Η αλήθεια είναι ότι είμαι ιδιαίτερα φορτισμένη. Φοβάμαι για το αύριο..
Είμαι νέα και άνεργη (όπως τόσοι άλλοι) με όνειρα και πάνω από όλα ανάγκη να προσφέρω.. Δεν θέλω πολλά λεφτά, απλά θέλω να γίνω παραγωγική στη χώρα μου.. Να αξιοποιηθώ πάνω στο αντικείμενό μου και να δώσω όσο μπορώ περισσότερα.. Δεν έχω όμως καν την ευκαιρία…Ποίος φταίει; Φταίει ο Γιωργάκης; Φταίει το ΠΑΣΟΚ; Φταίει το ΔΝΤ; Oι 300; Το χρέος; Οι συμπολίτες μου;
Πρώτα από όλους φταίω ΕΓΩ..
ΦΤΑΙΩ γιατί ως παιδί έμαθα να απαξιώνω το σχολείο και τους καθηγητές μου (που μου παρέχονταν ΔΩΡΕΑΝ) και να αξιολογώ μόνο το φροντιστήριο. Φταίω γιατί όταν βαριόντουσαν να μου κάνουν μάθημα, ποτέ δεν απαίτησα να κάνουν καλά τη δουλειά τους αλλά βολεύτηκα. Φταίω γιατί όταν μου είπαν να τα μάθω παπαγαλία για να περάσω τις Πανελλαδικές ποτέ δεν σκέφτηκα “ γιατί”, απλά το δέχτηκα για να μπω σε μια σχολή. Φταίω γιατί όταν μπήκα στη σχολή δεν αξιοποίησα τις (ΔΩΡΕΑΝ) ώρες διδασκαλίας, τα (ΔΩΡΕΑΝ) βιβλία μου, αλλά βολεύτηκα παίζοντας τάβλι και πίνοντας καφέ στο κυλικείο και περνώντας τα μαθήματα με τα “ SOS” ή με αντιγραφή. Φταίω γιατί κάποιες φορές δεν πήρα εισιτήριο στο λεωφορείο, δεν πήρα απόδειξη από την καφετέρια ή την ταβέρνα ακόμα και από το γιατρό όταν προκλητικά μου ζήτησε να μην μου κόψει. Φταίω γιατί δεν πλήρωνα τον φόρο μου όταν έκανα ιδιαίτερα μαθήματα..
Πώς μπορώ να πω αυτούς κλέφτες όταν εγώ η ίδια και καθένας από μας έχει διαπράξει σε μικρότερη κλίμακα έστω, τέτοιου είδους “ παραβάσεις”; Φταίω, τέλος, που τους ψήφισα, που τους πίστεψα, που στα σκάνδαλα δεν βγήκα στο Σύνταγμα, που τους ξαναψήφισα, που δεν είδα, που δεν κατάλαβα, που ίσως δεν με ενδιέφερε..
Πιστεύω ακράδαντα ότι είχαμε τους πολιτικούς που μας άξιζαν.. Και εκείνοι, οι άξιοι Έλληνες που αναφέρoνται κατά καιρούς, χάθηκαν κάπου μέσα στην ιστορία και έπεσαν γιατί άραγε;
Ίσως γιατί δεν ήμασταν έτοιμοι ακόμα να τους δεχτούμε.. Ίσως γιατί μας αρέσουν τα λόγια που μας χαϊδεύουν τα αυτιά..
Αγαπάω τους Έλληνες και τη χώρα μας.. Αγαπάω την κάθε πέτρα.. Αγάπησα τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί χθες στο Σύνταγμα.. Μια γροθιά όλοι να βοηθήσουν, όλοι να μείνουν εκεί, με πείσμα και βαθιά φόρτιση. Να γελάμε και να κλαίμε μαζί.. Ευγένεια και μεγαλείο ψυχής, φιλότιμο και ανθρωπιά..
Δεν ξέρω αν είναι αργά τώρα που ξυπνήσαμε.. Δεν ξέρω αν ζούμε “ Μεγάλες Στιγμές” ή απλά οι εξελίξεις θα μας ξεπεράσουν.. Ένα ξέρω μόνο.. Ότι τα πιο ταπεινωτικά συναισθήματα έρχονται όταν ξέρεις ότι δεν μπορείς να αλλάξεις την πορεία των πραγμάτων..
Όλοι μας έχουμε κάνει λάθη. Ο καθένας ανάλογα με τη σοβαρότητα της θέσης του πιο σημαντικά, πιο βαριά. Αλλα ΟΛΟΙ..
Αν μήπως αντί για το χρέος διαγράφαμε τα τελευταία 40 χρόνια;
Και τότε πώς; Ποιός μπορεί να πει με σιγουριά; Έχει βγάλει αυτός ο τόπος τίμιους ανθρώπους, με αυταπάρνηση, ανθρωπιά, φιλότιμο, ΜΠΕΣΑ.. Κάποιοι δεν άντεξαν και βρίσκονται στο εξωτερικό.. Και διαπρέπουν, και χαίρουν παγκόσμιας αποδοχής για το έργο τους.. Άλλοι μέσα σε αυτό το σάπιο κράτος.. “ Όπου και αν κοιτάνε οι Ελλάδα να τους πληγώνει” και όμως να συνεχίζουν..
Πού είναι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί δεν παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους; Γιατί δεν αναλαμβάνουν αυτή τη χώρα; Γιατί δεν επενδύουν σε αυτούς τους πολίτες;
Όλοι θέλουμε μια “ Νέα Ελλάδα”, έχουμε όμως καταλάβει όλοι τι σημαίνει αυτό; Έχουμε αναρωτηθεί τι πήγε στραβά; Πόσο φταίξαμε; Πόσο κλέψαμε; Πόσο βολευτήκαμε; Σε τι παιχνίδια έχουμε μπλέξει; Πόσα έχουμε δανειστεί για να μας κλείσουν το στόμα, τα μάτια και να μας κάνουν “ λοβοτομή”; Έχουμε καταλάβει ΓΙΑΤΙ δεν έπεσε ο Γιωργάκης χθες; Τι πιέσεις δεχόμαστε; Από ποιους; Τι τους έχουμε τάξει; Μάλλον όχι..
Το Σύνταγμα είναι μια παραγωγική πολιτική και κοινωνική ζύμωση.. Έχει μεγάλη σπουδαιότητα γιατί μας διαχωρίζει από τους Έλληνες του χθες… Αλλά για να φτάσουμε στη “ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ των Ελλήνων” (τουλάχιστον όπως εγώ την έχω στο μυαλό μου) έχουμε πολύ δρόμο ακόμα..
Και το πιο θλιβερό.. Δεν ξέρω αν είναι καν στο χέρι μας…
πηγή
