Η
“ελληνική κρίση” έχει πολλές κρυφές πτυχές τις οποίες εντέχνως όσοι,
λιγοστοί, πολιτικοί αξιωματούχοι γνωρίζουν έχουν κρατήσει στη σκιά,
εμποδίζοντας τη Βουλή και τον ελληνικό λαό να τις πληροφορηθεί. Κάποιες
από αυτές αφορούν στη διαπραγματευτική δύναμη της Ελλάδας απέναντι
στην Τρόικα και τους ιδιώτες δανειστές της. Στο
πρώτο τμήμα της τρέχουσας σειράς άρθρων αποκάλυψης των μεγαλύτερων
μυστικών της ελληνικής κρίσης αναφέρθηκα στο δίκαιο που διέπει τα
ελληνικά ομόλογα, ένα θέμα το ....οποίο είχα
αναδείξει με το άρθρο “Το κρυφό διαπραγματευτικό χαρτί της Ελλάδας για
το χρέος της” από τον Ιούλιο του 2010 (βρίσκεται στο βιβλίο “Υπόθεση
Ελληνική Κρίση, Περίεργες Συμπτώσεις” εκδόσεις Λιβάνη), παρουσιάζοντας
μία σειρά σχετικών με το θέμα εκθέσεων κορυφαίων πανεπιστημίων και
νομικών εταιριών.
Οι
αποκαλύψεις στο συγκεκριμένο άρθρο προκάλεσαν αίσθηση αλλά δεν ήταν
παρά δεκαπέντε μήνες αργότερα που το θέμα έλαβε μεγάλες διαστάσεις,
όταν σε μία σειρά άρθρων και δημοσιεύσεων στο XrimaNews.gr παρουσιάστηκαν
στοιχεία που υποδείκνυαν πως η ελληνική κυβέρνηση είχε συμφωνήσει στη
μετατροπή του δικαίου που ρυθμίζει τα ελληνικά ομόλογα από το
ελληνικό στο αγγλικό, ως αντάλλαγμα για την εξασφάλιση του PSI+ που
περιλαμβάνει κούρεμα τμήματος του ελληνικού χρέους κατά 50%.
Στην
έκκληση μου για βοήθεια στην ενημέρωση της Βουλής για το τί θα
σήμαινε μία τέτοια παραχώρηση προς τους δανειστές για την Ελλάδα,
ανταποκρίθηκε, πρώτος, ο ανεξάρτητος βουλευτής κύριος Παναγιώτης
Κουρουμπλής (πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τον οποίο διέγραψε ο κύριος
Παπανδρέου όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το Μεσοπρόθεσμο), ο οποίος και
κατέθεσε στη Βουλή στις 07 Νοεμβρίου την πρώτη σχετική επίκαιρη ερώτηση
στον υπουργό Οικονομικών κύριο Ευάγγελο Βενιζέλο (δεν έχει δοθεί
ακόμη απάντηση). Ακολούθησαν δύο ακόμη σχετικές επίκαιρες ερωτήσεις, η
μία εξ αυτών στον Πρωθυπουργό, κ. Λουκά Παπαδήμο, από τον πρόεδρο του
Συνασπισμού κ. Τσίπρα ενώ στη συνέχεια στο θέμα αναφέρθηκε στην
ομιλία του στη Βουλή ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Ι.Μουρμούρας.
Στο
τρέχον άρθρο, θα αναδειχθεί μία νέα διάσταση του θέματος η οποία έχει
να κάνει με τη δυνατότητα της Ελλάδας, αν εγκαταλειφθεί από τους
εταίρους της και επιστρέψει στη δραχμή, να πληρώσει, τουλάχιστον, τα
206 δις ευρώ κρατικού χρέους που βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών με 206
εκ. δραχμές ή ακόμη και τα 330 δις ευρώ ομολόγων που διέπονται από το
ελληνικό δίκαιο με 330 εκ δραχμές.
Ας
δούμε πώς μπορεί νομικά να γίνει αυτό με τη βοήθεια διεθνών εκθέσεων
και ενός ειδικού δικηγόρου από τη Βρετανία, συνεταίρου διεθνούς
εταιρίας στην Ελβετία και δικηγόρου τόσο στη Νέα Υόρκη όσο και στο
Παρίσι, ο οποίος έχει εκπονήσει μελέτες για την ευρωζώνη και το δίκαιο
των ομολόγων των κρατών μελών της για περισσότερο από δέκα χρόνια, ενώ
πρόσφατα ασχολείται εκτενώς με την περίπτωση της Ελλάδας.
