Αυτές τις μέρες παίζεται το πιο
κρίσιμο μέρος του ελληνικού παιχνιδιού, που βέβαια μόνο παιχνίδι δεν
είναι, για τα συμφέροντα της χώρας και των πολιτών της.
Όπως συχνά έχω υποστηρίξει, το μεγάλο θέμα για εμάς δεν είναι το περίφημο πλέον PSI, παρότι έχει καταντήσει χειρότερο κι από το γεφύρι της Άρτας.
Όσο κι αν ορισμένοι προσπαθούν να υποστηρίξουν το αντίθετο, η χώρα μας είναι κομπάρσος στη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση.
Όπως συχνά έχω υποστηρίξει, το μεγάλο θέμα για εμάς δεν είναι το περίφημο πλέον PSI, παρότι έχει καταντήσει χειρότερο κι από το γεφύρι της Άρτας.
Όσο κι αν ορισμένοι προσπαθούν να υποστηρίξουν το αντίθετο, η χώρα μας είναι κομπάρσος στη συγκεκριμένη διαπραγμάτευση.
Στην ουσία, τη χειρίζονται οι ισχυροί
ιδιώτες πιστωτές, από τη μία, και τα μεγάλα κεφάλια του ΔΝΤ και της
ευρωζώνης, από την άλλη.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όμως, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί, διότι δεν γίνεται αλλιώς.
Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, όμως, το ελληνικό χρέος θα μειωθεί, διότι δεν γίνεται αλλιώς.
Έτσι, μείζον θέμα για το μέλλον της Ελλάδας
είναι οι...
στόχοι που θα τεθούν με το νέο μνημόνιο ή, απλούστερα, η βελτίωση της «συνταγής» που μέχρι τώρα εκτελούσαμε, με τον χειρότερο ομολογουμένως τρόπο.
Ακόμη και στις χώρες του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης, ακόμη και στους κόλπους του ΔΝΤ, σταδιακά γίνεται αντιληπτό ότι οι σκληρές συνταγές περιοριστικών μέτρων οδηγούν απλώς και μόνο στην επιτάχυνση της ύφεσης σε όλη την Ευρώπη.
Υπό προϋποθέσεις, λοιπόν, παράθυρο διαπραγμάτευσης για κάτι καλύτερο υπάρχει. Μόνο που εμείς δεν τις καλύπτουμε.
Διότι έχουμε αποτύχει παταγωδώς να δώσουμε έστω κι ένα σήμα ότι η Ελλάδα προτίθεται να αλλάξει.
στόχοι που θα τεθούν με το νέο μνημόνιο ή, απλούστερα, η βελτίωση της «συνταγής» που μέχρι τώρα εκτελούσαμε, με τον χειρότερο ομολογουμένως τρόπο.
Ακόμη και στις χώρες του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης, ακόμη και στους κόλπους του ΔΝΤ, σταδιακά γίνεται αντιληπτό ότι οι σκληρές συνταγές περιοριστικών μέτρων οδηγούν απλώς και μόνο στην επιτάχυνση της ύφεσης σε όλη την Ευρώπη.
Υπό προϋποθέσεις, λοιπόν, παράθυρο διαπραγμάτευσης για κάτι καλύτερο υπάρχει. Μόνο που εμείς δεν τις καλύπτουμε.
Διότι έχουμε αποτύχει παταγωδώς να δώσουμε έστω κι ένα σήμα ότι η Ελλάδα προτίθεται να αλλάξει.
Να ανοίξει
μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας της στον ιδιωτικό τομέα, να τονώσει τον
υγιή ανταγωνισμό, να μειώσει τη φοροδιαφυγή, να άρει τα αντικίνητρα στις επενδύσεις.
Οι «επιστάτες» μας, όμως, που υπόκεινται στους δικούς τους πολιτικούς περιορισμούς, επιζητούν να δείξουν έργο, έστω και βραχυχρόνια. Έτσι, καταλήγουν αναγκαστικά σε τακτικές που θεωρούν ότι είναι οι μόνες εφαρμόσιμες στην «αναποτελεσματική» Ελλάδα. Κι ας γνωρίζουν πως είναι αμφίβολο αν θα φέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου.
Με αυτές τις συνθήκες, είναι σαφές ότι θα κληθούμε να εκτελέσουμε -ίσως πιο σωστά αυτήν τη φορά- μια νέα… λάθος συνταγή. Με τον κίνδυνο να βρεθούμε στην ίδια ή και σε χειρότερη θέση στο προσεχές μέλλον, παρά τις αιματηρές θυσίες της κοινωνίας.
Ωστόσο, το πολιτικό σκηνικό δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για κάτι καλύτερο, παρά τις ελπίδες που καλλιεργούνται για την παρουσία του Λ. Παπαδήμου.
Η νέα πολυκομματική κυβέρνηση, στην πράξη, ελάχιστα διαφέρει από την προηγούμενη, η οποία αποπειράθηκε να εφαρμόσει το πρώτο μνημόνιο. Κι όπως φάνηκε προχθές το βράδυ στη Βουλή, παρά τη συντριπτική πλειοψηφία που θεωρητικά διαθέτει, είναι εξίσου ευάλωτη στα συμφέροντα που θίγονται.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι το «παράθυρο» της ευκαιρίας θα κλείσει, με την Ελλάδα να υπογράφει μία ακόμη σκληρή κοινωνικά συμφωνία, που, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποδειχθεί, εκ των υστέρων, αναποτελεσματική.
Οι «επιστάτες» μας, όμως, που υπόκεινται στους δικούς τους πολιτικούς περιορισμούς, επιζητούν να δείξουν έργο, έστω και βραχυχρόνια. Έτσι, καταλήγουν αναγκαστικά σε τακτικές που θεωρούν ότι είναι οι μόνες εφαρμόσιμες στην «αναποτελεσματική» Ελλάδα. Κι ας γνωρίζουν πως είναι αμφίβολο αν θα φέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου.
Με αυτές τις συνθήκες, είναι σαφές ότι θα κληθούμε να εκτελέσουμε -ίσως πιο σωστά αυτήν τη φορά- μια νέα… λάθος συνταγή. Με τον κίνδυνο να βρεθούμε στην ίδια ή και σε χειρότερη θέση στο προσεχές μέλλον, παρά τις αιματηρές θυσίες της κοινωνίας.
Ωστόσο, το πολιτικό σκηνικό δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για κάτι καλύτερο, παρά τις ελπίδες που καλλιεργούνται για την παρουσία του Λ. Παπαδήμου.
Η νέα πολυκομματική κυβέρνηση, στην πράξη, ελάχιστα διαφέρει από την προηγούμενη, η οποία αποπειράθηκε να εφαρμόσει το πρώτο μνημόνιο. Κι όπως φάνηκε προχθές το βράδυ στη Βουλή, παρά τη συντριπτική πλειοψηφία που θεωρητικά διαθέτει, είναι εξίσου ευάλωτη στα συμφέροντα που θίγονται.
Το πιθανότερο λοιπόν είναι ότι το «παράθυρο» της ευκαιρίας θα κλείσει, με την Ελλάδα να υπογράφει μία ακόμη σκληρή κοινωνικά συμφωνία, που, κατά πάσα πιθανότητα, θα αποδειχθεί, εκ των υστέρων, αναποτελεσματική.
Γιώργος Παπανικολάου
Euro2day
