Στα όρθια. Κατ’ αρχάς, πρέπει να’ χεις κουράγιο κι αντοχή, ειδάλλως, στις 4 το πρωί και ντίρλα, λόγου χάρη, δεν κρατιέται τίποτε όρθιο. Επίσης απαιτεί αρμονία μεταξύ κλίσης φαλλού και οπής εισόδου, τουτέστιν οι παρτενέρ είναι καλό να μην έχουν μεγάλη διαφορά ύψους και σοβαρές ανατομικές αποκλίσεις, διότι το αποτέλεσμα είναι σαν να βλέπεις τον Κουασιμόδο ν’ ανεβαίνει στο καμπαναριό της Notre Dame αγκομαχώντας και κλάνοντας.
Το καθιστό, ή καβάλα παν στην εκκλησιά. Χρειάζεται προσοχή,
σύνεση και ουχί πρεμούρα λαγού, διότι παραμονεύουν κι ατυχήματα όπως το κάταγμα πέους, που, ναι, είναι τόσο φρικαλέο όσο ακούγεται. Επιπλέον, θέλει στιβαρό κάθισμα, για να μη βρεθείς με τα μεριά σου σφηνωμένα σε σκισμένη ψάθινη καρέκλα, η οποία κατόπιν μπορεί να καταρρεύσει μαζί με το όλο σύμπλεγμα, προκαλώντας φονικής εντάσεως κουτουλιά μεταξύ των συνευρισκομένων.Πάρε με στα πατώματα, βάρα με στα μωσαϊκά. Πρώτον, τα παλιά ξύλινα πατώματα είναι γεμάτα φονικές σκλήθρες. Δεύτερον, στο δεκάλεπτο οι γάμπες πιάνονται, μουδιάζουν κι αρχίζουν να παθαίνουν κράμπες. Τρίτον, τόσες χιλιάδες χρόνια πολιτισμού, που οδήγησαν σε ανατομικά στρώματα, υποστρώματα, ανθυποστρώματα κι ερύχωρους καναπέδες, κι εσείς ακόμα κυλιέστε καταγής σαν τη γουρούνα στον οίστρο; Κι επιπλέον, πότε ήταν η τελευταία φορά που βάλατε σκούπα;
Στην μπανιέρα δυο-δυο. Αφ’ ενός, χρειάζεσαι κλειστή ντουζιέρα ή μπανιέρα εξόχως ευρύχωρη, διότι σούρνονται κι ατυχήματα – όπως το να σου χωθεί η καυτή βρύση του ζεστού στη χωρίστρα, να γλιστρήσεις και να πιαστείς απ’ την κουρτίνα και να σαβουρντιστείς στα πλακάκια σαν την Μάριον Κρέιν άπαξ και την έφαγε ο Ψυχώς, ή να σου φύγει το τηλέφωνο του ντους σαν μαινόμενος όφις και να σου κάνει καρούμπαλο, να σου κάψει τα καλαμπαλίκια, και να σου κάνει το μπάνιο κώλο.
Τα πασαλείμματα με εδώδιμα-αποικιακά. Ας όψονται οι εννιάμισι ρουφιανο-βδομάδες και οι γελοιότητες που έχουν εμπνεύσει. Κατ’ αρχάς, έχουμε το θέμα της θερμοκρασίας – άμα τα βγάλεις απ’ το ψυγείο σου παγώνουνε τα ούμπαλα, κι άμα τα ζεστάνεις στα μικροκύματα σου τσουρουφλίζουν τα απαυτά. Χώρια που, για να κάτσει φάση αισθησιακή και ουχί εμετική με σιρόπι σοκολάτας, ζελεδάκι, τιραμισού, λιωμένο μπλε τυρί ή γλυκό μελιτζανάκι, οι σύνευνοι δεν πρέπει να’ χουν ούτε μισή τρίχα πάνω τους, ειδάλλως το σεξ καταντάει αηδία, έρχεται και κολλάει η ευαίσθητη περιοχή στα πλακάκια της κουζίνας, το εφήβαιο κρουσταλλιάζει απ’ το μέλι, κι εκεί που θες να νιώσεις γυναίκα, ξαφνικά σου ’ρχεται να φωνάξεις γυναίκα για λάτρα.