Όταν
η Ελλάδα εκδίδει ένα ομόλογο σε ευρώ διεπόμενο από το ελληνικό
δίκαιο, το ομόλογο εκδίδεται στο νόμιμο νόμισμα της Ελλάδας τη
συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Δηλαδή, εφόσον το νόμιμο νόμισμα της
Ελλάδας είναι το ευρώ, όσον αφορά στο ελληνικό δίκαιο αυτό θα είναι
και το νόμισμα του ομολόγου (και το ομόλογο αυτό θα είναι πληρωτέο
στην Αθήνα).
Αν,
ωστόσο, η Ελλάδα για κάποιο λόγο αποχωρούσε από την ευρωζώνη και
ξεκινούσε την έκδοση της δραχμής, τότε θα υποχρεούνταν να καθορίσει
μέσω του Κοινοβουλίου, με νόμο, την ισοτιμία της νέας δραχμής με το
ευρώ και αμέσως μετά για τα ελληνικά δικαστήρια το νόμισμα στο οποίο θα
ήταν πληρωτέα τα ομόλογα κάτω από το ελληνικό δίκαιο θα ήταν η νέα
αυτή δραχμή και όχι πλέον το ευρώ, αφού η νέα δραχμή θα ήταν το νόμιμο
νόμισμα της χώρας. Η ισοτιμία που θα όριζε η ελληνική Βουλή θα ίσχυε
τόσο για την αποπληρωμή των ομολόγων που διέπονται από το ελληνικό
δίκαιο, τα οποία είναι σήμερα ύψους 330 δις ευρώ, όσο και σε κάθε άλλη
οικονομική δραστηριότητα που θα συμπεριλάμβανε τη χρήση της δραχμής,
εντός και εκτός Ελλάδας.
Έτσι,
η Ελλάδα έχει το αναφαίρετο δικαίωμα με βάση το νόμο, να υιοθετήσει,
αν το επιθυμεί, μία υποχρεωτική για όλους, πολίτες, δανειστές, Τρόικα,
κλπ ισοτιμία, για παράδειγμα, 1 ΔΡΧ=1000 ΕΥΡΩ, κάνοντας δηλαδή
ανατίμηση και όχι υποτίμηση του νομίσματος της. Σε αυτήν την περίπτωση
θα μπορούσε να πληρώσει το σύνολο του χρέους που διέπεται από το
ελληνικό δίκαιο σε νέες δραχμές, δηλαδή να καταβάλει 330 εκ δραχμές
για να αποπληρώσει χρέος ύψους 330 δις ευρώ. Έτσι, θα έμεναν μόνο τα
35 δις ευρώ σε ομόλογα που διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, τα οποία
και θα αποτελούσαν χρέος λιγότερο από το 15% του ελληνικού ΑΕΠ.
Αυτό
ακριβώς έπραξε η Γαλλία χωρίς νομικό πρόβλημα το 1960 με τη
δημιουργία του νέου φράγκου με ισοτιμία 1 νέο φράγκο = 100 παλιά
φράγκα. Το ίδιο έκαναν και η Γερμανία και η Αυστρία μετά το Β'
Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στόχος είναι να μειωθεί ένα χρέος το οποίο έχει
γίνει επαχθές ώστε να μπορέσει η ζωή να συνεχιστεί και να προστατευτεί
και όχι να απειληθεί ή να τελειώσει.
“Τα
νέα νομίσματα έχουν εκδοθεί χωρίς μεγάλες νομικές προκλήσεις κατά τη
διάρκεια της ιστορίας” αναφέρει ο ειδικός στο θέμα δικηγόρος στους
Financial Times , προσθέτοντας ότι αν οι ομολογιούχοι ελληνικών
ομολόγων που ρυθμίζονται από το ελληνικό δίκαιο (το 90% του χρέους,
δηλαδή 330 δις ευρώ, υπάγεται σε αυτήν την κατηγορία παρά το Μνημόνιο
καθώς αυτό δεν έχει περάσει απ' τη Βουλή – Με τους πιο επιφυλακτικούς
υπολογισμούς και αν δε συμπεριλάβουμε τα ομόλογα της Τρόικας και της
ΕΚΤ, τουλάχιστον 206 δις ευρώ ομολόγων ρυθμίζονται από το ελληνικό
δίκαιο) προσπαθήσουν να καταθέσουν αγωγή εναντίον της Ελλάδας
υποστηρίζοντας ότι η ισοτιμία είναι άδικη, τα ελληνικά δικαστήρια δε
θα έχουν άλλη επιλογή από το να εφαρμόσουν το δίκαιο της Ελλάδας και
να απορρίψουν το αίτημα των ομολογιούχων δικαιώνοντας τη χώρα.
