Κάπου ανάμεσα σε ένα βαριά καρκινοπαθή που η κάθε νέα δόση
χημειοθεραπείας μακραίνει για λίγο την μαρτυρική ζωή του και σε ένα
θανατοποινίτη, που κάθε τόσο αναβάλλεται η εκτέλεσή του μοιάζει σήμερα η
ψυχολογική σύνθλιψη του Ελληνικού λαού σ’ αυτό το δραματικό σκαλοπάτι
που έφτασε και που δεν είναι δυστυχώς το τελευταίο.
Σ’ αυτό το σκαλοπάτι της γενικής ένδειας, της οικονομικής εξαθλίωσης, των χυδαίων εκβιασμών, της φοβισμένης σιωπής και της εθνικής ταπείνωσης που ελάχιστες φορές βρίσκει ιστορικό προηγούμενο με την συναισθηματική και ηθική αξιοπρέπεια και ελευθερία του να αιμορραγούν ασταμάτητα και αβοήθητα από φίλους και συμμάχους, αλλά και από αυτόν τον ίδιο, που δεν τολμά επί τέλους να απαιτήσει ευθύνες, να καταδικάσει εγκλήματα, να σπάσει γόρδιους δεσμούς και να τιμωρήσει αυστηρά τους αχρείους και τους προδότες που τον έφτασαν ως εδώ.
Όχι, δεν είναι έκρηξη οργής και απαισιοδοξίας μόνον αυτές οι κουβέντες.
Μια περίληψη της τραγικής μας πραγματικότητας είναι και η οδυνηρή αλήθεια της ντροπής και της κατάντιας μας, που αύριο και μεθαύριο θα είναι ακόμη χειρότερη μέχρι να φτάσουμε ως εκεί που οι περισσότεροι δεν θα έχουν τίποτα άλλο να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους.
Και τότε το φοβερό “γαία πυρί μειχθήτω” μαζί με το «αποθανέτω...» θα πλησιάσει επικίνδυνα στην αυλή μας σαν εκδικητική «λύτρωση» αλλά και ολική καταστροφή.
Και προς τα εκεί φαίνεται μας οδηγούν εχθροί και φίλοι.
Και εμείς μακάριοι και ανυποψίαστοι ακόμα για τις πλησίστιες κοινωνικές συγκρούσεις (με ένα εκατομμύριο μάλιστα μετανάστες στα σπλάγχνα μας), για την δημοκρατική εκτροπή που ίσως σχεδιάσουν οι φταίχτες για να περισώσουν το ένοχο και ανήθικο πολιτικό σύστημα και τους φαύλους στυλοβάτες του από την αντάρα, αλλά και για το πιο χειρότερο απ’ όλα, για ένα πιθανό καταστροφικό πόλεμο με εθνικούς ακρωτηριασμούς–όταν οι γείτονες εξασφαλίσουν τον περίπατο και οι «φίλοι» μας τον εθνικό μας πλούτο, εμείς συνεχίζουμε απτόητοι το ίδιο τραγικό κι’ ανέμελο ταξίδι.
Τελικά δεν θα αντιδράσουμε κάποτε, δεν θα συνεγερθούμε;
Η μήπως περιμένουμε σαν από μηχανής θεό τον Θεό της Ελλάδος να μας σώσει;
Και ως τότε γονατισμένοι, τρομαγμένοι και άβουλοι θα συνεχίσουμε τις ικεσίες για την επόμενη «σωτήρια» δόση από την ολέθρια νέα δανειακή σύμβαση που θα κάνει, λένε, βιώσιμο το χρέος μας, αλλά και την ζωή μας αβίωτη, έστω και με μικρή παράταση του επιθανάτιου ρόγχου μας;
Και θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα οι ανόητοι να αδιαφορούμε για την θολή και ανάπηρη δημοκρατία μας, για την ανύπαρκτη κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, για την κουρελιασμένη εθνική μας αξιοπρέπεια και όλα τα άλλα πανάκριβα ιδεολογήματα, που σήμερα μπορεί να ντρέπονται κιόλας που οι ανάξιοι τα πιάνουμε στο στόμα μας;
Ναι, δεν είναι υπερβολές και ηττοπάθεια οι σκέψεις.