Πάνω στην άμμο την ξανθή. Η άμμος έχει τις εξής τέσσερις ιδιότητες: καίει, παγώνει, είναι σκληρή κι ανένδοτη σαν τη μοίρα, κι έχει την τάση να χώνεται ΠΑΝΤΟΥ. Οπότε εκεί που ξεκινάς το μπαλαμούτιασμα στο λυκόφως, ξαφνικά αρχίζουν να ψύχονται τα εργαλεία, η ραχοκοκκαλιά διαμαρτύρεται διότι είναι σαν να την κοπανάς σε μνήμα, κι επιπλέον, λίγο ο ιδρώτας, λίγο τα λοιπά σωματικά υγρά και λίγο η νοτισμένη αμμούδα, στο δεκάλεπτο τα απόκρυφα της χανούμ και το γιαταγάνι του αγά έχουν μπουκώσει και κάνουν χριτς-χρατς και γδέρονται και πονούν, και βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή και το αναθεματισμένο το σούρουπο, γιατί στο μεταξύ έχει σκοτεινιάσει κι άντε βρες τη μαύρη δαντελωτή κυλότα δια της αφής, ενόσω οι μύκητες εντός πανηγυρίζουν την ίδρυση νέας κολπικής αποικίας.
Δεν το ξανακάνω σε Autobianchi. Λοιπόν. Όλα αυτά τα σεξουαλικά που βλέπουμε στις αμερικάνικες ταινίες, όπου το ένα στα δύο παιδιά έχει συλληφθεί μεταξύ τιμονιού και παρμπρίζ, οφείλονται στο γεγονός ότι τα αμερικάνικα αμάξια του πάλαι ποτέ είχαν ένα μεγάλο, απλόχωρο, εννιαίο μπροστινό κάθισμα, κι άλλο ένα πίσω, και κατά συνέπεια προσφέρονταν για γονιμοποίηση, παρτούζα, ή ακόμα και για γκρουπάκι ταντρικής γιόγκα. Όμως στο σημερινό αυτοκίνητο, ένα σωρό κίνδυνοι ελλοχεύουν, με πρώτο και κυριότερο το θανατηφόρο δίδυμο λεβιέ ταχυτήτων/χειρόφρενο, το οποίο εγγυημένα θα σου θερίσει μπούτια, κωλομάγουλα, γόνατα, αγκώνες και κότσια, χώρια που μπορεί να σφηνωθεί σε καμιά φιλόξενη οπή και ν’ ακουστούν οι τσιρίδες σου μέχρι το Νοβοσιμπίρσκ. Επιπλέον, έχεις το ρίσκο της ερημικής καβάντζας, όπου εκτός απ’ τα ζευγαράκια που θολώνουνε τα τζάμια συχνά περιφέρονται και διάφοροι στραβοχυμένοι ματάκηδες, κι εκεί που κάνεις τη δουλειά σου ήσυχα-ήσυχα ξάφνου γυρνάς και βλέπεις μια μούρη κολλημένη στο τζάμι με το μάτι γουρλωτό και το χέρι στον καβάλο, και κλάνεις υαλότουβλα απ’ το φόβο.
