα οποία είναι σήμερα ύψους 330 δις ευρώ, όσο και σε κάθε άλλη οικονομική δραστηριότητα που θα συμπεριλάμβανε τη χρήση της δραχμής, εντός και εκτός Ελλάδας.

Δεν πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να πιστέψει ότι τα παραπάνω αποτελούν μία πρόχειρη προσέγγιση ενός πολύ σημαντικού ζητήματος. Υπάρχουν μελέτες κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών που επιβεβαιώνουν την ισχύ όσον αναφέρονται εδώ και οι οποίες είναι στη διάθεση όποιου βουλευτή ή δημοσιογράφου θέλει να βοηθήσει στην ανάδειξη του θέματος.»

Συνεχίζοντας διαβάζουμε σε συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίτσα (2) σχετικά με το νόμισμα αποπληρωμής των χρεών μας :
«Η έξοδος θα δημιουργήσει πιο πρόσφορες συνθήκες για την αντιμετώπιση του χρέους. Καταρχήν θα μπορέσει να γίνει μετατροπή του χρέους σε δραχμές και να επιβληθεί η ελληνική νομοθεσία στην αποπληρωμή του. Δεν υπάρχει λόγος το χρέος να παραμείνει υποχρεωτικά σε ευρώ. Καταρχήν το χρέος προς τον εγχώριο δανειστή θα μετατραπεί σε δραχμές αυτομάτως. Αλλά και όσον αφορά το χρέος προς τον ξένο δανειστή, υπάρχει το επιχείρημα ότι, εφόσον η Ελλάδα δανείστηκε στο δικό της νόμισμα, δηλαδή σε ευρώ, θα μπορέσει να αποπληρώσει και στο δικό της νόμισμα, δηλαδή σε δραχμές. Πιστεύω ότι η Ελλάδα θα πρέπει να απαιτήσει το χρέος προς τον ιδιώτη και τον δημόσιο δανειστή του εξωτερικού να μετατραπεί σε δραχμές.»

Ακόμα ο καθηγητής οικονομολογίας Hans-Werner Sinn (3) σε συνέντευξη του αναφέρει :
«Ερώτηση: Το πιο αδύναμο σημείο μιας αποχώρησης είναι βέβαια ότι η Ελλάδα θα διατηρήσει τα χρέη της σε ευρώ.
Απάντηση: Σε καμιά περίπτωση. Η πρότασή μου είναι, τα χρέη να μετατραπούν σε δραχμές. Αυτό είναι εφικτό, επειδή τα χρέη αυτά υπόκεινται στο ελληνικό δίκαιο. Το κυρίαρχο ελληνικό κράτος έχει το δικαίωμα να μην τα εξοφλήσει, να τα εξυπηρετεί υπό άλλες προϋποθέσεις, ή να τα μετατρέψει σε δραχμές.
«Ερώτηση: Η διεθνής Ένωση Τραπεζών IFF προτείνει στην Αθήνα να θέσει τα νέα ελληνικά ομόλογα, που θα αντικαταστήσουν μέσω του κουρέματος τα παλιά, υπό βρετανικό δίκαιο. Είναι μια καλή πρόταση;

Απάντηση: Δεν θα το έκανα σε καμιά περίπτωση. Η Ελλάδα δεν θα έβγαινε ποτέ πάλι από το φαύλο κύκλο των χρεών. Έτσι θα έχανε το εργαλείο του κουρέματος μέσω υποτίμησης, το «hair cut». Η χώρα θα βρισκόταν στην παγίδα, και μάλιστα για πάντα. Οι επενδυτές θα αποκτούσαν μεγαλύτερες δυνατότητες παρέμβασης στη χώρα. Η Ελλάδα θα έκανε τραγικό σφάλμα, εάν επέτρεπε κάτι τέτοιο.»