Κρίσιμες αλήθειες είναι και μακάρι να διαψευστούν.
Σ’ αυτό το σκαλοπάτι της γενικής ένδειας, της οικονομικής εξαθλίωσης, των χυδαίων εκβιασμών, της φοβισμένης σιωπής και της εθνικής ταπείνωσης που ελάχιστες φορές βρίσκει ιστορικό προηγούμενο με την συναισθηματική και ηθική αξιοπρέπεια και ελευθερία του να αιμορραγούν ασταμάτητα και αβοήθητα από φίλους και συμμάχους, αλλά και από αυτόν τον ίδιο, που δεν τολμά επί τέλους να απαιτήσει ευθύνες, να καταδικάσει εγκλήματα, να σπάσει γόρδιους δεσμούς και να τιμωρήσει αυστηρά τους αχρείους και τους προδότες που τον έφτασαν ως εδώ.
Όχι, δεν είναι έκρηξη οργής και απαισιοδοξίας μόνον αυτές οι κουβέντες.
Μια περίληψη της τραγικής μας πραγματικότητας είναι και η οδυνηρή αλήθεια της ντροπής και της κατάντιας μας, που αύριο και μεθαύριο θα είναι ακόμη χειρότερη μέχρι να φτάσουμε ως εκεί που οι περισσότεροι δεν θα έχουν τίποτα άλλο να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους.
Και τότε το φοβερό “γαία πυρί μειχθήτω” μαζί με το «αποθανέτω...» θα πλησιάσει επικίνδυνα στην αυλή μας σαν εκδικητική «λύτρωση» αλλά και ολική καταστροφή.
Και προς τα εκεί φαίνεται μας οδηγούν εχθροί και φίλοι.
Και εμείς μακάριοι και ανυποψίαστοι ακόμα για τις πλησίστιες κοινωνικές συγκρούσεις (με ένα εκατομμύριο μάλιστα μετανάστες στα σπλάγχνα μας), για την δημοκρατική εκτροπή που ίσως σχεδιάσουν οι φταίχτες για να περισώσουν το ένοχο και ανήθικο πολιτικό σύστημα και τους φαύλους στυλοβάτες του από την αντάρα, αλλά και για το πιο χειρότερο απ’ όλα, για ένα πιθανό καταστροφικό πόλεμο με εθνικούς ακρωτηριασμούς–όταν οι γείτονες εξασφαλίσουν τον περίπατο και οι «φίλοι» μας τον εθνικό μας πλούτο, εμείς συνεχίζουμε απτόητοι το ίδιο τραγικό κι’ ανέμελο ταξίδι.
Τελικά δεν θα αντιδράσουμε κάποτε, δεν θα συνεγερθούμε;
Η μήπως περιμένουμε σαν από μηχανής θεό τον Θεό της Ελλάδος να μας σώσει;
Και ως τότε γονατισμένοι, τρομαγμένοι και άβουλοι θα συνεχίσουμε τις ικεσίες για την επόμενη «σωτήρια» δόση από την ολέθρια νέα δανειακή σύμβαση που θα κάνει, λένε, βιώσιμο το χρέος μας, αλλά και την ζωή μας αβίωτη, έστω και με μικρή παράταση του επιθανάτιου ρόγχου μας;
Και θα συνεχίσουμε για πολύ ακόμα οι ανόητοι να αδιαφορούμε για την θολή και ανάπηρη δημοκρατία μας, για την ανύπαρκτη κοινωνική δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, για την κουρελιασμένη εθνική μας αξιοπρέπεια και όλα τα άλλα πανάκριβα ιδεολογήματα, που σήμερα μπορεί να ντρέπονται κιόλας που οι ανάξιοι τα πιάνουμε στο στόμα μας;
Ναι, δεν είναι υπερβολές και ηττοπάθεια οι σκέψεις.
Κρίσιμες αλήθειες είναι και μακάρι να διαψευστούν.