Θάλασσα στενή. Εδώ έχουμε τα αυτονόητα: το θαλασσινό νερό κάνει τους βλεννογόνους να τσούζουν και να ξεραίνονται. Επίσης, αν δε μιλάμε για πριβέ ορμίσκο στο πούθενα ή για ιδιωτικό νησί, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο, την ώρα που τάχαμου αγκαλιάζεσαι αθώα με το έτερον ήμισυ, κι από κάτω πας να τον κεντράρεις, να σου’ ρθει φάτσα φόρα ο ψαροντουφεκάς με τα χταπόδια, ο πιτσιρικάς με τη μάσκα, ή έτερος λουόμενος, και να εισπράξεις από χειροκροτήματα, κραυγές («Μαμά, μαμά! Έλα να δεις τον κύριο και την κυρία που παλεύουν!» ή «Με παίζετε και μένα;») μέχρι μήνυση. Κι όσο για τα απόμερα βραχάκια, ένα πράγμα να θυμάστε: ΓΛΙΣΤΡΑΝΕ!!! Κι εκεί που νομίζεις ότι επιτέλους βολεύτηκες ο χριστιανός, ξαφνικά φεύγεις πακέτο με το έτερον ήμισυ σαν έλκηθρο στο Σέλι, συμπαρασύροντας με τα τρυφερά, εκτεθειμένα σου οπίσθια, φύκια, κοχύλια, πεταλίδες κι αιχμηρά οστρακόδερμα. Χώρια η υπόληψή σου – εγώ προσωπικά είμαι σεσημασμένος σε τουλάχιστον δύο παραλίες της Χαλκιδικής.
Κούνια-μπέλα στην αιώρα. Χωρίς σχόλια. (Μα στην αιώρα; Η λύσσα σας!)
Καλέ μας βλέπουν! (Ήτοι, συνουσία σε αεροπλάνα και βαπόρια, σε πάρκα, και σύδενδρα, ή σε ουρητήρια, τσοντοσινεμάδες και λοιπά ξεπαρταλιαστήρια). Κι άντε σου λέω προσπερνάς το ότι είναι παράνομο και ποινικώς κολάσιμο. Κι ότι δε σε νοιάζουν τα αιχμηρά κλαδιά, η στενότης, η μπόχα, η τσιγαρίλα και η τραγική παρακμή. Το μείζον πρόβλημα με τους δημόσιους χώρους; Η κόλαση είναι οι άλλοι – αυτοί που σε μπανίζουν και σου τρίβονται και σε φθονούν και πολλάκις οργάζουν εις βάρος σου. Και λίγη διακριτικότης δε βλάπτει – εκτός αν είσαι στο Βερολίνο, οπότε βλάπτει.
Που λες, παρενοχλούσα δυο παλτά. Έχετε φίλο με σπιταρώνα που σας καλεί σε πάρτι κατάμεστο από κόσμο, με ανεξάντλητα αποθέματα οινοπνεύματος. Το να εκμεταλλευτείτε τη φιλοξενία του μαγαρίζοντας τη συζυγική του κλίνη επειδή δεν κρατιέστε πανάθεμά σας, είναι γαϊδουριά εφάμιλλη με το να αποπατήσετε πάνω στον Roche Bobois καναπέ του – τουτέστιν, ασυγχώρητη, βδελυρή γαϊδουριά. (Χώρια που μπορεί να κάτσεις σε καμιά μυτερή αγκράφα ή καρφίτσα και να αλαλάξεις και να σε πάρουν όλοι χαμπάρι και να μη σε ξανακαλέσουν μήτε σε μνημόσυνο).
Είναι το στρώμα μου μονό. Σοβαρά; Σεξ σε στρώμα θαλάσσης; Χωρίς να τρως δυο βούτες ανά δέκα δευτερόλεπτα; Ε τότε, καλά μου παιδιά, χαραμίζεστε – θα μπορούσατε να κάνετε καριέρα στο Cirque du Soleil, ή έστω στη λαϊκή πανήγυρη της Αγίας Κομποθέκλας, μαζί με το δικέφαλο βρέφος και τη γυναίκα με το όσχεον.
Το ηθικό δίδαγμα; Αν για τον οιονδήποτε λόγο είστε μαλωμένοι με το κρεβάτι σας, κάντε του δώρο ένα σετ ακριβά κλινοσκεπάσματα, και απολαύστε την ασύγκριτη απλοχωριά και τις ερωτικές αναπηδήσεις επί του στρώματός του.