Ας δούμε λοιπόν και τη νομική προσέγγιση του θέματος από τον ειδικό στα νομικά θέματα Gilles Thieffry (4), σε “Μελέτη στην πιθανή διάλυση της νομισματικής Ένωσης” (4.1), της δικηγορική εταιρεία GTLaw με έδρα την Ελβετία που ειδικεύεται στους νόμους περί δημοσίων οικονομικών, με ιδιαίτερη έμφαση στη χρηματοδότηση των αγορών εμπορευμάτων και κεφαλαίου :
«Το ουσιώδες ερώτημα είναι: Αν η υποχρέωση πρέπει να καταβληθεί σε ευρώ, ή θα πρέπει να πληρωθεί στο νέο εθνικό νόμισμα με την νέα ισοτιμία που προβλέπεται από το κράτος μέλος μετά την αποχώρησή του (τιμή μετατροπής); Η δυσκολία να απαντηθεί αυτό το ερώτημα επιδεινώνεται από το γεγονός ότι το ευρώ θα συνεχίσει να υφίσταται ως το νόμιμο νόμισμα από τα υπόλοιπα συμμετέχοντα κράτη μέλη και επομένως θα είναι διαθέσιμο ως μέσο πληρωμής, παρά την έξοδο του κράτους μέλους. Συνολικά είχα επισημάνει ότι το εν λόγω ζήτημα δεν θα ήταν ανυπέρβλητο, ιδιαιτέρα για τις υποχρεώσεις που καταβάλλονται εκτός της χώρας ή διέπονται από δίκαιο άλλο από το δίκαιο της αποσυρομένης χώρας.

Κατά συνέπεια, ορισμένοι κάτοχοι ομολόγων που έχουν αγοραστεί σε ευρώ, ομόλογα που εκδίδονται από την Ελληνική Κυβέρνηση και ελληνικών φορέων με τόπο πληρωμής έξω από την Ελλάδα (και πιθανώς διέπονται από ένα αλλοδαπό δίκαιο),  κατά πάσα πιθανότητα θα είναι σε θέση να αξιώσουν την καταβολή σε ευρώ (αλλά με τον κίνδυνο ότι οι Έλληνες εκδότες θα μπουν στον πειρασμό να υποστηρίζουν ότι η πληρωμή θα πρέπει να γίνει στο νέο νόμισμα με το ποσοστό μετατροπής, ωστόσο είναι μάλλον απίθανο δικαστήρια έξω από την Ελλάδα να αποδεχθούν μια τέτοια συλλογιστική), ενώ οι εγχώριοι κάτοχοι ομόλογων θα πρέπει να ζήσουν με την τιμή μετατροπής, που ορίζεται σχετικά την ημερομηνία που το νέο νόμισμα εισάγεται, ανεξάρτητα από τις μεταγενέστερες διακυμάνσεις.»

Ακόμα ο Gilles Thieffry σε άρθρο του στους “Financial Times” (4.2) αναφέρει :
«Όταν η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ βάσει της ελληνικής νομοθεσίας, από νομική άποψη η έκδοση του ομολόγου είναι στο νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας εκείνη τη στιγμή και πληρωτέο στην Ελλάδα. Δηλαδή το ευρώ νοείται το νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας όσον αφορά το ελληνικό δίκαιο. Η κατάσταση είναι διαφορετική για τα ομόλογα που διέπονται από ένα αλλοδαπό δίκαιο (δηλαδή το αγγλικό δίκαιο) και ο τόπος πληρωμής τους είναι έξω από την Ελλάδα (η καλύτερη νομική ανάλυση των lex monetae και διεθνείς προεκτάσεις μπορεί να βρεθεί στο βιβλίο του Charles Proctor  “Mann on the Legal Aspects of Money”, Oxford University Press). (5)

Το 90% των κρατικών ομολόγων στην Ελλάδα διέπονται από το εγχώριο ελληνικό δίκαιο και είναι πληρωτέα στην Αθήνα. Αν οι διεθνείς κάτοχοι ελληνικών ομολόγων που ρυθμίζονται από το ελληνικό δίκαιο προσπαθήσουν να καταθέσουν αγωγή εναντίον της Ελλάδας υποστηρίζοντας ότι η ισοτιμία είναι άδικη, τα ελληνικά δικαστήρια δε θα έχουν άλλη επιλογή από το να εφαρμόσουν το δίκαιο της Ελλάδας και να απορρίψουν το αίτημα των ομολογιούχων δικαιώνοντας τη χώρα.