Μα
και αν ακόμη οι ομολογιούχοι επιχειρήσουν να καταθέσουν αγωγή
εναντίον της Ελλάδας σε διεθνή δικαστήρια “πέρα από το θέμα της
δικαιοδοσίας (το οποίο μάλλον δε θα ξεπεράσουν) θα βρεθούν αντιμέτωποι
με πολύ καλά τεκμηριωμένες νομολογίες για τα ομόλογα της Σερβίας και
της Βραζιλίας μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο” αναφέρει στους Financial
Times ο ειδικός δικηγόρος.
Αφού
η Ελλάδα πληρώσει τους δανειστές της και αποτάξει τα δεσμά του χρέους
της, θα μπορούσε να επιτρέψει την ελεύθερη διακύμανση της δραχμής
έναντι των υπολοίπων νομισμάτων κάτι που θα είχε ως αποτέλεσμα την
υποτίμηση της, με στόχο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας.
Δεν
πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να πιστέψει ότι τα παραπάνω αποτελούν
μία πρόχειρη προσέγγιση ενός πολύ σημαντικού ζητήματος. Υπάρχουν
μελέτες κορυφαίων πανεπιστημίων και νομικών εταιριών που επιβεβαιώνουν
την ισχύ όσον αναφέρονται εδώ και οι οποίες είναι στη διάθεση όποιου
βουλευτή ή δημοσιογράφου θέλει να βοηθήσει στην ανάδειξη του θέματος.
Ωστόσο, δεν πρέπει κανείς να κάνει το λάθος να θεωρήσει πως όλα τα
παραπάνω είναι εύκολα στην υλοποίηση τους και δε θα είχαν πολύ σοβαρές
συνέπειες για την Ελλάδα.
Έτσι,
αυτό που, πρωταρχικώς, πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι η Ελλάδα
έχει στα χέρια της μία σειρά πλεονεκτημάτων και επιλογών εξαιτίας του
γεγονότος πως το δίκαιο του 90% των κρατικών ομολόγων είναι το
ελληνικό και όσο δεν παραχωρεί αυτό το νομικό της πλεονέκτημα και δεν
αποδέχεται τη μετατροπή του δικαίου στο αγγλικό δε μπορεί κανείς, ούτε
η Τρόικα ούτε οι δανειστές της να την εκβιάσουν ουσιαστικά, γιατί
είναι η ίδια που είναι 100% νομικά καλυμμένη και οι υπόλοιποι που
είναι απολύτως ακάλυπτοι.
Η
νομική διάσταση της ελληνικής κρίσης φανερώνει πως οι Έλληνες
αξιωματούχοι απέκρυψαν την αλήθεια από τη Βουλή και τον ελληνικό λαό
και ποτέ δεν τους γνωστοποίησαν τα πραγματικά νομικά πλεονεκτήματα της
Ελλάδας και το γεγονός πως στην πραγματικότητα δε μπορεί κανείς να
την εκβιάσει για τίποτα, παρά μόνο να επιχειρήσει να συνεργαστεί μαζί
της. Και όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενα άρθρα, ό,τι ισχύει για την
Ελλάδα ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για την Ιρλανδία, την Ισπανία, την
Πορτογαλία, την Ιταλία κλπ δημιουργώντας ένα σκηνικό τρόμου τόσο για
τις ευρωπαϊκές τράπεζες που έχουν δανείσει περί τα 9 τρις στις χώρες
της Ευρωζώνης όσο και για τις αμερικανικές τράπεζες που έχουν
ασφαλίσει αυτό το χρέος.
Αν,
λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση παραχωρήσει το δίκαιο των ελληνικών
ομολόγων στους τραπεζίτες για να πετύχει τη συμφωνία του PSI+ ή αν με
οποιοδήποτε άλλο τρόπο επιτρέψει τη μετατροπή του δικαίου των ομολόγων
από το ελληνικό στο αγγλικό, θα έχει στερήσει από την Ελλάδα το
μεγαλύτερο διαπραγματευτικό της χαρτί και το μοναδικό νομικό
πλεονέκτημα το οποίο θα μπορούσε να τη σώσει στην περίπτωση που δει
τους εταίρους της να την εγκαταλείπουν.
(Με πληροφορίες από τους Financial Times - Ο ειδικός στο θέμα δικηγόρος είναι ο: By
Gilles Thieffry, Solicitor (England and Wales), Member of the New
York bar, Avocat au Barreau de Paris, and Partner at GTLaw, Geneva)
Πάνος Παναγιώτου
Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής
XrimaNews.gr, GSTA Ltd, WTAEC Ltd
http://www.gatzoli.blogspot.com/2012/01/1-1000.html