Μα και αν ακόμη οι ομολογιούχοι επιχειρήσουν να καταθέσουν αγωγή εναντίον της Ελλάδας σε διεθνή δικαστήρια πέρα από το θέμα της δικαιοδοσίας (το οποίο μάλλον δε θα ξεπεράσουν) θα βρεθούν αντιμέτωποι με πολύ καλά τεκμηριωμένες νομολογίες για τα ομόλογα της Σερβίας και της Βραζιλίας μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Άλλωστε αυτό ακριβώς έπραξε η Γαλλία χωρίς νομικό πρόβλημα το 1960 με τη δημιουργία του νέου φράγκου με ισοτιμία 1 νέο φράγκο = 100 παλιά φράγκα. Το ίδιο έκαναν και η Γερμανία και η Αυστρία μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στόχος είναι να μειωθεί ένα χρέος το οποίο έχει γίνει επαχθές ώστε να μπορέσει η ζωή να συνεχιστεί και να προστατευτεί και όχι να απειληθεί ή να τελειώσει.»

Ακόμα η μελέτη για τους «Όρους τιμολόγησης Κυρίαρχων Συμβάσεων χρέους» (6), στο University of Chicago Law & Economics για την ελληνική περίπτωση με τις επιπτώσεις για τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό αντιμετώπισης κρίσεων, την οποία υπογράφουν οι Stephen J. Choi, G. Mitu Gulati και Eric A. Posner, δίνει εξήγηση στην εμμονή των δανειστών μας στο αγγλικό δίκαιο :
«Η σύγκριση μεταξύ κρατικών ομόλογων που έχουν όρο την επιλογή του ελληνικού εφαρμοστέου δικαίου και ελληνικών κρατικών ομολόγων που έχουν την αγγλική επιλογή του εφαρμοστέου δικαίου είναι ότι η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει τους όρους στα ελληνικού δικαίου ομόλογα μονομερώς με την αλλαγή του Ελληνικού Δίκαιου, και δεν μπορεί να αλλάξει τους όρους στα ομόλογα με όρους του αγγλικού δικαίου».

Επίσης ο κύριος Μάριος – Σάββας Μαρινάκος (7) αναφέρει σε νομική μελέτη γύρω από τα ζητήματα που ανακύπτουν από την επιλογή του δικαίου που θα διέπει το ελληνικό χρέος :
«Το Ηνωμένο Βασίλειο (και οι ΗΠΑ) έχουν υιοθετήσει την “περιοριστική” μορφή της ετεροδικίας. Στο πλαίσιο αυτής της περιοριστικής αρχής, ένα ξένο κυρίαρχο κράτος δεν απολαμβάνει ετεροδικία, από τη δικαιοδοσία των Βρετανικών Δικαστηρίων επί απαιτήσεων που προκύπτουν από εμπορικές δραστηριότητες.
Ειδικότερα, στο πλαίσιο του «State Immunity Act -1978», προβλέπεται ρητά, ότι οι προσφορές ομολόγων είναι εμπορικές δραστηριότητες, για τις οποίες τα δικαστήρια της Βρετανίας έχουν δικαιοδοσία να εκδικάζουν τις σχετικές διαφορές (όμοια είναι και η πρόβλεψη στις ΗΠΑ).

Το Βρετανικό Δίκαιο, λοιπόν, λειτουργεί στη λογική, ότι έναν πιστωτή δεν τον ενδιαφέρει η απλή διαπίστωση από την πλευρά του Δικαστηρίου, ότι το κυρίαρχο κράτος-οφειλέτης χρωστάει χρήματα, αλλά τον νοιάζει η ικανότητα του Δικαστηρίου να τον βοηθήσει να εκτελέσει την δικαστική απόφαση και να ανακτήσει το οφειλόμενο χρήμα.

Όπως ο καθηγητής David Siegel εξηγεί «Αν η απόφαση αυτή δεν μπορεί να επιβληθεί, ο νόμος είναι βέβαιο ότι θα χάσει αρκετή από την εκτίμηση του ενάγοντος, πράγμα που καθιστά την εκτέλεση των αποφάσεων μια κρίσιμη στιγμή, μια δοκιμή του συστήματος.

Ως εκ τούτου, το Δικαστικό Σύστημα για να αποτελέσει ένα πραγματικό όχημα δέσμευσης για την αποπληρωμή των χρεών, πρέπει να είναι σε θέση να εφαρμόσει τις αποφάσεις του, επιτρέποντας στον πιστωτή την εκτέλεση της απόφασης σε βάρος των περιουσιακών στοιχείων του κυρίαρχου κράτους-οφειλέτη.
Οι δηλώσεις Άκερμαν (16-12-2011) αποτελούν την επίσημη, πλέον, επιβεβαίωση και από την πλευρά των δανειστών, πως το δίκαιο των ομολόγων του PSI+ είναι το σημαντικότερο ζήτημα στις διαπραγματεύσεις.

Αν το δίκαιο των ομολόγων του PSI+ ήταν το αγγλικό, τότε σε περίπτωση πτώχευσης, η Ελλάδα θα έπρεπε να πληρώσει το χρέος της στους δανειστές, σε ευρώ παρά το γεγονός, ότι σε περίπτωση ενδεχόμενης επιστροφής της σε εθνικό νόμισμα, η χώρα θα είχε επιστρέψει σε ένα σημαντικά υποτιμημένο εθνικό νόμισμα.
Έτσι, το χρέος της Ελλάδας θα πολλαπλασιαζόταν και καθώς η χώρα θα αδυνατούσε να το αποπληρώσει, οι δανειστές θα αποκτούσαν δικαίωμα κατάσχεσης επί της ελληνικής περιουσίας, με βάση το Αγγλικό Δίκαιο.
Το Αγγλικό Δίκαιο θα παρείχε δυνατότητα εκτελέσεως των δικαστικών αυτών αποφάσεων ακόμα και στο έδαφος της Ελληνικής επικράτειας.

Συνεπώς, αυτές οι δικαστικές αποφάσεις θα μπορούσαν να περιληφθούν στον εκτελεστήριο τύπο, σύμφωνα με τον Κανονισμό (ΕΚ) 44/2001 αλλά και τον Κανονισμό (ΕΚ) 805/2004 και θα έθεταν στη διάθεση των πιστωτών μας, όλα τα καταδιωκτικά μέτρα της Ελληνικής νομοθεσίας. Μόνο, που αυτή τη φορά, τα μέτρα αυτά θα στρέφονταν κατά του ίδιου του Ελληνικού Δημοσίου.
Η αναγκαστική εκτέλεση των πιστωτών μας θα μπορούσε να αφορά κινητά του Ελληνικού Δημοσίου, ακίνητα του Ελληνικού Δημοσίου (ιδίως τα ανήκοντα στην λεγόμενη ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου) καθώς και χρηματικές απαιτήσεις του Ελληνικού Δημοσίου.

Ξεκινώντας από το τελευταίο, θα διαπιστώναμε ευχερώς, ότι οι χρηματικές απαιτήσεις που έχει το Ελληνικό Δημόσιο, αφορούν κυρίαρχα την απαίτησή του στους φόρους, που καλούμαστε να καταβάλλουμε όλοι μας, φυσικά και νομικά πρόσωπα, που υπαγόμαστε στο Ελληνικό Φορολογικό Σύστημα.
Συνεπώς οι πιστωτές μας, θα αποκτούσαν εκτελεστό τίτλο με τον οποίο θα μπορούσαν να επιδιώξουν την απευθείας εξόφληση του χρέους, επιβάλλοντας κατάσχεση χρηματικής απαιτήσεως στα χέρια καθενός από εμάς, δηλαδή στα χέρια κάθε Έλληνα πολίτη.»

Θα αναφερθώ επίσης στο άλλο επιχείρημα ότι «η χώρα δεν παράγει τίποτα», κάτι που μας κάνει να υποκύπτουμε στις πιέσεις των δανειστών μας, διαφορετικά θα πεινάσουμε μέχρι λιμοκτονίας. Παραθέτω λοιπόν απόσπασμα από άρθρο τού κυρίου Βασίλη Βιλιάρδου (8) :
«Ειδικά το εμπορικό μας ισοζύγιο, αν και βελτιώθηκε το 2010, παρέμεινε αρνητικό – στο -8,6% σε σχέση με το 2009, χωρίς τα πετρελαιοειδή. Αν και δεν είναι θετικό, ο ισχυρισμός πολλών σε σχέση με το ότι η χώρα μας δεν παράγει τίποτα, είναι εντελώς εσφαλμένος – αφού οι εισαγωγές μας, ύψους 33.786,4 εκ. € το 2010, ήταν της τάξης του 15,5% του ΑΕΠ μας.

Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κατανάλωσης καλύπτεται από προϊόντα που παράγονται εντός Ελλάδας – πόσο μάλλον εάν προσθέσουμε τις εξαγωγές, ύψους 14.529 εκ. € (έλλειμμα 2010 19.257,50 εκ. €). Δυστυχώς οι εισαγωγές καυσίμων και λοιπών πετρελαιοειδών επιδεινώνει τα μεγέθη μας – κάτι που ίσως μελλοντικά αντιμετωπισθεί, με τη βοήθεια της εκμετάλλευσης του υπογείου πλούτου της χώρας μας.»

Θα πρόσθετα… αν καταφέρουμε ο υπόγειος πλούτος της χώρας μας να παραμείνει στην ιδιοκτησία μας, αν καταφέρουμε η πατρίδα μας να παραμείνει ελεύθερη!
Κλείνοντας θέλω να αναφέρω ότι όλα τα παραπάνω πρέπει να τα γνωρίζουν όλοι οι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Είναι υποχρέωσή τους να ερευνήσουν, να μάθουν, να μελετήσουν πριν πάρουν θέση σε μία τόσο σημαντική απόφαση για τη χώρα. Δεν υπάρχει πλέον η δικαιολογία της άγνοιας, για το νομικό καθεστώς που ρυθμίζει το ελληνικό χρέος, όπως ισχυρίζονται πολλοί βουλευτές σήμερα για την ψήφιση του μνημονίου. Ακόμα και αν δεν έχουν ερευνήσει οι ίδιοι το θέμα, ο ανεξάρτητος βουλευτής Παναγιώτης Κουρουμπλής (9) έχει καταθέσει σχετική ερώτηση στη βουλή, με στοιχεία.

Επίσης ο ανεξάρτητος βουλευτής Πάνος Καμένος (10), πέρα από τις αλλεπάλληλες ομιλίες του στη βουλή, στις οποίες κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις συνέπειες της υπαγωγής του χρέους στο αγγλικό δίκαιο, δήλωσε πρόσφατα σε συνέντευξη στο κανάλι 1 του Πειραιά, με όσο πιο καθαρό τρόπο μπορούσε :
«…έχω αποφασίσει να εξηγήσω στον ελληνικό λαό ότι αν δεν ξεσηκωθεί αυτή τη στιγμή και πολύ πριν τις εκλογές γιατί οι εκλογές δεν έχουν καμία σημασία αν υπογραφεί η δανειακή σύμβαση, τότε θα έχει παραδοθεί η χώρα.

…όλα είναι ένα παραμύθι το οποίο παίζεται, βάζουμε δήθεν στόχους τις εκλογές, δεν υπάρχουν καν εκλογές. Οι εκλογές δεν έχουν καμία σημασία, αν φτάσουμε σε σημείο να υπογραφεί η δανειακή σύμβαση η οποία ουσιαστικά παραχωρεί τα δικαιώματα του εθνικά κυρίαρχου ελληνικού κράτους και παράλληλα πηγαίνει στο αγγλικό δίκαιο τη νέα δανειακή σύμβαση και ουσιαστικά νομιμοποιεί την παράνομη πρώτη δανειακή σύμβαση η οποία δεν υφίσταται γιατί δεν έχει τα 2/3 της Βουλής μπορούμε να αρνηθούμε ανά πάσα στιγμή να πληρώσουμε την πρώτη σύμβαση.»

Δεν γνώριζα… δεν το κατάλαβα… δεν πρόλαβα να το διαβάσω… είχα άλλες δουλειές, δεν αποτελούν δικαιολογία και δεν δίνουν άλλοθι στο επιδιωκόμενο και επερχόμενο έγκλημα κατά της χώρας και του λαού. Οι βουλευτές πριν ψηφίσουν θα πρέπει να το γνωρίζουν και να σκεφτούν καλά. Το μέλλον που έρχεται, με μεγάλη ταχύτητα, δεν θα είναι ίδιο με το παρελθόν. Ίσως κάποιοι να έχουν καταλάβει κάτι, ίσως κάποιοι άλλοι να διαισθάνονται τι έρχεται. Σίγουρα όμως εκτός από νομικές και οικονομικές αναλύσεις, θα πρέπει να μελετήσουν και την ιστορία της Μαρίας Αντουανέτας, είναι πολύ διδακτική.
Δ. Βουλγαρίδης

 

  http://enwmeniellada.blogspot.com/